Παππού, γιαγιά, εγγόνια. Ελάτε και πείτε μου πόσες εικόνες σχηματίζονται στο μυαλό σας ακούγοντας αυτές τις λέξεις μαζί. Είναι ευλογία τα παιδιά να γνωρίσουν και να απολαύσουν στιγμές με τους παππούδες που θα κουβαλάνε για μια ζωή. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι πολλές φορές να μπορέσει να συμβαδίσει σε κάποιο βαθμό η νοοτροπία του παππού ή της γιαγιάς με εκείνη των νέων γονέων. Μήπως να βρούμε την λύση κάπου ανάμεσα;
O αγαπημένος δάσκαλος και συγγραφέας Μάριος Μάζαρης σχολιάζει εύστοχα το θέμα μέσα από τη δική του οπτική !
Ήθελα καιρό να την κάνω αυτή την ανάρτηση, γιατί, όσο κι αν στενοχωρήσω κάποιους, ο ΠΑΠΠΟΥΣ και η ΓΙΑΓΙΑ δεν είναι υπάλληλοι μας να λειτουργούν με εντολές, ούτε πιστεύω έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε από αυτούς συγκεκριμένες συμπεριφορές. Έχουμε το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ μαζί τους ή να μην ερχόμαστε πολύ σε επαφή μαζί τους, αλλά όχι να τους επιβάλουμε τρόπους διαπαιδαγώγησης ή να θυμώνουμε μαζί τους αν δεν ακολουθούν τη γραμμή μας. Στην κυριολεξία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να μας βοηθάνε, να μεγαλώνουν ή να προσέχουν τα εγγόνια ή να συμφωνούν μαζί μας. Άλλο η καλή πρόθεση, άλλο η υποχρέωση. Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι κι αυτό σημαίνει ότι δεχόμαστε από κάθε άνθρωπο το διαφορετικό που έχει να δώσει, αλλιώς δεν ερχόμαστε σε επαφή μαζί του, αν θεωρούμε τοξική ή παρεμβατική ή οτιδήποτε την παρουσία του.
