Συγγνώμη που νιώθω ότι έχω δικαίωμα στη χαρά. Ποιος σας είπε ότι το νιώθω κάθε μέρα; Με ρωτήσατε αν η παιδική μου ηλικία μού στέρησε ή μου δώρισε αυτό το δικαίωμα του να χαίρομαι γιατί απλά χιονίζει;
Συγγνώμη που το παιδί μου ήταν στεναχωρημένο γιατί καμία φίλη της δεν μπορούσε να έρθει να παίξουν χιονοπόλεμο, και βγήκα εγώ μαζί της. Και το χάρηκα, νομίζω, πιο πολύ από εκείνη.
Συγγνώμη που βγήκα φωτογραφία και την ανέβασα στα κοινωνικά δίκτυα. Φέτος έχω αποφασίσει να βγάζω πιο πολλές φωτογραφίες τον εαυτό μου, του το χρωστάω, γιατί όχι άλλωστε;
Συγγνώμη που δεν «σεβάστηκα» τις ιστορίες των αστέγων. Ποιος σας είπε ότι ο σεβασμός μου μετριέται σε μια μόνο μέρα; Ποιος σας είπε ότι δεν ξέρω ότι αυτές οι μέρες είναι ένας αγώνας για όσους νοσούν, για τους φροντιστές τους, για όσους παίρνουν οξυγόνο από μηχάνημα και κόβεται το ρεύμα, για τους ηλικιωμένους που παγώνουν μόνοι και έρημοι σε ένα άδειο σπίτι, για τις οικογένειες που δεν έχουν ούτε για ρεύμα ούτε για ξύλα μα ούτε για ζεστό φαγητό; Ποιος σας διαβεβαίωσε ότι δεν νοιάζομαι;
Συγγνώμη που έφτιαχνα χιονόμπαλες, ενώ συνάνθρωποί μου ήταν εγκλωβισμένοι στην Αττική οδό. Ούτε καν ήξερα μέχρι εκείνη την ώρα. Και το μυαλό μου είναι ακόμα παγωμένο για το γιατί και το πώς.
Συγγνώμη που βγήκα στα χιόνια και χάρηκα. Ήθελα να ξορκίσω την περσινή χιονομέρα, εκείνη την ωραία του Φλεβάρη που ενώ εσύ, και εσύ, και εσύ που τώρα κουνάς το δάκτυλο της αλληλεγγύης και της συμπόνοιας και της ενσυναίσθησης, ΕΣΥ εκείνη τη μέρα έπαιζες σαν παιδί με τα χιόνια ενώ εγώ αγωνιούσα για τη ζωή της μαμάς μου…
Μου το χρωστούσα! Καμία ενοχή για τη χαρά που δικαιούμαι και αξίζω. Συγγνώμη.
