Για όσους αναρωτιούνται πως μια κακοποίηση γίνεται να αποκαλυφθεί πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια μετά, η απάντηση προκύπτει μοιραία μέσα από τα παρακάτω –παραδόξως- ερωτήματα: «Τι φορούσες;», «Μα δεν μπορούσες να τον σταματήσεις;», «Αυτός; Αποκλείεται… Δε μιλάς σοβαρά!», «Έχεις αποδείξεις;», «Σίγουρα θα είχες πιει και δε θυμάσαι… πόσο ήπιες;». Ερωτήματα μπουνιά στην καρδιά και το κεφάλι… έτοιμο να σπάσει, ενώ το σώμα σπαρταρά από φόβο. Για όσους αναρωτιούνται…
Για όσους αναρωτιούνται πως μια κακοποίηση γίνεται να αποκαλυφθεί πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια μετά, ο φόβος, η εσωτερική πάλη, το σοκ, το μούδιασμα, η ντροπή, οι ενοχές, σε καθηλώνουν, σε αδειάζουν. Σε κοιτάζεις στον καθρέφτη μέρα με τη μέρα όλο και πιο σκοτεινή, τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου όλα «πεσμένα», ο ψυχισμός ένα χάος. Πιθανότατα δεν περνά μέρα που να μη σκεφτείς τι έχει συμβεί, δεν υπάρχει μέρα που να μην σε κατηγορήσεις ΑΔΙΚΑ, δεν υπάρχει μέρα που να μη σκεφτείς ότι πρέπει πάση θυσία να μιλήσεις, τα θυμάσαι όλα ξανά και ξανά κι έπειτα βουλιάζεις… ξανά.
Θέλει ΘΑΡΡΟΣ Σοφία, Ελένη, Κατερίνα, Μαρία να μιλήσεις ανοιχτά για κάτι το οποίο χρόνια ολόκληρα σε ευνούχιζε και σε διέλυε σιγά σιγά μέρα με τη μέρα, όσο εσύ απλά προσπαθούσες να συνεχίσεις τη ζωή σου και κανείς δε γνώριζε τίποτα. Πιθανότατα να έβλεπαν έναν άνθρωπο χαρούμενο, μαχητικό, θετικό. Σίγουρα έβλεπαν μόνο τη μια όψη. Θέλει ΘΑΡΡΟΣ να σταθείς απέναντι σε απαρχαιωμένα στερεότυπα περί κοντής φούστας και «γυναίκας ξελογιάστρας». Θέλει ΘΑΡΡΟΣ να αντιμετωπίσεις το «Καλά, μετά από πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια το θυμήθηκε;», το «Εντάξει τώρα, σίγουρα κούνησε κι αυτή την ουρά της», το «Θα μπορούσε να φύγει, γιατί δεν έφυγε; Το επέτρεψε, ήθελε!». Θέλει πολύ ΘΑΡΡΟΣ.
Σε ευχαριστούμε Σοφία, Ελένη, Κατερίνα, Μαρία, ετών δεκαεφτά, είκοσι οχτώ, εξήντα ένα, σαράντα, για το γεγονός ότι μίλησες. Είσαι παράδειγμα. Σε ευχαριστούμε για τη δύναμη της ψυχής σου. Μη ξεχνάς… Δεν είσαι μόνη, ή η μόνη. Σοφία, Ελένη, Κατερίνα, Μαρία… ανοίγουν στόματα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι όλοι αυτοί οι «κάποιοι», οι «μεγάλοι», οι «έτσι» που κάποτε σου χάιδευαν με αυτό το γλοιώδες τάχα μου παιχνιδιάρικο ύφος τη μέση και που νομίζουν ότι θα μπορούν για πάντα να ασελγούν συναισθηματικά, λεκτικά και σωματικά πάνω μας δε χωράνε στον κόσμο μας. Σοφία, Ελένη, Κατερίνα, Μαρία, αυτοί είναι τα θύματα, ακούτε; Όχι εσείς, όχι ΕΜΕΙΣ.
Για όσους αναρωτιούνται πως μια κακοποίηση γίνεται να αποκαλυφθεί πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια μετά, η απάντηση είναι απλή. Απλά, γίνεται. Αισθανθείτε ευγνωμοσύνη και δέος. Γυναίκες ηρωίδες απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα που μπάζει από παντού, ανοίγουν στόματα. Στόματα που κάποτε μπούκωσαν συναισθήματα, δάκρυα, θυμό, ενοχές και πόνο. Πολύ πόνο. Και ντροπή. Και όσο ανοίγουν τα στόματα αυτά, τότε θα ξέρουμε πως βαδίζουμε σε καλό δρόμο, μέχρι να έρθει η στιγμή που δε θα χρειάζεται να μιλάμε για το αυτονόητο «Το όχι, σημαίνει ΟΧΙ». Σοφία, Ελένη, Κατερίνα, Μαρία, σ’ ευχαριστούμε.
Πηγή: CSIi
