Σήμερα ήταν από αυτά τα πρωινά που με ξύπνησε η ανοιχτή, ξεχασμένη τηλεόραση. ” Τραγωδία στα Τέμπη” ακούγοντας αυτή την φράση μέσα στον ύπνο μου θεώρησα αρχικά πως έβλεπα κάποιον εφιάλτη αναφερόμενο στην παλαιότερη τραγωδία που είχε συμβεί στα Τέμπη με τους μαθητές που θυμόμασταν όλοι. Σάστισα για μια στιγμή. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα δυστυχώς την εικόνα της νέας τραγωδίας στα Τέμπη με τον εκτροχιασμό και την σύγκρουση ενός επιβατικού και ενός εμπορικού τρένου από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Γιατί πάλι μια τραγωδία ; Γιατί να ξεκινάει ο νέος μήνας με τόσο πόνο, τραγικές εικόνες και αναπάντητα γιατί ;
Πόσες μάνες θα πρέπει να θρηνήσουν σε αυτή την χώρα που θέλει να θεωρείται κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας για να αποκτήσουμε τελικά τα αυτονόητα που οφείλει να παρέχει και να εξασφαλίσει ένα σύγχρονο, πολιτισμένο, ευρωπαϊκό κράτος του 21ου αιώνα ; Πόσα παιδιά θα πρέπει να μην μπορέσουν να γυρίσουν σπίτι τους και στην αγκαλιά των γονιών τους για να φροντίσει το κράτος για την ασφάλεια των πολιτών του που θα έπρεπε να είναι δεδομένη ; Πόσα παιδιά θα πρέπει να μείνουν ορφανά από πατεράδες και μανάδες που θα φύγουν για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή για να λαμβάνουν οι αρμόδιοι στην ώρα τους τις ευθύνες , να ασκούν συστηματικούς ελέγχους και συνεχή εποπτεία ;
Δεν μου αρκεί πλέον να αποδοθούν μετά από ένα τέτοιο δυστύχημα οι ευθύνες και οι απαντήσεις στα δεκάδες γιατί. Δεν μου αρκεί και δεν με αγγίζει η παραίτηση κανενός Υπουργού κατόπιν εορτής. Δεν με αγγίζει η απόφαση καμίας Κυβέρνησης, όποιο χρώμα και πολιτική και αν πρεσβεύει, για κηδείες αδικοχαμένων ανθρώπων, πολλών μάλιστα και νέων, με δημόσια δαπάνη ως ένδειξη συμπόνιας και φόρο τιμής. Δεν είναι τίποτα αρκετό και ισάξιο με τις ανθρώπινες ζωές που σήμερα χάθηκαν, αγνοούνται, μάχονται σε αίθουσες νοσοκομείων να επιζήσουν ή επουλώνουν πληγές και τραύματα που δεν τους προκάλεσε απλώς η σύγκρουση του τρένου που επέβαιναν αλλά μια Πολιτεία αδιάφορη, βολεμένη και με έλλειψη παιδείας και στοιχειωδών αγαθών για τους πολίτες της.
Ένα πένθος που θα βαραίνει για πάντα δεκάδες οικογένειες που θα το βιώνουν πλέον καθημερινά αλλά και μια χώρα που έστειλε τόσο άδικα τα παιδιά της στον τάφο.
Το εθνικό αυτό πένθος σήμερα δεν είναι απλά “τριήμερο εθνικό πένθος”, όπως κηρύχθηκε. Είναι ένα πένθος που θα βαραίνει για πάντα δεκάδες οικογένειες που θα το βιώνουν πλέον καθημερινά αλλά και μια χώρα που έστειλε τόσο άδικα τα παιδιά της στον τάφο. Τα παιδιά που όλοι εμείς οι γονείς φέρνουμε με τόσες αγωνίες, φόβους αλλά και αγάπη και στοργή στην ζωή για να καταλήξουν σε μια κοινωνία αφιλόξενη και άκαρδη που τελικά θα τα οδηγήσει στο θάνατο μόλις μέσα σε 12 λεπτά από δολοφονικές αποφάσεις και λάθη ενός συστήματος.
Η αδικία σήμερα είναι μεγάλη. Η οργή όλων απερίγραπτη. Η θλίψη τεράστια. Ο πόνος αβάσταχτος. Όμως ας μην μείνουν πάλι μόνο στο σήμερα ας δούμε το αύριο σοβαρά και υπεύθυνα για να αλλάξει κάτι έστω και πρώτη φορά πια ριζικά σε αυτή την χώρα. Σε αυτή την χώρα που τα αφήνει όλα στη τύχη τους, στο “πάμε και ό,τι γίνει”, στην επόμενη Κυβέρνηση που θα έρθει. Σε αυτή την χώρα που συνηθίζει να υπόσχεται αλλά να μην πράττει, που αντιδράει και απεργεί στην καθιέρωση συστημάτων αξιολόγησης και ελέγχου και φτάνει να θρηνεί ανθρώπινες ψυχές για να αντικρίζει στον καθρέφτη τελικά το αληθινό της πρόσωπο. Το πρόσωπο μια χώρας που όσο μεγάλη και λαμπρή και αν είναι η Ιστορία της παραμένει μικρή όχι μόνο γεωγραφικά στον χάρτη αλλά στις πράξεις και στην εξέλιξή της. Ναι, σήμερα ίσως είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο ντροπή για την χώρα μου, τόσο φόβο για την κοινωνία που μεγαλώνω το παιδί μου και τόση απογοήτευση για κάθε σύστημα που δεν λειτουργούσε ποτέ καλά και το αποδεχόμασταν έτσι και προχωράμε τελικά πάνω σε θεμέλια που έτριζαν.
Αυτή την κοινωνία, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν την θέλω και δεν την ανέχομαι άλλο. Έστω και με τον λόγο μου πλέον θα αντιδρώ και θα προσπαθώ για μια αλλαγή. Μια αλλαγή που την οφείλω στο παιδί μου εγώ και κάθε μητέρα. Σε κάθε παιδί που δεν θέλει να στερηθεί ποτέ κανένας γονιός για καμία αμέλεια της Πολιτείας. Σε κάθε παιδί που όταν θα λέει “Μαμά σε λίγο θα είμαι εκεί να πιούμε καφέ μαζί ” να φτάνει ασφαλές στην αγκαλιά της μητέρας του, στο σπιτικό του για να απολαμβάνουμε όλοι μαζί με γέλια τον πρώτο καφέ της ημέρας και όχι να καταλήγουν γονείς μόνοι με αβάσταχτο πόνο και κλάματα στον καφέ της παρηγοριάς. Της παρηγοριάς που δεν υπάρχει.
Μάνες που σήμερα θρηνείτε ή αναζητάτε ακόμα τα παιδιά σας, σας οφείλουμε ένα συγγνώμη και η σκέψη μας είναι κοντά σας καθώς λόγια δεν υπάρχουν.
Ελλάδα, Ελλαδίτσα για πόσο ακόμα θα μας απογοητεύεις και θα αρπάζεις παιδιά από τις αγκαλιές των γονιών τους, νέους ανθρώπους από τα όνειρα τους, αγαπημένα πρόσωπα , γονείς, συζύγους , φίλους από τους δικούς τους για να προσπαθείς να μάθεις να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου για να αλλάξεις προς το καλύτερο ;
Όχι άλλες μάνες χωρίς τα παιδιά τους. Όχι άλλα δυστυχήματα και τραγωδίες.
Αν έστω και ένας διαβάσει αυτό το κείμενο μου και μπορέσει να αφυπνίσει τόσο εκείνον όσο και τον διπλανό του, ίσως κάτι να μπόρεσα να προσφέρω και εγώ για την αρχή μιας αλλαγής που θα φέρει το μέλλον στο οποίο μάνες δεν θα θρηνούν τόσο άδικα τα παιδιά τους αλλά θα τα χαίρονται και θα τα καμαρώνουν σε ένα ασφαλές και δίκαιο κράτος!
