Χτες ήταν η οικονομική κρίση, σήμερα είναι ο κορωνοιός –και το τρίτο κατά σειρά lockdown τη στιγμή που ποτέ δεν κατάλαβα πότε έληξε το δεύτερο!-, αύριο; Η καθημερινότητά μας μαζί με τα ωραία της αν κάτσουμε και τα βάλουμε λίγο κάτω είναι και μια σειρά κρίσεων, οι οποίες άλλες φορές μας κάνουν να τα χάνουμε, άλλες μας παρακινούν, μας κινητοποιούν, και άλλες μας καθηλώνουν. Σίγουρα από όλες έχουμε να πάρουμε και να μάθουμε. Και εδώ έρχεται ένα από τα αγαπημένα μου ρητά να δέσει ποιητικά το σκεπτικό μου: Εκεί που κοιτάς, εκεί και θα πας.
Τι θέλουμε αλήθεια να δούμε μέσα από αυτήν την ομολογουμένως σκληρή για τη ψυχολογία μας –και όχι μόνο- κρίση; Πως θέλουμε πέντε χρόνια μετά να μας θυμόμαστε μέσα σε αυτή; Το «Δε θέλω καν να το θυμάμαι!» σαν απάντηση πιάνεται και το κατανοώ, σε προλαβαίνω. Μοιραία όμως, θα το θυμάσαι. Δύσκολο άλλωστε αυτό που ζούμε να ξεχαστεί, εδώ γράφουμε ιστορία. Αλήθεια όμως, τι θες να θυμάσαι; Σίγουρα όλοι μας έχουμε κουραστεί πολύ ψυχολογικά, σωματικά, πνευματικά. Σίγουρα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο σε ένα σπίτι δεν αποτελούν το πιο ευφάνταστο σενάριο. Σίγουρα η δουλειά στον υπολογιστή με όλη την οικογένεια αγκαζέ σε κάποια Χ τετραγωνικά δημιουργούν εντάσεις και νεύρα. Σίγουρα σου λείπουν πολλά και το κατανοώ. Κι εμένα. Σίγουρα είμαστε πολύ πιο δυνατοί από όλο αυτό!
Ζωή σε καραντίνα λοιπόν; Jamais που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Ποτέ! Ό,τι κι αν συμβαίνει σήμερα, ότι και αν συμβεί αύριο και μεθαύριο τη ζωή μας σε κατάψυξη δεν τη βάζουμε. Γιατί από αυτήν την κρίση και κάθε κρίση έχουμε μάθει πολλά που μόνο –παραδόξως- σε καλό μπορούν να μας βγουν. Αγγίξαμε όρια και επιβιώσαμε, αναμετρηθήκαμε με τις αντοχές μας και μας τεστάραμε, μπορούμε, στο κλείσιμο κάθε ημέρας ακόμα κι όταν νιώθαμε εξουθενωμένοι ήμασταν παρόντες, με χαμόγελο. Καλλιεργήσαμε την ψυχική μας ανθεκτικότητα, ενδυναμώσαμε την προσαρμοστικότητά μας σε νέα δεδομένα και τελικά σε μια άτυπη μεταξύ μας συμφωνία καταλήξαμε στο τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή μας με πρώτη κυρία στην κορυφή, την Υγεία μας.
Αν κάτι οφείλουμε στον εαυτό μας να κρατήσουμε από τη νέα αυτή πραγματικότητα που ζούμε κοντά ένα χρόνο τώρα ήταν, είναι και θα είναι οι αξίες μας. Το πώς παλέψαμε και συνεχίζουμε να προσπαθούμε για αυτές, πάντα για εμάς και τους ανθρώπους μας το καλύτερο και πως παρά τις δυσκολίες, και τα πρωτόγνωρα αυτά παγκόσμια δεδομένα, είμαστε παρούσες και παρόντες. Ας κλείσουμε το μάτι στη ζωή και θα μας το κλείσει και εκείνη. Στο τέλος άλλωστε, αυτό που μένει είναι μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα και ένα φιλί στο μέτωπο από και προς τους αγαπημένους μας. Έχουμε ήδη βγει νικήτριες και νικητές από όλο αυτό. Λίγη υπομονή ακόμα… Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα. Το να τη βάζουμε σε καραντίνα δεν είναι και η πιο έξυπνη κίνηση…
Συνεχίστε ολόψυχα,
Your Coach
Μάρη Γαργαλιάνου
