Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στον αγώνα πρωταθλήματος δυο τοπικών ποδοσφαιρικών ομάδων του Πειραιά. Ήταν ένα κρίσιμο ντέρμπι το οποίο θα οδηγούσε τον νικητή στο βάθρο της πρώτης θέσης του ομίλου.
Αξίζει να σημειωθεί, [και δεν το τονίζω τυχαία], ότι οι δυο αντίπαλες ομάδες αποτελούνταν από παίχτες οι οποίοι, εκτός από παλιοί συμπαίχτες, ήταν στο παρελθόν και φίλοι,[κάποιοι μέχρι και σήμερα], είχαν παίξει στις ίδιες παιδικές χαρές, είχαν μοιραστεί το ίδιο θρανίο και είχαν πανηγυρίσει στις νίκες του ερυθρόλευκου (στον Πειραιά βρισκόμαστε, στις φλέβες μας ρέει ο Ολυμπιακός).
Φτάνω λοιπόν σε ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο, με τους οπαδούς και των δυο ομάδων να το έχουν κατακλείσει και να το έχουν γεμίσει πανό και συνθήματα. Θέλω να επισημάνω ότι βρισκόμουν εκεί ως οπαδός της μιας εκ των δυο ομάδων καθώς ως βασικός επιθετικός παίχτης αγωνιζόταν ο σύντροφός μου (ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται).
Στην αρχή, επειδή είχα καθυστερήσει, κάθισα στο ενδιάμεσο μεταξύ των οπαδών των δυο ομάδων. Βρισκόμουν ανάμεσα σε γονείς, συντρόφους, αδέρφια, παππούδες και καλούς φίλους, οι οποίοι είχαν έρθει να στηρίξουν με την παρουσία τους την προσπάθεια των παιχτών της εκάστοτε ομάδας.
Με το που ξεκίνησε ο αγώνας και σταδιακά άρχισε να εξελίσσεται, όλοι αυτοί που σας ανέφερα παραπάνω άρχισαν να βρίζουν και να εύχονται τα χειρότερα στην αντίπαλη ομάδα! Είχαν κυριευτεί από τον φανατισμό και αυτά που έβγαιναν από το στόμα τους, εκτός από ότι με είχαν κάνει έξαλλη, με είχαν αφήσει και άναυδη!
Προσπάθησα να ελέγξω τον θυμό μου και να καταλάβω πώς μια μάνα και ένας πατέρας, [γιατί σήμερα εκεί θα σταθώ], μπορούν να εύχονται τόσο άσχημα για ένα άλλο παιδί, μόνο και μόνο επειδή έπαιζε ενάντια στο δικό τους.
Συνεχώς σκεφτόμουν, μα καλά πώς μπορούν και τα ξεστομίζουν αυτά για ένα παιδί που παλαιότερα μπορεί να είχε μπει σπίτι τους και να είχε παίξει με το παιδί τους;
Φεύγοντας, και ανεξάρτητου αποτελέσματος του αγώνα, ένα πράγμα με είχε προβληματίσει, εκτός από το γεγονός ότι ένιωθα ντροπή για όλα αυτά που είχα ακούσει. Το φαινόμενο που είδα στο τοπικό πρωτάθλημα δεν ήταν ένα φαινόμενο που συναντάμε μόνο εκεί, αντιθέτως επικρατεί και σε εθνικό επίπεδο.
Άρα η ρίζα του προβλήματος βρισκόταν τον πυρήνα της κοινωνίας και αυτή δεν ήταν άλλη από την έλλειψη παιδείας και συγκεκριμένα, αθλητικής παιδείας. [Όχι ότι γενικά έχουμε καλύψει τη γενική έννοια της παιδείας και έχουμε κολλήσει στην αθλητική παιδεία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα].
Μου φαίνεται αδιανόητο σε μια χώρα όπως η Ελλάδα να προάγεται ο χουλιγκανισμός και ο ανταγωνισμός σε ένα επίπεδο του πώς θα σακατέψουμε ο ένας τον άλλο αρκεί να κερδίσουμε.
Η χώρα μας είναι η μια χώρα που ο αθλητισμός είναι από την αρχαιότητα κιόλας μέρος της παιδείας, της κοινωνικοποίησης του παιδιού και της ένταξής του στο κοινωνικό σύνολο. Είναι απαράδεκτο η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 776 π.Χ στην Ολυμπία, που προέβαλε την ευγενή άμιλλα, να πάσχει από παντελή έλλειψη του «ευ αγωνίζεσθαι».
Τα σχολεία μαζί με τους γονείς θα πρέπει να σταθούν σε αυτόν τον όρο και να διδάξουν στα παιδιά τους «να παίζουν δίκαια, καθαρά, να σέβονται την αθλητική διαδικασία, τους συναθλητές και αντιπάλους του και μάθουν να δείχνουν σεβασμό στους φιλάθλους και στο αθλητικό περιβάλλον».
Βέβαια δεν εθελοτυφλώ, αν οι ίδιοι οι γονείς δεν έχουν μάθει να σέβονται τις παραπάνω αρετές που εξυμνούν το «ευ αγωνίζεσθαι», τι να περιμένεις από τα παιδιά τους…
Εκεί, λοιπόν, έρχεται ο ρόλος του σχολείου και της αθλητικής παιδείας που προανέφερα. Είναι νομίζω αυτονόητο, ότι αν γενικότερα δεν έχουμε διδαχθεί από το σπίτι μας και από το σχολείο μας τη γενική έννοια του σεβασμού, θα είναι αδύνατο να διδαχθούμε τον σεβασμό που πρεσβεύει το «ευ αγωνίζεσθαι».
Συνεπώς καταλήγουμε ότι το πρόβλημα βρίσκεται βαθιά ριζωμένο μέσα στην κοινωνία στους δυο βασικούς πυρήνες της: το σχολείο και την οικογένεια.
Τώρα ξέρω τι θα σκεφτούν πολλοί από εσάς… “τόσα προβλήματα έχει η κοινωνία μας, δεν είναι το φλέγον θέμα ο αθλητισμός και η αθλητική παιδεία!”. Εδώ είναι, λοιπόν, το λάθος που κάνουμε, αφήνουμε μικρά μικρά προβληματάκια με τη δικαιολογία ότι δεν είναι τόσο φλέγοντα και τελικά γιγαντώνονται!
Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την κοινωνία σαν μονάδες, μια καλή αρχή είναι ο αθλητισμός.
Ας διδάξουμε στα παιδιά μας την έννοια του σεβασμού, την οποία θα πρέπει να έχουν ως βάση για να μπορέσουν να μάθουν το ευ αγωνίζεσθαι. Αν δεν μπορούμε να τους μάθουμε να σέβονται τον συνάνθρωπό τους, δεν θα σεβαστούν ούτε τον συναθλητή τους, ούτε εμάς τους ίδιους ως γονείς τους. Γιατί μην νομίζουν, ότι θα γλυτώσουν οι γονείς. Ένα παιδί που δεν έχει μάθει την έννοια του σεβασμού, δεν θα σεβαστεί ούτε την μάνα και τον πατέρα του.
Κλείνοντας, κάνω έκκληση σε κάθε μαμά και κάθε μπαμπά εκεί έξω: Πριν στείλετε το παιδί σας σε μια αθλητική οργάνωση, διδάξτε του τον σεβασμό, μάθετέ του να εκτιμά τον συνάνθρωπό του, να σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό!