Αν βάζαμε κάτω τους μύθους και τις αλήθειες γύρω από τον θαυμαστό κόσμο του στρες που μας απασχολεί όλες και όλους, τότε αδιαπραγμάτευτα το «Τα παιδιά είναι τυχερά που δεν έχουν στρες» θα βρισκόταν και μάλιστα με διαφορά στο νούμερο ένα της κατάταξης των μύθων. Αν νομίζετε ότι το στρες είναι μια ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση που αφορά μόνο τους ενήλικες, τότε λυπάμαι, μα η αντίληψη αυτή είναι λάθος.
Σε αντίθεση με τις επικρατούσες απόψεις, τα παιδιά διακατέχονται συχνά από στρες. Η δυσφορία, το άγχος, ακόμα και ο φόβος που μπορεί να προέλθει ως αποτέλεσμα αυτών, μπορεί να προκληθεί από πολλούς παράγοντες. Μεταξύ αυτών είναι τα προβλήματα που ενδέχεται να υπάρχουν ανάμεσα στους γονείς, όπου το παιδί αυτόματα βιώνει σαν μέλος της οικογένειας, θέματα που μπορεί να αντιμετωπίζει στο σχολείο με τους συμμαθητές και τους δασκάλους του, ακόμα και η γέννηση ενός νέου μέλους στην οικογένεια.
Σε αντίθεση με τους ενήλικες όπου το στρες μπορεί να «δουλεύει» εσωτερικά και τα σημάδια πολλές φορές να μην είναι απαραίτητα «εμφανή», τα παιδιά μπορεί να το εκδηλώσουν με πόνους στο στομάχι, προβλήματα συγκέντρωσης, υπερκινητικότητα, ακόμα και επιθετικότητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται να διαβάσετε τα σημάδια γρήγορα και να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό, κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι χρειάζεται να φτάσετε στο σημείο να «γίνει το κακό» για να ξεκινήσετε να συζητάτε απλά με το παιδί σας τι το απασχολεί.
Η επικοινωνία με τα παιδιά είναι το άλφα και το ωμέγα για να χτίσετε μαζί τους μια υγιή και αρμονική σχέση. Τα παιδιά θέλουν και αξίζουν να αισθάνονται ασφάλεια και γαλήνη. Είστε οι ήρωες τους, μη ξεχνάτε! Σα σωστοί ήρωες λοιπόν να τους μιλάτε και κυρίως να τα ακούτε, να τους δίνετε το πράσινο φως να εκφράζουν τα συναισθήματά και τις απόψεις τους, να τους δημιουργείτε την άνεση, το χώρο και τη ζεστασιά που χρειάζεται να νιώσουν για να μοιραστούν μαζί σας ότι τα προβληματίζει.
Αν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του, ή έχει επιθετικές συμπεριφορές, αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα του στρες που το διακατέχει και σίγουρα είστε ο ήρωας που χρειάζεται και πραγματικά έχει ανάγκη. Βοηθήστε το να ξεδιπλώσει το κουβάρι που ενδεχομένως έχει μέσα του με ανοιχτές ερωτήσεις (που δεν απαντώνται με ναι και όχι δηλαδή), περάστε ποιοτικό χρόνο μαζί, ρωτήστε το τι είναι αυτό που το στεναχωρεί, ή το προβληματίζει, βοηθήστε το να εκφραστεί ενδεχομένως μέσα από μια ζωγραφιά, κάτι το οποίο είναι και ιδιαίτερα δημιουργικό για εκείνο, αντί να σας το πει με λόγια.
Τα παιδιά διακατέχονται συχνά από στρες και αυτό αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια. Το να είστε κοντά τους, ενεργοί, το να είστε ουσιαστικά παρόντες, μπορεί να είναι το καλύτερο «γιατρικό». Σκεφτείτε και για εμάς, τους ενήλικες, ποιο είναι; Και αλήθεια, ποιος ο λόγος να αντιμετωπίζουμε το στρες των παιδιών μας σαν κάτι «διαφορετικό»;
Συνεχίστε ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
