Κάποτε άκουγα διηγήσεις του παππού μου και της γιαγιάς μου για την Κατοχή και τις δύσκολες στιγμές κοινωνικών κρίσεων που άφησαν και γράφτηκαν τελικά στην Ιστορία και διάβασα έπειτα εγώ ως μαθήτρια στα σχολικά βιβλία. Σήμερα νιώθω πρώτη φορά πως αυτό που ζω εγώ θα αποτελεί κάποτε μια διήγηση και μια σελίδα στα σχολικά ιστορικά βιβλία που θα διαβάζουν μάλλον τότε τα εγγόνια μου. Απίστευτο και όμως αληθινό! Πρώτη φορά πρωταγωνιστές και όχι αναγνώστες της Ιστορίας.
Μόλις σήμερα συμπλήρωσα την πρώτη εβδομάδα αυτοπεριορισμού, κλεισμένη στο σπίτι με την οικογένειά μου και πραγματικά έχω έρθει αντιμέτωπη με μια καθημερινότητα αλλά και σκέψεις και προβληματισμούς που δεν φανταζόμουν ποτέ όπως και κανείς νομίζω από εμάς. Τώρα καταλαβαίνω και νιώθω την ουσία της φράσης “ζήσε τη στιγμή, χωρίς να υπάρχει αύριο”.Όχι δεν είμαι απαισιόδοξη για το αύριο γιατί είμαι σίγουρη πως θα έρθει, αλλά βάζω στο επίκεντρο την ουσία, την ουσία όσων θεωρούσαμε πριν μόλις μια εβδομάδα ως δεδομένα, αυτονόητα και ίσως και ασήμαντα. Και ξέρω πως αυτές τις σκέψεις τις κάνετε και όλοι εσείς κάπου εκεί ανάμεσα στην ημερήσια πια και καθημερινή σας διαδρομή, από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι, στο γραφείο/τραπεζαρία του σπιτιού και από εκεί στην κουζίνα και μετά στον καναπέ και ξανά πάλι από την αρχή.
Κλειστήκαμε μέσα σε 5 τοίχους για να αντιμετωπίσουμε και να καταπολεμήσουμε έναν αόρατο ιό που προσπαθούμε αρχικά να μάθουμε για μπορέσουμε τελικά να γιατρέψουμε. Ένας ιός, ένας ιός που κατάφερε να παγώσει τον χρόνο, τη ζωή μας και να μας υποδουλώσει σε μια καθημερινότητα που μπορεί κάποτε να την ονειρευόμασταν ως κάποιες ημέρες χαλάρωσης στο σπίτι αλλά όχι με τον φόβο ενός ιού έξω από το παράθυρό μας. Νομίζω πως αυτό είναι που τελικά μας πνίγει και μας εκνευρίζει αυτές τις ημέρες όταν συσσωρεύεται η κούραση της βαρεμάρας και της απόγνωσης μέσα στο σπίτι, το γεγονός δηλαδή πως δεν κλειστήκαμε μέσα σε αυτό από επιλογή, από την ανάγκη να ξαποστάσουμε για λίγο από την ρουτίνα μας, αλλά εξαιτίας ενός επιθετικού και εξαιρετικά μολυσματικού και μεταδοτικού ιού.
Ούτε τεχνολογία, ούτε γνώσεις, ούτε επιστήμες δεν μπόρεσαν να τον αποτρέψουν αυτόν , αυτόν τον ιό που σίγουρα έχει μολύνει κάθε ψυχή πάνω στον πλανήτη με το φόβο που σκορπά για την υγεία μας.
Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει την αξία της ζωής, ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος, ούτε ο σύγχρονος “υπεράνθρωπος” με τα δεκάδες τεχνολογικά και άλλα επιτεύγματα του.
Το μόνο τελικά που μπορούμε σίγουρα να κάνουμε από σήμερα ακόμα και παραμένοντας εντός σπιτιού είναι να ζούμε την κάθε στιγμή της ζωής, χωρίς αναβολές. Ας ξεχάσουμε τις δικαιολογίες και ας κάνουμε τους στόχους πραγματικότητα μόνο με πράξεις, ακόμα και μέσα από μια οθόνη ενός υπολογιστή που έχουμε τώρα ως μοναδικό εφόδιο επιβίωσης και επαφής με τον έξω κόσμο.
Κρίση είναι και θα περάσει, όσο πιο ανώδυνα εύχομαι για όλους και αφήνοντας το πιο ηχηρό δίδαγμα, να ζούμε την κάθε στιγμή χωρίς αναβολές, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει!
Υπομονή, δύναμη, πρόληψη και θα περάσει!
Σας φιλώ,
Ήβη_ businessmumgr
