Γυναίκα, μια λέξη με τόση σημασία και δυναμική. Πόσες διαφορετικές προσωπικότητες και ρόλοι κρύβονται πίσω από αυτή τη λέξη. Γυναίκα μαμά, γιαγιά, γυναίκα σύντροφος, γυναίκα κόρη, αδελφή, εγγονή, φίλη, συνάδελφος. Γυναίκα 24 ώρες με δεκάδες υποχρεώσεις και προκλήσεις της καθημερινότητας.
Έχεις αναλογιστεί πόσα διαφορετικά πράγματα, εύκολα ή πιο δύσκολα, καλείται συνεχώς να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί μια γυναίκα; Μορφώνεται, σπουδάζει, αναπτύσσει ερωτικές και φιλικές σχέσεις, δημιουργεί οικογένεια, ανατρέφει τα παιδιά της, εργάζεται και προσπαθεί να εξελιχθεί συνδυάζοντας ποικίλες ιδιότητες και ανάγκες. Δεν θέλω απλώς να υμνήσω σήμερα την Γυναίκα, αλλά να μας θυμίσω και να της θυμίσω πόσα καταφέρνει και πόσα αξίζει. Τρέχουμε μέσα σε μια καθημερινότητα, σκληρή και απαιτητική, να αποδείξουμε τις αρετές και τις ικανότητες μας χωρίς πολλές φορές να έχουμε προλάβει να τις γνωρίσουμε και εμείς οι ίδιες. Και όμως τα καταφέρνουμε όσο και αν ακόμα εξακολουθούν να υπάρχουν και τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας δίνει τη δύναμη και την ικανότητα, ίσως η ίδια η φύση μας, αλλά είναι αξιέπαινο πώς επιβιώνει μια γυναίκα και εξελίσσεται μέσα σε έναν κόσμο τόσο τελικά απρόσωπο, απαιτητικό και τελικά τόσο βίαιο. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας κατά των γυναικών, η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας με θύματα κυρίως γυναίκες, η επικράτηση του όρου γυναικοκτονία στον 21ο αιώνα μετά τα αλλεπάλληλα περιστατικά βίας που δυστυχώς βαφτίζονται απλά «εγκλήματα πάθους». Μπορεί να ζούμε σε έναν αιώνα που η Γυναίκα έχει διεκδικήσει και αποκτήσει ελευθερίες και ίσα δικαιώματα με τους άντρες, όμως θεωρώ πως παραμένει ακόμα απροστάτευτη και εκτεθειμένη σε πολλά.
Γεννήθηκα γυναίκα, γέννησα και μεγαλώνω μια γυναίκα και όσο καλύτερα και αν προσπαθώ να την μεγαλώσω, φοβάμαι για την κοινωνία που θα της παραδώσω για να ανοίξει τους ορίζοντές της. Και δεν μπορώ να μην φοβάμαι και να κοιτάω με καχυποψία αυτόν τον βίαιο κόσμο όταν στέκομαι δίπλα σε μανάδες, σπουδαίες γυναίκες με αρετές και μεγαλείο ψυχής, που έχασαν τα κορίτσια τους τα οποία είχαν μεγαλώσει με τόση αγάπη και φροντίδα, επειδή η βιαιότητα κυριαρχεί πλέον στις ανθρώπινες σχέσεις και είναι ο τρόπος επίλυσης των διαφορών η βία και όχι δυστυχώς ο διάλογος. Είναι τόσο λυπηρό και αδιανόητο αλλά όμως αληθινό.
Βλέποντας όλα αυτά θέλω έναν κόσμο, μια κοινωνία που θα γιορτάζει κάθε μέρα την γυναίκα και θα την επιβραβεύει με την επίδειξη του απόλυτου σεβασμού. Μια γυναίκα πρέπει να ψάχνει τα θέλω, τα όνειρά της, τη θέση της σε αυτόν τον κόσμο, την αγάπη στον σύντροφό της, την εμπιστοσύνη στους φίλους της, την επαγγελματική κατάρτιση και την ευτυχία της μητρότητας με απόλυτη ελευθερία και σεβασμό ώστε κάθε ημέρα, να είναι ημέρα γιορτής και ανακάλυψης.
Και αυτός ο ιδεατός κόσμος που οραματίζομαι θα δημιουργηθεί μαγικά, θα με ρωτήσεις τώρα; Όχι βέβαια, είναι ευθύνη όλων μας και όλοι μπορούμε να προσφέρουμε με μια απλή κίνηση και πράξη.
Πρόσφατα εγώ έκανα αυτή την κίνηση για την αλλαγή. Είχα τη χαρά και την τιμή να συμμετέχω στην ίδρυση και την λειτουργία της πρώτης οργανωμένης εκστρατείας κατά κάθε μορφής βίας, «Γίνε Άνθρωπος», που δημιουργήθηκε μετά από πρωτοβουλία της κλινικής εγκληματολόγου κ. Κέλλυς Ιωάννου προς τιμή της Γαρυφαλλιάς Ψαράκου που δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της στην Φολέγανδρο το καλοκαίρι του 2021 και αποτέλεσε μια από τις 18 γυναικοκτονίες αυτής της χρονιάς.
Γνώρισα και έμαθα πολλά δίπλα σε οικογένειες θυμάτων, σε θύματα βίας και προσφέροντας εθελοντικά εργασία πάνω στο αντικείμενό μου προσπάθησα να βάλω ένα λιθαράκι σε αυτό το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο για κάθε γυναίκα. Και είμαι τόσο περήφανη για όσα έφερε και θα φέρει ταξιδεύοντας με ποικίλες δράσεις σε όλη την Ελλάδα η εκστρατεία «Γίνε Άνθρωπος» με σκοπό να ακουστούν παντού και οι στίχοι του τραγουδιού που γράφτηκε αποκλειστικά για την εκστρατεία αυτή από τον μουσικοσυνθέτη κ. Αντώνη Αγγελίδη, «Γαρύφαλλο στην άμμο».
Θέλω και εύχομαι η Γυναίκα, κάθε γυναίκα μαμά, γιαγιά, κόρη, εγγονή, αδελφή, φίλη, σύντροφος να μπορεί να γιορτάζει καθημερινά χωρίς φόβο. Να προσπαθεί να τα συνδυάσει όλα. Να διεκδικεί όσα αξίζει. Να θαυμάζει όσα πετυχαίνει. Να μεγαλώνει χαρούμενη τα παιδιά της. Να εξελίσσεται και να σιγοτραγουδάει αμέριμνη τους στίχους…. Και έτσι δεν θα φοβάμαι τα κύματα. Και ας πέφτουνε στον γκρεμό.
Πηγή: blog.public.gr
