Έρευνες έχουν δείξει ότι το 75% του γενικού πληθυσμού έχει μνήμες από τουλάχιστον έναν έντονο εφιάλτη που είχε σαν παιδί. Όνειρα, όνειρα, όνειρα λοιπόν. Είναι όμορφα τα όνειρα. Ξυπνάμε και πολλές φορές έχουμε ακόμα την αίσθηση της γλύκας ορισμένων κι άλλες φορές μας… κόβεται η ανάσα. Αλήθεια, τι κάνουμε όταν τα παιδιά μας βλέπουν εφιάλτες; Να μοιραστώ εδώ μαζί σας ότι οι εφιάλτες αποτελούν ένα φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξης του κάθε ανθρώπου, δεδομένου ότι μεγαλώνοντας, μεγαλώνει και η φαντασία του και αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που μπορεί να τον πληγώσουν, να τον απειλήσουν ή και να τον πονέσουν.
Επίσης, οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει έντονα συναισθήματα στο παιδί, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα… εφιάλτες. Συγκρούσεις στο σχολείο, ή ακόμα και μεταξύ των γονέων, στρες, κάτι ξαφνικό που μπορεί να το επηρεάσει αρνητικά, μπορεί να αφυπνίσει το φόβο των μικρών μας και να οδηγηθούν σε ένα όχι τόσο όμορφο όνειρο. Μια τυπική αντίδραση λοιπόν ως φυσικό επόμενο είναι το «Μαμά φοβάμαι να πάω για ύπνο. Δε θέλω να κοιμηθώ». Σε αυτήν την περίπτωση και αντί να του δείξουμε με το δάχτυλο το κρεβάτι του, είναι σημαντικό να αισθανθούμε το παιδί, να το ηρεμήσουμε και να συνδεθούμε μαζί του ουσιαστικά. Η ενσυναίσθηση πάντα βοηθά.
Επίσης, πάντα βοηθά η σκέψη «Πως θα ένιωθα εγώ αν ήμουν στη θέση του; Μήπως υπήρξα κάποτε; Πως μπορώ να το βοηθήσω; Πόσο θα το βοηθήσω αν με το ζόρι το στείλω στο κρεβάτι και του πω απλά: Δε θα ξαναδείς άσχημο όνειρο, δεν είναι τίποτα!;». Όπως καταλαβαίνετε, το πρώτο πράγμα που σας προτείνω είναι να ακούσετε το παιδί σας και να το κατανοήσετε. Το να αγνοούμε του φόβους των παιδιών, δεν ωφελεί κανένα. Το να τους δώσουμε τη δέουσα προσοχή και ενδιαφέρον όμως, σημαίνει πολλά.
Επιπλέον, όταν το παιδί μας έχει μόλις δει έναν άσχημο εφιάλτη και έχει τρομάξει, τότε αισθάνεται αποσταθεροποίηση. Αυτό είναι που προκαλεί και τον φόβο. Τι μας λέει λοιπόν εδώ η λογική; Το παιδί χρειάζεται να αισθανθεί ξανά και ξανά ασφάλεια. Είναι πολύ σημαντικό να καθησυχάζετε το παιδί σας όταν εκείνο φοβάται, να του δημιουργείτε την αίσθηση του «μαζί», της ασφάλειας. Και τι πιο όμορφο θα μπορούσε να ακολουθήσει στη συνέχεια από λίγο παιχνίδι; Με χαμηλό φωτισμό (που θα του δημιουργήσει μια α’ εξοικείωση με το σκοτάδι ξανά), κάντε μαζί κάτι διασκεδαστικό! Ψάξτε για παράδειγμα έναν κρυμμένο θησαυρό! Ενεργοποιήστε τη φαντασία σας!
Κλείνοντας, δε θα μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας και λίγο από την Τέχνη της Αλήθειας… Ενθυμηθείτε πως βιώσατε εσείς έναν εφιάλτη που είχατε ως παιδί, μοιραστείτε το με το παιδί σας ίσο προς ίσο και απελευθερωθείτε κι εσείς. Έτσι, θα του δώσετε με ειλικρίνεια να καταλάβει ότι δεν είναι μόνο του, ή το μόνο. Θα του δώσετε να καταλάβει πως και ο ήρωάς του, εσείς, είχατε βιώσει κάτι αντίστοιχο σαν παιδί και αυτό, ο μικρός, ή η μικρή σας θα το αισθανθεί. Ειλικρίνεια, ουσιαστική επικοινωνία, ενσυναίσθηση και ασφάλεια. Και… όνειρα γλυκά!
Συνεχίστε ολόψυχα!
Your Coach!
Μάρη Γαργαλιάνου
