Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Η Σολομώντεια Λύση» που παίζεται για δεύτερη χρονιά. Πείτε μας λίγα λόγια για τους ρόλους σας.
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους, με Υγεία , Δύναμη κι Αισιοδοξία.
Στη Σολομώντεια Λύση, μία κούκλα γίνεται μήλον της Έριδος για δύο αδέρφια και μ’ αφορμή αυτό στήνεται μια παράσταση, Θέατρο μέσα στο Θέατρο, για να βρούμε σε ποιόν ανήκει ένα παιδί.
Πρώτος λοιπόν ρόλος είναι η Τρελή με τα κοστούμια, που μου ταίριαξε γάντι, αφού αγαπώ πολύ το ράψιμο κι έχω μεγάλη τρέλα με τη μεταμφίεση. Είναι ο ρόλος που εισάγει ένα βασικό συστατικό του ρόλου, το κοστούμι, πάει να πει, τη μεταμόρφωση σε κάποιον άλλο διαφορετικό από εμένα. Δεύτερος ρόλος ο Συνωμότης, που μες στα σκοτάδια θα σπείρει το κακό, όπως ο Εφιάλτης , ο Ιάγος ή ο κυνηγός στη Χιονάτη. Ένα πιόνι στην κοινωνική ιεραρχία, που δεν έχει εξασφαλισμένη ούτε την εύνοια, ούτε τη ζωή του, όμως βρίσκεται κοντά στην εξουσία έστω κι ως εντολοδόχος. Μετά έρχεται η Βασίλισσα Αμαλία, αλαζονική, παραδόπιστη και τυφλωμένη από την εξουσία, δεν αγαπάει ούτε το παιδί της. Ο Στρατιώτης, άλλο ένα πιόνι , που παλεύει να βρει τη θέση του σε μια άλλη ιεραρχία. Τελικά λουφάζει μέχρι να τελειώσει η θητεία του. Και τέλος η γριά χωριάτισσα, κουτοπόνηρη αλλά και με τη σοφία του ενστίκτου, δε θα ‘λεγε όχι σε μερικά χρυσά φλουριά, αλλά τελικά θα δώσει τα πάντα για να μην αλλάξει τίποτα απ’ την μακαριότητα της ζωής της. Όλοι αυτοί συνθέτουν τον κοινωνικό ιστό που στο κέντρο του βρίσκεται το μωρό της έκπτωτης βασίλισσας και μάλιστα σε καιρό πολέμου.
Η παράστασή σας προτείνει την αληθινή αγάπη, την ανιδιοτέλεια, την αλληλεγγύη και το δίκιο των πολλών, ως μόνα αντίδοτα στη ματαιοδοξία και τον ατομικισμό. Τα μικρά παιδιά έχουν συνήθως στον πυρήνα τους την καλοσύνη. Τι γίνεται και στην πορεία κάποια γίνονται πιο σκληρά;
Οι αιτίες που γινόμαστε σκληροί καθώς μεγαλώνουμε βρίσκονται στο περιβάλλον μας. Κι έχει σημασία ότι γινόμαστε και δεν είμαστε. Είναι ο τρόπος που καλούμαστε να επιβιώσουμε, να ελιχθούμε, να υπάρχουμε στην κοινωνία μας και την ιεραρχία της. Οπωσδήποτε μία αιτία είναι η ιδιοκτησία, η δύναμη που δίνει ο πλούτος, η ανισότητα που δημιουργεί και η εξουσία που συνεπάγεται. Αυτή η εξουσία επιτρέπει στον ισχυρό να καταδυναστεύει, να είναι αμείλικτος και να χρησιμοποιεί τους άλλους ανθρώπους τους κατωτέρους του. Αν μπορούσαμε να φανταστούμε πώς θα ήταν μια σχέση χωρίς την έννοια δικό μου και δικό σου. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα;
Το θέατρο, όπως και κάθε μορφή Τέχνης, είναι μια γνωστική διαδικασία που μας γνωρίζει τον Κόσμο, το Άλλο και τον Εαυτό μας.
Και πώς μπορεί με τη βοήθεια του θεάτρου ν’ αποκτήσουν εφόδια που θα τους επιτρέψουν να γίνουν ενεργοί, ευαισθητοποιημένοι πολίτες;
Το θέατρο μπορεί να ασκήσει τα κριτήριά μας, να μας ανοίξει δρόμους σε καινούριους τρόπους σκέψης. Να μας κάνει, δηλαδή, πιο έτοιμους να δεχτούμε διαφορετικές απόψεις, να μας συστήσει άλλους πολιτισμούς, να μας εξάψει τη φαντασία, να μας εμπνεύσει. Μπορεί να μας βοηθήσει στην εκπαίδευση των επιστημών. Να μας γεννήσει ερωτήματα και να μας δώσει απαντήσεις. Το θέατρο, όπως και κάθε μορφή Τέχνης, είναι μια γνωστική διαδικασία που μας γνωρίζει τον Κόσμο, το Άλλο και τον Εαυτό μας. Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους η Τέχνη είναι απαραίτητη στην εξελικτική μας πορεία, όχι μόνο παρακολουθώντας την, αλλά με τη ενασχόλησή μας σε κάθε μορφή της.
Η Σολομώντεια Λύση είναι φτιαγμένη γι’ αυτό το σκοπό. Να παίζεται δηλαδή, στο φυσικό χώρο των παιδιών που είναι το σχολείο. Συνέχεια της παράστασης είναι το παιδαγωγικό παιχνίδι, από μουσικοπαιδαγωγό και θεατροπαιδαγωγό, με πρόγραμμα βασισμένο στην παράσταση. Επιπλέον εντάσσεται στο πλαίσιο των εργαστηρίων δεξιοτήτων «ενδιαφέρομαι κι ενεργώ» και «φροντίζω το περιβάλλον».
Υπάρχει κάποια φράση από την παράσταση που αγαπάτε ιδιαίτερα και μ’ έναν τρόπο συμπυκνώνει όλο το νόημά της και αν ναι, ποια;
…..Κι όλοι το μάθαμε καλά σ΄ αυτή τη δίκη
Πως κάθε τι σ’ αυτόν που το αγαπάει ανήκει
Και για να πούμε και το πιο σπουδαίο
Όλα τα πράγματα για όλους πρέπει να ΄ναι ……
Τα τραγούδια λοιπόν είναι χρόνος!
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;
Η μουσική, άλλη μία Τέχνη μαζί με το εικαστικό κομμάτι που υπηρετείται από τα σκηνικά και τα κοστούμια. Πώς μπορεί να λείπει από μια θεατρική παράσταση; Ν΄ αναφερθώ πριν προχωρήσω, στον δημιουργό της μουσικής της παράστασης, τον Γιώργο Θεοφάνους καθώς και στην εικαστικό Βικτώρια Νταρίλα που εμπνεύστηκε το σκηνικό και τα κοστούμια. Κι οι δύο τους, παρ΄ όλο που δεν τους βλέπουμε, είναι εκεί με το έργο τους και μας εμπνέουν και εμάς, να αποδώσουμε το κείμενο και τα νοήματά του στην ολότητά τους. Τα τραγούδια λοιπόν είναι χρόνος. Ο χρόνος που περνάει, που τρέχει, ο χρόνος που συμβαίνουν γεγονότα, ο χρόνος που αλλάζει τους ήρωες, που τους ταξιδεύει από το ένα μέρος στο άλλο. Ταυτόχρονα η μουσική είναι κι ο χρόνος, που χαλαρώνουν τα παιδιά, διασκεδάζουν, χορεύουν ή κρατάνε το ρυθμό. Ταυτίζονται με τους ήρωες ή αποστασιοποιούνται. Ίσως να είναι η στιγμή που παίρνεται η μεγάλη απόφαση…
Υπάρχει πάντα μια «Σολομώντεια Λύση» για κάθε μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζουμε και αν ναι, ποια ερωτήματα πρέπει να θέσει κανείς για να είναι σίγουρος ότι θα πράξει σωστά;
Δεν υπάρχουν συνταγές κι αν υπάρχει καμιά, εγώ δεν την ξέρω. Όμως από την ώρα που υπάρχει η αγωνία να πράξω σωστά, νομίζω είναι βασικό να μην αδικείται κανείς από την πράξη μου ή την απόφασή μου. Κι είναι δύσκολο αυτό, γιατί δεν έχουν όλοι δίκιο. Η προσπάθεια έγκειται στο να λύνω το ζήτημα κι όχι να το περιπλέκω ή να δημιουργώ καινούρια. Να δίνω βάση στη λογική και να παρακολουθώ τη συνείδησή μου. Η κρίση μας, είναι προϊόν σκληρής κι επίπονης προσωπικής αλλά και συλλογικής εργασίας. Αυτήν την εμπειρία επιστρατεύουμε, οπότε, κατά κάποιο τρόπο, είμαστε δεσμευμένοι να την αποκτήσουμε, για να έχουμε καθαρή την συνείδησή μας.
Πώς αισθάνεστε κάθε φορά που ανεβαίνετε στη σκηνή και από κάτω υπάρχει κοινό με τις πιο ειλικρινείς και αφιλτράριστες αντιδράσεις, δηλαδή παιδιά;
Αισθάνομαι υπέροχα. Άλλωστε κι εγώ έτσι λειτουργώ, με ειλικρίνεια, επιστρέφοντας στα παιδιά ό,τι καλύτερο έχω αποκομίσει στη ζωή μου.
