Αισθάνεσαι συχνά την ανάγκη να τα κάνεις όλα τέλεια; Φοβάσαι ότι αν κάποιος δε μείνει ικανοποιημένος από κάποιο σου έργο, θα νιώσεις «λίγη»; Καθυστερείς να παραδόσεις το project που έχεις αναλάβει στη δουλειά γιατί πιστεύεις ακόμα ότι δεν το έχεις απογειώσει; Παρατηρείς ότι αισθάνεσαι διαρκώς αγχωμένη σαν το μυαλό σου να είναι μια μηχανή που δε σταματά ποτέ; Αν στα παραπάνω έχεις συγκεντρώσει αρκετά «ναι» και σε άλλα παρόμοια σενάρια τα παραπάνω κάτι σου θυμίζουν, ίσως η τελειομανία σου έχει χτυπήσει για τα καλά την πόρτα. Ψυχραιμία. Δεν είσαι μόνη, ή η μόνη.
Στην καθημερινότητά μας οι ρόλοι που παίζουμε είναι πολλοί. Η τελειομανία, η διαρκής προσπάθεια για αποφυγή λαθών, τα εξαιρετικά υψηλά στάνταρ που θέτουμε για να αγγίξουμε την «τελειότητα», αφού «η μετριότητα είναι για τους μέτριους» και το όλο στρες που μας προσθέτουν αυτά, δε βοηθά πουθενά. Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου χωρίς ανάσες για να κερδίσεις το πολυπόθητο μετάλλιο, να ακούσεις συγχαρητήρια και ύστερα να τα φτύσεις. Η ζωή ανήκει σε όσους βρίσκονται καθημερινά στην αρένα!
Το να είσαι σε εγρήγορση, να θες να βελτιώσεις εσένα και την καθημερινότητά σου, να θέτεις στόχους που θα σε φέρουν πιο κοντά σε όλα όσα θες, είναι υγεία. Η παθολογική τελειομανία δεν αφορά αυτά. Αφορά στους ψυχαναγκασμούς που δημιουργεί η ψευδαίσθηση ότι το τέλειο υπάρχει, υποτάσσει το άτομο σε δυσλειτουργικούς «κανόνες», ορίζει «ταβάνι», θυσιάζει ό,τι κι αν εμφανιστεί στο δρόμο μας ώστε να πετύχουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Με λίγα λόγια… δε μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Το στρες χτυπά κόκκινο, οι παλμοί ανεβαίνουν και το μπαμ… δεν αργεί.
Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ το ψυχικό, πνευματικό και σωματικό κόστος όλων αυτών; Νομίζω ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη, ξεκινώντας από μια βασική αρχή: Είμαστε πολλά παραπάνω από τους στόχους και τα επιτεύγματά μας. Στον αντίποδα της τελειομανίας λοιπόν, ας αναλογιστούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, που θέλουμε να πάμε και με ποιους συνοδοιπόρους. Αν αναρωτιέστε πως μπορείτε να κάνετε την τελειομανία αν όχι σύμμαχο, φίλη σας, τότε τα παρακάτω ίσως βοηθήσουν:
- Οι στόχοι σας να είναι οδηγοί και όχι αυτοσκοπός!
Είναι σχεδόν μαρτυρικό να αισθανόμαστε ότι «δεν αξίζουμε» αν δεν πετύχουμε κάτι. Είναι εξίσου μαρτυρικό να εμμένουμε σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας εξαρχής στο ταξίδι ενός στόχου και να μην παρατηρούμε τι άλλο μπορεί να προκύψει στην πορεία, φοβούμενοι ότι θα παρεκκλίνουμε από το στόχο μας. Λάθος! Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
- Όσο πιο ανοιχτοί είμαστε, τόσο καλύτερα πράγματα συμβαίνουν
Και πως θα παρατηρήσουμε τις εκπλήξεις αυτές αν δεν είμαστε ανοιχτοί και επιμένουμε στην προσκόλληση σε ένα στόχο; Όσο πιο ανοιχτοί είμαστε και ζούμε στο παρόν, τόσο πιο εύκολα παρατηρούμε ότι συμβαίνουν πράγματα που τελικά μας… βοηθούν να πετύχουμε.
- Από ψυχική ανθεκτικότητα πως πάμε;
Το να ζητάμε βοήθεια όταν χρειαζόμαστε, μια γνώμη, ένα feedback δεν είναι αδυναμία όπως πολλοί επιμένουν να πιστεύουν. Είναι δύναμη και ένα σημαντικό σημάδι ψυχικής ανθεκτικότητας. Στην πορεία μας σε ένα στόχο είναι πολύ οκ να πρωταγωνιστούμε όπως και είναι πολύ οκ να ζητάμε «ενισχύσεις». Είμαστε άνθρωποι!
- Να είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας
Όταν μας πιέζουμε, υπολειτουργούμε. Στην αρχή τα σημάδια μπορεί να μην είναι εμφανή, στην πορεία όμως τα πράματα μπορούν να πάρουν επικίνδυνη τροπή, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά. Μη ξεχνάτε, ακόμα και μέσα από καταστάσεις που δε φέρνουν το επιθυμητό ενδεχομένως αποτέλεσμα, τα μαθήματα που παίρνουμε είναι τα πιο σημαντικά. Να είστε καλοί κι ευγενικοί με εσάς. Και να μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό! Αν δεν είστε εσείς, τότε ποιος θα είναι μαζί σας;
Συνεχίστε ολόψυχα!
Your coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
