Ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει πολύ για όλους. Μικροί και μεγάλοι χαμένοι σε μια πραγματικότητα τόσο πρωτόγνωρη, περίεργη , παγωμένη. Όλα τόσο διαφορετικά. Ό,τι μάθαμε, ό,τι μας μάθανε απλά το ξεχνάμε για τώρα ή το αλλάζουμε και το προσαρμόζουμε στα νέα δεδομένα. Και ό,τι θέλαμε να μάθουμε στα παιδιά μας προσαρμόζεται ή αναιρείται προς το παρόν. Και μιλάω για αυτά τα τόσο απλά και δεδομένα που κάπως είχες και την πολυτέλεια να τα κρίνεις ως και να τα κράξεις και σήμερα απλά δεν τα έχεις.
Φτάσαμε μέσα Μάρτη, η Άνοιξη ήρθε και κανείς δεν την έχει αντιληφθεί ή χαρεί όπως θα ήθελε. Μόνη μας επαφή με το έξω μια βεράντα και μια βόλτα για τα απαραίτητα ή για να πετάξουμε τα σκουπίδια. Τα παιδιά δεν μπορούν να τρέξουν, να απολαύσουν τις ηλιόλουστες μέρες. Απασχολούνται με κάθε μέσο μέσα στο σπίτι , παιχνίδια, ασκήσεις, εναλλαγή με μια βόλτα στη βεράντα και δυστυχώς πολλές περισσότερες ώρες από το συνηθισμένο μπροστά από οθόνες ακόμα και για να δουν, να μιλήσουν και κάπως να κάνουν παρέα από απόσταση στο παιχνίδι με τους φίλους τους.
Και αύριο έρχεται μια από τις μεγαλύτερες εθνικές εορτές της Ελλάδας που θα γιορτάσουμε βουβά από τα σπίτια μας ίσως με μια σημαία στο μπαλκόνι και ένα παγωμένο χαμόγελο στον γείτονα. 199 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821. Χωρίς παρελάσεις. Ούτε στρατιωτικές ούτε μαθητικές. Κάποτε αυτό δεν θέλανε κάποιοι να σταματήσουν οι παρελάσεις μας. Να λοιπόν έγινε αλλά όχι από κάποια πολιτική απόφαση αλλά από έναν αόρατο εχθρό που ήρθε και τα κλόνισε όλα. Τα παιδιά δεν θα σταθούν με τα σημαιάκια τους, ντυμένα στα μπλε να δουν και να χειροκροτήσουν μαθητές ή σώματα ασφαλείας να παραλάβουν τιμώντας το έθνος και του ήρωες του 1821. Και όχι δεν με ευχαριστεί που φέτος δεν θα σηκωθώ να πάω την κόρη μου χέρι χέρι στην πλατεία να δει την κατάθεση στεφάνων και να προσπαθεί να αντιληφθεί γιατί γίνεται όλο αυτό. Αλλά θα μείνω σπίτι προσμένοντας ανυπόμονα τις επόμενες εθνικές εορτές που χαρούμενοι και απαλλαγμένοι από αυτό τον εφιάλτη εύχομαι να τις γιορτάσουμε όπως μάθαμε και θέλουμε να μάθουμε τα παιδιά μας.
Διανύω την 3 εβδομάδα εγκλεισμού με την οικογένεια μου και προσπαθώ να διατηρώ την αισιοδοξία μου και να παραμένω ενεργή και δημιουργική αλλά κάποιες στιγμές βγαίνει από μέσα μου αυτός ο άνθρωπος, αυτή η μαμά που αναζητάει για το παιδί της τις συνήθειες μια κανονικής ζωής…υπομένουμε!
Σας φιλώ,
Ήβη_businessmumgr
