Μια μικρή σημείωση πριν την ανάγνωση: Αυτό το άρθρο γράφτηκε πριν λίγα χρόνια, όταν πια η κόρη μου είχε μεγαλώσει και μπορούσα πια να πάρω μια απόσταση από τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις μου. Κατέγραψα το βίωμά μου σε σχέση με τον θηλασμό, σέβομαι όλες τις ίδιες ή αντίθετες απόψεις, αλλά πάντα θυμάμαι ότι το βίωμα της κάθε γυναίκας είναι διαφορετικό. Ελπίζω κι εσείς που θα διαβάσετε αυτό το άρθρο.
Όταν έμεινα έγκυος είχα στο μυαλό μου δύο πράγματα: 1. Να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό, 2. Να θηλάσω το μωρό μου. Τα κατάφερα και τα δύο. Μπράβο μου ειλικρινά γιατί είναι να μην βάλω στόχο.
Νομίζω όμως ότι εάν ξαναέμενα έγκυος (που πια δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, σας το λέω, μην αρχίσετε τις ευχές) θα ήμουν πιο χαλαρή και στο 1 και στο 2. Θα ήμουν πιο χαλαρή γενικά.
Η Ιωάννα ήρθε στον κόσμο στις 4 Νοεμβρίου, πράγμα που σημαίνει ότι είναι Σκορπιός (εάν σας λέει κάτι αυτό), και ότι γεννήθηκε μέσα στην Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού.
Δεν ήταν δηλαδή μόνο που είχα διαβάσει τα άπειρα για τα οφέλη του θηλασμού. Δεν ήταν που γέννησα σε μαιευτήριο που προωθεί τον θηλασμό. Πέτυχα και την εβδομάδα με τις εκδηλώσεις, τις εκθέσεις, τους φοιτητές να μπαίνουν στο δωμάτιο την ώρα που θήλαζα (με την έγκρισή μου βέβαια) να παρακολουθούν αυτή τη μαγική στιγμή.
Ο θηλασμός ήταν μοναδικός. Να ταϊζεις με το σώμα σου το μωρό σου, πόσο απίστευτο!
Ήταν όμως και τρομερά δύσκολο. Οι πρώτες μέρες ήταν ανεκδιήγητες. Δεν ήξερα τι μου γινόταν παρόλο που οι μαίες μου είχαν δείξει. Ο θηλασμός όμως δεν είναι συνταγή για cupcakes. Βάλε τόσο αλεύρι, βάλε τόσο βούτυρο, και σου πέτυχε. Εμένα δεν μου πετύχαινε με τίποτα. Το μόνο που φούσκωνε ήταν το στήθος μου.
Και έκλαιγα. Και πονούσα. Αλλά εκεί, το πάλευα.
Τι δεν έκανα σωστά; Γιατί η διπλανή μου θηλάζει τόσο άνετα κρατώντας το μωρό της στο ένα χέρι ενώ με το άλλο ξεφυλλίζει περιοδικό και παράλληλα βλέπει και τηλεόραση; (γιατί βέβαια ήταν το δεύτερο μωρό της και ήξερε).
Γιατί μου λένε ότι το μωρό κλαίει και πεινάει αφού κάνω τόσο μεγάλη προσπάθεια; Γιατί να πρέπει να πιει και ξένο γάλα; Είναι άδικο. Γιατί να μην μπορώ να θηλάσω αποκλειστικά;
Εντάξει, σε όλα αυτά τα γιατί οι τρελαμένες ορμόνες μου δεν βοηθούσαν καθόλου στο να βρω τις απαντήσεις.
Πηγαίνοντας πια σπίτι μας, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Εκεί ήμουν μόνη. Όχι ακριβώς. Εννοώ μόνη χωρίς μαίες. Γιατί από τη μια είχα τη μάνα μου που μου έφτιαχνε γιουβαρλάκια για να τρώω καλά και από την άλλη την πεθερά μου να με κοιτάει λες και δεν είχε δει ποτέ της γυναίκα να θηλάζει. Εννοείται ότι με ενοχλούσαν όλοι.
Η Ιωάννα θήλαζε γύρω στις 2,5 ώρες κάθε φορά. Μετά ρευόταν, μετά έπρεπε να την αλλάξω, μετά κοιμόταν και εκείνη την ώρα άπλωνα ρούχα, έκανα αποστείρωση μπουκαλιών, άντε και κανένα ντους στο τσακίρ κέφι. Και μετά, ερχόταν πάλι η ώρα που το μωρό μου πεινούσε.
Περάσαμε παρέα άπειρες ώρες στον καναπέ του σαλονιού. Όχι πως δεν ήμουν ευτυχισμένη με αυτό το πλασματάκι με τα μεγάλα πράσινα μάτια στην αγκαλιά μου. Όλα όμως γίνονταν κάτω από άγχος και μέσα στην εξάντληση.
Πολύ σύντομα έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά μου – τότε δούλευα στα περιοδικά. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι τις 10 το πρωί που έφευγα από το σπίτι είχα ήδη θηλάσει δύο φορές και ότι το μεσημέρι που ήμουν στη δουλειά έπρεπε να αντλήσω γάλα. Κλείδωνα την πόρτα του γραφείου, έβγαζα το στήθος στη φόρα (ευτυχώς η αρχισυντάκτρια ήταν φίλη μου), αντλούσα το γάλα ενώ παράλληλα μιλούσα και στο τηλέφωνο ή έγραφα στον υπολογιστή. Και το απόγευμα, όταν πια το στήθος μου ήταν έτοιμο να εκραγεί, έπρεπε να φύγω, να τρέξω να πάω σπίτι για να θηλάσω τη μικρούλα μου.
Θήλασα το μωρό μου ένα εξάμηνο. Μου φάνηκε αιώνας. Δεν θα το έκανα παραπάνω όχι γιατί δεν είχα αντοχές (που δεν είχα) αλλά γιατί ήθελα το μωρό μου να μπει ομαλά στη φάση των στερεών τροφών.
Την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησα δίαιτα. Γιατί όσα κιλά είχα χάσει με τη γέννα, τα είχα ξαναπάρει με τον θηλασμό. Και τα γιουβαρλάκια, και το καθισιό στον καναπέ, και όλα τα γλυκά που σου φέρνουν όσοι έρχονται να δουν το μωρό. Γιατί δεν φτάνει το λούτρινο αρκουδάκι- δώρο, πρέπει να γίνεις κι εσύ η μαμά αρκούδα.
Πιστεύω ότι με την επιλογή και την επιμονή μου να θηλάσω βοήθησα ουσιαστικά το παιδί μου να αποκτήσει άμυνες. Δεν το μετανιώνω. Αλλά ναι, θα ήθελα να είμαι λίγο πιο χαλαρή. Να έβγαινα και καμιά βόλτα και να τη θήλαζα έξω, γιατί όχι; Δεν το έκανα. Να μην επέστρεφα τόσο νωρίς στην εργασία μου. Να μην το είχα παίξει σούπερ ηρωίδα συνδυάζοντας δουλειά και θηλασμό. Θα ήθελα εκείνη την περίοδο να είχα κοιμηθεί λίγο παραπάνω. Νομίζω όλες μας.
Δεν θα ήμουν καλή μαμά εάν είχα θηλάσει μόνο δύο μήνες; Δεν θα την αγαπούσα; Δεν θα ήθελα το καλό της; Μια χαρά μαμά θα ήμουν, μόνο που τότε, 14 χρόνια πριν, δεν το ήξερα.
* Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες που αγχώνονται πολύ με τον θηλασμό, που έχουν πληγωμένες θηλές, που αυτή τη στιγμή κλαίνε γοερά κλεισμένες μέσα σε μια τουαλέτα σε κάποιο μαιευτήριο. Θα γίνετε υπέροχες μαμάδες ακόμα κι αν δεν θηλάσετε, αλήθεια.
Από το Like Mother, Like Daughter blog
