Όταν έμαθα στην εγκυμοσύνη πως έχω κοριτσάκι οι πρώτες σκέψεις μου δεν ήταν ροζ κορδελίτσες και φιογκάκια στα μαλλιά, αλλά πώς θα την κάνω δυναμικό και ανεξάρτητο κορίτσι και αργότερα γυναίκα. Ναι ανήκω ίσως στις εξαιρέσεις που δεν έντυσα και δεν ντύνω μέχρι και σήμερα το κοριτσάκι μου με ροζ, λουλουδάκια και φρουφρού πολλά για να αναδείξω την θηλυκότητά της. Όλα αυτά τα θεωρώ μόνο στερεοτυπικά προς το γυναικείο φύλο. Τι έχει να αναδείξει ένα μωράκι στη κούνια, ένα νήπιο και ένα μικρό κορίτσι λουσμένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια με τις 50 , 60 , 100 αποχρώσεις του ροζ ; Τίποτα απολύτως, παρά μόνο να διαμορφώσει μια προσωπικότητα βασισμένη σε στερεοτυπικές απόψεις δίχως ουσία για τη ζωή της.
Από τη πρώτη στιγμή που την κοίταξα και της μίλησα προσπαθούσα να της μεταδώσω ό,τι περισσότερο μπορούσα για να γίνει δυναμική, ανεξάρτητη και γεμάτη εμπειρίες στη ζωή της. Δεν ήθελα και δεν θέλω να ζει μέσα σε μια ροζ μπάλα που σε λίγα χρόνια θα σκάσει και θα έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Περισσότερο της φοράω γκρι, μπλε, μαύρο, μωβ, άσπρο παρά ροζ ρούχα και αξεσουάρ επειδή είναι κορίτσι.Δεν ξέρω αν είμαι το καλύτερο πρότυπο γυναίκας και μάνας που μπορεί να έχει και για αυτό με πλήρη αυτοκριτική προσπαθώ συνεχώς να βελτιώνομαι με σκοπό να γίνομαι όλο και καλύτερη για εκείνη. Μπορεί να μην τηρώ το τύπο της πιο θεωρητικά “θηλυκής” γυναίκας αλλά μάχομαι να είμαι ανεξάρτητη και δυναμική στην καθημερινότητά μου. Ορίζω εγώ τη ροζ, γυναικεία πλευρά μου. Άλλωστε ποιος ορίζει την θηλυκότητα και ποιος όχι; Για μένα η θηλυκότητα της γυναίκας είναι το ίδιο με την ηλικία, όσο νιώθεις είσαι, είτε φοράς κόκκινο κραγιόν είτε μαύρο.
Και η κόρη μου λοιπόν από κούνια θέλω να αναζητήσει και να αναγνωρίσει μόνη της την γυναικεία της φύση, την θηλυκότητα και όλα εκείνα τα αγαθά της φύσης που θα την καθιστούν μια ζωή γυναίκα που θα γιορτάζει για αυτό καθημερινά.
Χρόνια πολλά σε όλες μας!
