Ήταν λίγο καιρό πριν όταν συζητούσαμε στο τηλέφωνο με την Μαρκέλλα Τρακάκη -συντάκτρια του businessmum, απόφοιτη Ψυχολογίας και Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Κλινικής Ψυχολογίας- τι ρόλο παίζουν οι παιδικές, χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις στο πώς αντιμετωπίζουμε τις γιορτές ως ενήλικες. Γιατί κάποιοι λατρεύουν τα Χριστούγεννα, και κάποιους άλλους τους πιάνει θλίψη βαθιά…
Λίγες ώρες μετά εμφανίστηκε στο feed μου στο Facebook μια ανάρτηση του υπέροχου Βασίλη Ζούλια– σχετική ακριβώς με αυτό το θέμα και απολύτως βιωματική! Διάβασέ την, και αν και για σένα τα Χριστούγεννα δεν ανήκουν στις καλύτερες αναμνήσεις σου ως παιδί, ίσως βρεις έναν καλό λόγο να ξεκινήσεις να δημιουργείς τις δικές σου αναμνήσεις σήμερα, τώρα! Στο εύχομαι.
“Σκεφτόμουνα σήμερα κοιτώντας το δέντρο που φέτος στόλισα για πρώτη φορά με την μητέρα μου…Ναι ποτέ δεν είναι αργά…
σχετικά με μια συζήτηση με φίλους για τα Χριστούγεννα, τους στολισμούς κτλ.
Κάποιοι έχουν θέμα με τις γιορτές γενικά και αρκετοί απ’ ό,τι κατάλαβα με τα Χριστούγεννα ειδικά…
Θα εκφραστώ για μένα όμως…για τις δικές μου σκέψεις και κυρίως για ποιο λόγο έχει καταλήξει να είναι η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου.
Όχι δεν ήταν πάντα έτσι.
Πίσω στα παιδικά μου χρόνια τα Χριστούγεννα συνέβαιναν σε σπίτια άλλων…εγώ ήμουν απλά ένα παιδί που κοίταζε απ’ έξω τα Χριστούγεννα των άλλων και αναρωτιόταν γιατί αυτή η γιορτή που έμοιαζε τόσο πολύ να είναι για όλους δεν ήταν και δική του.
Σήμερα ξέρω γιατί…γιατί έτσι…
Δεν είναι όλες οι ζωές ίδιες και σίγουρα η δική μου δεν ήταν η χειρότερη.
Οι αναμνήσεις σε σπίτια άλλων…
κάπου που εργαζόταν η μητέρα μου για να με μεγαλώσει …ξύπνησα ένα βράδυ στο μικρό δωματιάκι που κοιμόμασταν σε αυτό το τεράστιο σπίτι και πήγα στο σαλόνι και κοίταζα θαμπωμένος το ψηλό δέντρο που το αστέρι του έφτανε στο ταβάνι, δίπλα από το τζάκι τα φωτάκια του αναμμένα, γεμάτο πακέτα με δώρα από κάτω…. στεκόμουν εκεί για ώρα και σκεφτόμουν ότι αυτό δεν είναι το σπίτι μου .. δεν είναι το δικό μου δέντρο…
Στης θείας μου το θυρωρείο, υπόγειο στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ένα δωμάτιο όλο και όλο που χώραγε όμως όλους… την δική της οικογένεια με τις δυο μου ξαδέλφες αλλά και εμάς όποτε βρίσκαμε καταφύγιο εκεί… ένα δωμάτιο γεμάτο αγάπη και ζεστασιά που τα Χριστούγεννα γέμιζε μυρωδιές και η θεία μου έβαζε πάντα εμένα να γράφω με αμύγδαλα τις χρονιές στην βασιλοπιττα…. 1969… 1970… 1971…σαν και τώρα το θυμάμαι και σαν να μυρίζω τα καβουρδισμένα αμύγδαλα…
Αλλά πάλι κάτι έλειπε, πάλι ένοιωθα ένα κενό και αυτό δεν ήταν σπίτι μου…
Σε αυτές τις εύθραυστες ηλικίες κάποια πράγματα μένουν… σε κάποιους σαν και μένα μένουν και σαν τραύματα μαζί και με άλλα γεγονότα…
αργότερα στην θεραπεία μου τα ονόμασαν childhood traumas… ναι βέβαια τώρα τι κάνουμε όμως με αυτές τις γιορτές που έρχονται κάθε χρόνο και κάποιους στοιχειώνουν??
Τώρα ήρθε ο καιρός να ζεις τα παιδικά σου κλεμμένα Χριστούγεννα, μου ειπε μία απο τις καλύτερες θεραπεύτριες του κόσμου, η PIA MELODY, μπορείς να ζεις τα Χριστούγεννά σου σαν παιδί τώρα! δεν είναι ποτέ αργά…
Από τότε πήρα μια πολύ σοβαρή και ώριμη απόφαση.
Τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάζω κάθε χρόνο σαν παιδί, θα στολίζω το δέντρο μου ακόμη και μόνος μου αν χρειαστεί… αλλά θα το στολίζω! Με μπάλες, κορδέλλες και τα αρκουδάκια μου από κάτω που περιμένουν πώς και πώς να πάρουν θέση.
Το παιδί μέσα μου αξίζει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο όπως ακριβώς του αρέσει… η ζωή είναι τώρα και μπορεί να είναι χωρίς τραύμα… μπορεί να είναι με χαρά… η επιλογή είναι πλέον καθαρά δική μου απόφαση“.
