Θα έλεγε κανείς πως ξεκινάμε από την αρχή. Ποια όμως είναι η αρχή όταν το μυαλό έχει γίνει κουβάρι και εντός του υπάρχουν κίτρινα και ροζ «to do» χαρτάκια, τα γενέθλια της Εβίτας, ένα χαλασμένο πλυντήριο, ένα μισοτελειωμένο project στη δουλειά και ένα χαλάκι της γιόγκα κενό να σε κοιτάει παραπονεμένο που έχεις να το χρησιμοποιήσεις πάνω από δυο μήνες; Ιδού η απορία! Ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα που δουλεύουμε στο wellness coaching αφορά την ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και εργασίας. Αυτή την υπέροχη ισορροπία που σου δίνει ανάσα και κίνητρο να συνεχίσεις… Πράγματι, είναι πολυπόθητη.
«Δε ξέρω από πού να ξεκινήσω», «Νιώθω το κεφάλι μου να καίγεται», «Δε θυμάμαι ποια είναι η τελευταία φορά που μου αφιέρωσα έστω δέκα λεπτά να διαλογιστώ», «Τα ‘χω παίξει, νιώθω ότι κάνω τα πάντα μεν, τίποτα σωστά δε». Κάπως έτσι ξεκινούν οι συνεδρίες αυτές, με έντονο συναισθηματισμό και ένα παράπονο παιδιού «Το θέλω, ξέρω ότι το αξίζω, δεν έχω ιδέα από πού να ξεκινήσω…» Και είναι λογικό, οι ρυθμοί γίνονται όλο και πιο έντονοι, οι απαιτήσεις αυξάνουν και στο κέντρο όλων εμείς να προσπαθούμε να βρούμε μιαν άκρη. Κυρίες μου… ψυχραιμία. Η Ρώμη δε χτίστηκε μέσα σε μια μέρα.
Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι μας οδηγεί στο να κάνουμε μεν «τα πάντα» και «τίποτα σωστά»; Αυτό το ακούω συχνά… Η «ρίζα του κακού» αφορά μια κυρία, η οποία ακούει στο όνομα Τελειότητα. Για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας προς το πολυπόθητο «work-life balance» χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αποδεχτούμε το αυτονόητο: Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Επίσης, είναι παράλογο να προσπαθεί κανείς να κάνει τα πράγματα «τέλεια», καθώς από τη φύση τους είναι όλα ατελή, εξού και η μαγεία τους. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης – κίνητρα για να δουλεύουμε με εμάς και τους άλλους περισσότερο.
Για να ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι αυτό, χρειάζεται να αποδεχτούμε, αγκαλιάσουμε, αγαπήσουμε συνυπάρξουμε αρμονικά με την ευάλωτη πλευρά μας, αυτή που δε ξέρει, αυτή που ανησυχεί, αυτή που καμιά φορά σαστίζει, αυτή που λυπάται, αυτή που φοβάται. Η ευαλωτότητα είναι δύναμη. Είναι αυτό το ανθρώπινο χαρακτηριστικό όλων που μας κάνει να συνδεόμαστε, να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε, να συναισθανόμαστε ο ένας τον άλλον. Είναι πολύ οκ να πεις «Κουράστηκα, δε μπορώ να συνεχίσω άλλο σήμερα, θα δω τη σειρά μου να χαλαρώσω», όπως είναι και πολύ οκ να πεισμώσεις και να πεις «ας μην κοιμηθώ καθόλου, δε με νοιάζει πρέπει να το τελειώσω αυτό το κείμενο!». Είσαι άνθρωπος.
Το ζήτημα είναι να δεις τι σε εξυπηρετεί. Τι είναι λειτουργικό για εσένα και τη ζωή σου και τι αποτέλεσμα έχει. Κούραση; Ξεκούραση; Ψυχική ηρεμία; Αναστάτωση; Παρατήρησέ το. Παρατήρησε εσένα. Καμιά φορά πέφτουμε στην παγίδα και νομίζουμε ότι είμαστε σούπερ ήρωες. Ξέρετε πότε πραγματικά είμαστε; Όταν μέσα από τον πόνο, το άγχος, τη θλίψη και τα όποια θέματα αντιμετωπίζουμε, μας αγαπάμε ακόμα πιο πολύ και μας αποδεχόμαστε ακριβώς γι’ αυτά. Σημασία δεν έχει να τα κάνουμε όλα «τέλεια» και να είναι όλοι «ικανοποιημένοι». Σημασία έχει στο τέλος της ημέρας να αισθανόμαστε πλήρεις, ότι κι αν είχε η μέρα αυτή. Να αισθανόμαστε ότι κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας και ότι αυτό είναι πολύ «οκ» τελικά! Γιατί όντως είναι.
Συνεχίστε ολόψυχα!
Your coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
