Σήμερα, Σάββατο 10 Δεκεμβρίου, γιορτάζεται σε όλη την οικουμένη η Ημέρα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υιοθετήθηκε το 1948, το όραμα των εμπνευστών της είναι ‘‘ένας κόσμος ελεύθερος, δίκαιος, ειρηνικός, χωρίς διακρίσεις’’. Τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε όλους μας, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και διακρίσεις.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να σας αναλύσω διεξοδικά τα άρθρα που αναφέρονται στον κατάλογο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το θεωρώ κουραστικό και άσκοπο καθώς ο καθένας από εμάς μπορεί εύκολα να τα βρει με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο. Θέλω όμως να σας αναφέρω ενδεικτικά τι μου έρχεται εμένα στο μυαλό όταν ακούω τον όρο «ανθρώπινα δικαιώματα».
Πρώτα από όλα η ελευθερία, η ελευθερία έκφρασης και σκέψης, η ισότητα, η δωρεάν παιδεία, η δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, η παροχή στέγης και τροφής, όλα αυτά είναι μερικά από τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα που οφείλει να έχει ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται. Σήμερα τι από όλα αυτά έχουμε όντως κατοχυρώσει;
Θα μιλήσω πάλι σε εθνικό επίπεδο, γιατί τα γεγονότα της επικαιρότητας αυτή τη στιγμή στη χώρα μας τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Πώς γίνεται να μιλάμε για ισότητα και ελευθερία όταν σχεδόν καθημερινά στη χώρα μας μετράμε και ένα θύμα γυναικοκτονίας;
Και δεν θα σταθώ μόνο στις γυναικοκτονίες, θα συνεχίσω τονίζοντας ότι μόλις λίγες ημέρες πριν συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στον οποίο ο αστυνομικός Επαμεινώνδας Κροκονέας στέρησε το δικαίωμα για ζωή. Μια δολοφονία η οποία «υποτίθεται» μαζί με πολλές άλλες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας, μας είχε ταράξει και αφυπνίσει. “Υποτίθεται” ξαναλέω, γιατί την ίδια χρονική στιγμή με τη μαύρη αυτή επέτειο, στη Θεσσαλονίκη ένας ανήλικος 16 ετών Ρομά χαροπαλεύει στο νοσοκομείο καθώς έπεσε θύμα πυρών αστυνομικού, επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ στο βενζινάδικο. Ένα παιδί 16 ετών κινδυνεύει να πεθάνει επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ (το γεγονός ότι είναι Ρομά, θεωρητικά δεν έχει παίξει ρόλο σε όλο αυτό, “θεωρητικά”).
Να μην ξεχάσω να αναφέρω για το άτυχο 12χρονο αγόρι στην περιοχή των Σερρών, το οποίο βρισκόταν στο ΣΧΟΛΕΙΟ και έχασε τη ζωή του από έκρηξη στο λεβητοστάσιο του σχολείου, την ώρα του διαλείμματος, [έχασε τη ζωή του στο σχολείο, εν ώρα διαλείμματος, αδιανόητο].
Με αφορμή το τελευταίο γεγονός της επικαιρότητας περνάω στη δωρεάν παιδεία. Σαν χώρα θεωρητικά μας παρέχεται δωρεάν παιδεία, πρακτικά όμως, αν ένα παιδί θέλει να μπει στο Πανεπιστήμιο, ή αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία με τα μαθήματα του σχολείου, αναγκάζεται να απευθυνθεί σε χώρους – επιχειρήσεις στις οποίες γίνονται ειδικά ενισχυτικά μαθήματα, επί πληρωμή, σε ομάδες μαθητών, τα γνωστά σε όλους μας φροντιστήρια. Και αυτό συμβαίνει γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα μπάζει από παντού.
Να μην αναφερθώ στην τριτοβάθμια Ακαδημαϊκή Εκπαίδευση, στην οποία αν ένα παιδί καταφέρει να εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο, αλλά σε κάποια άλλη πόλη από εκείνη που είναι μόνιμος κάτοικος, πρέπει η οικογένειά του να έχει την οικονομική δυνατότητα για να τον στείλει να σπουδάσει. Τώρα κάποιοι από εσάς μπορεί να σκεφτείτε, “μα καλά, αφού υπάρχουν οι εστίες για τη φιλοξενία των φοιτητών δωρεάν”! Αρχικά, δεν υπάρχουν σε όλες τις φοιτητουπόλεις, δεύτερον, δεν μπαίνουν όλοι οι φοιτητές, υπάρχουν ορισμένα κριτήρια για να γίνει, τρίτον, τα παιδιά εκεί δεν θα χρειάζονται χρήματα για το πιο απλό, να πιουν έναν καφέ ή έναν χυμό; Άρα που καταλήγουμε; Υπάρχει τελικά δωρεάν εκπαίδευση;
Στον τομέα τώρα της παροχής στέγης και τροφής, απαραίτητα για να ζήσει ένα ανθρώπινο ον, πόσες φορές έχουμε δει στα φανάρια, έξω από το σούπερ μάρκετ, σε κεντρικούς δρόμους (όπως η Ερμού), έξω από εκκλησίες, σε πάρκα, άτομα όλων των ηλικιών -από μωρά μέχρι ηλικιωμένους- να ζητάνε φαγητό και να μας λένε ότι δεν έχουν πού να μείνουν; Συχνά σκεφτόμαστε ότι πολλοί από αυτούς μπορεί να το κάνουν στα ψέματα, αν όμως όντως δεν έχουν σπίτι να μείνουν και είναι νηστικοί αμέτρητα εικοσιτετράωρα, το γνωρίζουμε; Αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή τώρα δεν στερούνται το ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ τους δικαίωμα στην παροχή στέγης και τροφής;
Τέλος, έχω αφήσει το δικαίωμα της δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης γιατί τυχαίνει να είναι ένα θέμα αγκάθι για εμένα. Πριν από περίπου σχεδόν 2 χρόνια έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, ο δικός μου πλέον άγγελος, ο μπαμπάς μου.
Ο μπαμπάς μου είχε την ατυχία να αρρωστήσει και να χρειαστεί να χειρουργηθεί εν μέσω της δεύτερης καραντίνας του μολυσματικού ιού COVID-19. Τον Φλεβάρη του 2021 νοσηλεύτηκε και εγχειρίστηκε σε ένα από τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας. Η εγχείρηση πέτυχε αλλά δυστυχώς ο ασθενής απεβίωσε… Αυτό συνέβη στη δική μας περίπτωση, και η αιτία δεν ήταν καμία άλλη από την απουσία ΜΕΘ και σωστών υγειονομικών μέτρων.
Ένα μήνα διήρκησε όλος αυτός ο Γολγοθάς που σας αναφέρω, με τον μπαμπά μου να παθαίνει τη μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη μετά την άλλη, και το ιατρικό προσωπικό να μας προτείνει ως λύση να τον μεταφέρουμε σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο το οποίο είχε διαθέσιμη ΜΕΘ (ώστε να μπορέσει να επανέλθει ο οργανισμός του). Σας το λέω ξεκάθαρα, χρήματα δεν υπήρχαν, συνεπώς παραμείναμε στο ίδιο νοσοκομείο και ελπίζαμε σε ένα θαύμα. Μετά από έναν μήνα και τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις να έρχονται η μία μετά την άλλη, δεν άντεξε και έφυγε. Έχασα τον μπαμπά μου γιατί το δημόσιο υγειονομικό μας σύστημα μπάζει από παντού. Αν είχαμε χρήματα, υπήρχε μια πιθανότητα τώρα μην σας τα έλεγα όλα αυτά, ΑΝ.
Κλείνοντας όλο αυτό το θέμα, (γιατί το βάρυνα αρκετά), θέλω σήμερα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να μιλήσετε στα παιδιά σας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματά τους, να τα μάθετε να τα διεκδικούν μέχρι τέλους, να τα προτρέψετε να παλεύουν για αυτά και να μην αφήσουν ποτέ, κανέναν να τους τα στερήσει!
