Θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί, από τη μια να ακούω ιστορίες από τον πόλεμο που είχαν ζήσει ο παππούς και η γιαγιά μου, και από την άλλη να ακούω για έναν πόλεμο κάπου μακριά, στο Ιράκ…
Όταν τότε πήγαινα με τον παππού μου να αγοράσουμε τρόφιμα μακράς διάρκειας για να τα στείλουμε στον άμαχο πληθυσμό με την αποστολή των Προσκόπων, δεν μπορούσα να φανταστώ πως μετά από χρόνια, που θεωρητικά ο κόσμος με όλα αυτά τα σπουδαία επιτεύγματα και τις τεχνολογικές ανακαλύψεις εξελίσσεται, θα ερχόμουν αντιμέτωπη με έναν πόλεμο, πλέον ως ενήλικη και ως μητέρα.
Πόλεμος στο 2022; Πόλεμος στην εποχή του Διαδικτύου; Άμαχος πληθυσμός, γυναικόπαιδα να τρέχουν να σωθούν από τα πυρά; Πατεράδες να αποχαιρετούν τα παιδιά τους για να στρατευτούν; Στρατεύματα να εισβάλουν σε κατοικημένες περιoχές; Πόσο παράξενες και μακρινές μού φάνταζαν αυτές οι εικόνες μέχρι χθες που τις θυμόμουν μόνο μέσα σε σχολικά βιβλία ιστορίας και ντοκιμαντέρ. Τώρα όμως όλα αυτά αποτελούν μια πραγματικότητα κάπου σε έναν τόπο μακριά αλλά συνάμα τόσο κοντά μας, στην Ουκρανία.
“Μαμά, ο πόλεμος θα έρθει και σε μας;” Πόσο θα ήθελα να μην είχε φτάσει στα αυτιά μου αυτή η ερώτηση από μια ανήσυχη παιδική φωνούλα γεμάτη απορία και φόβο. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου να μου λέει “Παιδί μου, εύχομαι να μην ζήσετε πόλεμο όπως εμείς, αλλά πολύ φοβάμαι πως ένας πόλεμος θα έρθει στη ζωή σας, έμμεσος και διαφορετικός αλλά θα έρθει, και φρόντισε να είσαι δυνατή να το αντιμετωπίσεις και αυτό.” Και αυτός ο πόλεμος ήρθε.
Για άλλη μια φορά καλούμαι ως μαμά, με ένα παιδί μόλις 5 ετών, να διαχειριστώ πρωτόγνωρες καταστάσεις, να εξηγήσω, να αιτιολογήσω και εν μέρει να απολογηθώ στο παιδί μου για όλα αυτά τα στενάχωρα γεγονότα που αντιλαμβάνεται και που προκαλεί η έναρξη ενός πολέμου.
Τι μπορείς να πεις, να εξηγήσεις σε ένα παιδί που μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να γνωρίζει πραγματικά τον κόσμο γύρω του; Πολλά μπορείς βέβαια να του πεις και θα τα καταλάβει αλλά γιατί να πρέπει να τα ακούσει; Νιώθω τόσο απογοητευμένη ως μητέρα για αυτόν τον κόσμο όπου φέρνουμε τα παιδιά μας και τους υποσχόμαστε τόσα, όταν όμως πλέον δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ίδια την ασφάλειά τους, ψυχική και σωματική, ούτε για την επόμενη ημέρα.
Προσπαθώ φυσικά να μην χάνω την ψυχραιμία, την πίστη και την αισιοδοξία μου, για αυτό και καθησύχασα τη μικρή μου πως ο πόλεμος είναι πολύ μακριά από εμάς για να μην ανησυχεί, αλλά να γνωρίζει πως συμβαίνει και πως κάποια άλλα παιδάκια τώρα ταλαιπωρούνται και φοβούνται αλλά και πως όλα σύντομα θα περάσουν. Δεν ξέρω αν με πίστεψε, αλλά κάπως έδειξε να ηρεμεί. Αποφεύγω όσο μπορώ να την εκθέτω συνεχώς σε σχετικές ειδήσεις και εικόνες για να παραμένει ήρεμη και να ακολουθεί κανονικά τη ροή της καθημερινότητάς της.
Η σκέψη όλων μας είναι σε εκείνες τις μανάδες που κρύβονται τώρα σε υπόγεια για να προστατέψουν τα παιδιά τους, που τα παρηγορούν και τους υπόσχονται πως ο πόλεμος θα τελειώσει και ο μπαμπάς θα επιστρέψει σύντομα, όμως η ωμή αλήθεια είναι πως ο πόλεμος δεν είναι μακριά από εμάς και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξή του…
“Μαμά, ο πόλεμος, είτε μακριά είτε κοντά από εμάς, θέλω να τελειώσει!”
Άραγε πόση παιδικότητα και ανεμελιά θα στερήσουμε ακόμα από τα παιδιά μας;
