Κάνεις ένα σύντομο break από τη δουλειά και πηγαίνεις στο σπίτι σου –που ευτυχώς είναι δίπλα, πόσο τυχερή είσαι!- να τσιμπήσεις κάτι. Στη διαδρομή, χτυπάει το κινητό, αλλά αρνείσαι να το σηκώσεις για την επόμενη μισή ώρα (και μεταξύ μας, καλά κάνεις) και ανοίγεις την πόρτα.
Βάζεις το φαγητό σου να ζεσταθεί, πηγαίνεις στο μπάνιο να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και… ο ήχος κλήσης του κινητού σου επιμένει. Δεν θέλεις με τίποτα να δεις ποιος είναι αλλά… πέφτεις στην «παγίδα» και βλέπεις. Σε καλούν απ’ το σχολείο της μικρής σου.
Πανικοβάλλεσαι μεμιάς, καλείς πίσω και η γραμμή είναι κατειλημμένη. Σκέψεις επί σκέψεων σε κατακλύζουν. Φυσικά το μυαλό σου πηγαίνει στο χειρότερο. Επιτέλους, βρίσκεις την διευθύντρια και το μήνυμά της είναι σαφές:
«Όχι, όχι, μην ανησυχείτε. Η μικρή είναι καλά… απλά να, χρειάζεται με την πρώτη ευκαιρία να έρθετε από εδώ για να συζητήσουμε σχετικά με κάποιες συμπεριφορές της».
Το φαγητό μένει στο φούρνο μικροκυμάτων, ενημερώνεις στη δουλειά πως θα αργήσεις και τρέχεις προς το σχολείο.
«Ξέρετε, η Εβίτα είναι πολύ καλή μαθήτρια. Επιμελής και πάντα πρόσχαρη. Ποτέ δεν έχει φέρει σε δύσκολη θέση κανένα άλλο παιδάκι, εκτός … από σήμερα»!
Και όσο η διευθύντρια σου περιγράφει το όλο σκηνικό μέσα στο οποίο η μικρή σου νεράιδα κάνει bullying σε ένα άλλο κοριτσάκι για τα κιλά του, εσύ έχεις μείνει με το στόμα ανοιχτό και σε περιλούζει η ντροπή αλλά και η ανησυχία. «Το δικό μου το παιδί;» σκέφτεσαι…
Ναι, το δικό σου το παιδί. Μπορεί να συμβεί σε όλους και ενώ μια κακή συμπεριφορά δεν είναι ικανή να στιγματίσει το παιδί για πάντα, είναι κάτι που πρέπει να συζητηθεί και να «λυθεί» άμεσα.
Το ζήτημα είναι τι πραγματικά συμβαίνει. Τι οδηγεί τη μικρή Εβίτα, τη μικρή Αννούλα και τον μικρό Γιωργάκη σε αυτό;
Ας αφήσουμε στην άκρη λίγο το «γιατί σε μένα», ή «το δικό μου το παιδί;» και ας δούμε τη μεγάλη εικόνα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να βοηθήσουμε.
Το σημαντικότερο όλων στο παραπάνω σκηνικό που περιγράφηκε, και πράγματι μπορεί να ζήσει κάθε γονιός, είναι η επικοινωνία με τα παιδιά μας. Είναι να μάθουμε το τι κρύβεται πίσω από αυτήν την κακή στιγμή, να διδάξουμε με τη δική μας συμπεριφορά και τον τρόπο μας πως… σε αυτόν τον κόσμο όλα τα παιδάκια και οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και ευτυχώς όχι ίδιοι και μόνο να μάθουμε έχουμε μέσα από αυτό. Οι δικές μας συμπεριφορές είναι οι φάροι τους, το παράδειγμά τους. Η δική μας θεώρηση ζωής τα επηρεάζει άμεσα.
Στο παραπάνω περιστατικό, ή σε αντίστοιχα, πάρτε την Εβίτα, τη Μαιρούλα, τη Χριστίνα, την Ιωάννα από το χέρι και συζητήστε. Κρατήστε στάση ενήλικη. Τα παιδιά καταλαβαίνουν. Δείξτε ενσυναίσθηση. Μιλήστε από καρδιάς.
Δώστε τους να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από τον σεβασμό και την ενότητα.
Όχι, μην τιμωρήσετε. Μιλήστε.
Όχι, μην αποκρύψετε τις σοκολάτες από το τραπέζι. Μιλήστε.
Όχι, μην φωνάξετε. Μιλήστε.
Μια κακή στιγμή μπορεί να γίνει η αφορμή για μια θαυμάσια κουβέντα και έναν νέο κόσμο.
Συνεχίστε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
