Τι κοινό έχουν ένας κοκκινολαίμης, μία ευχή, ο χρόνος, το δώρο, οι τάρανδοι και τα έλκηθρα, το χιόνι, ο Μάξιμος, η Μαρίνα και ο χειμώνας; Μα φυσικά όλες και όλοι ΠΕΤΑΝΕ… Πώς είπατε; Θα λέγατε πως τίποτα από αυτά δεν πετάει; Ααααα (!) Είστε κι εσείς ακόμη επηρεασμένοι από το παιχνίδι που παίζαμε παλιά… Με το δίκιο σας! Μέχρι τώρα ήμασταν συνηθισμένοι σε αυτό το σενάριο!
“Όλα τα παιδιά βάζουν το δάχτυλό τους σε ένα σημείο κάτω στο πάτωμα ή στο τραπέζι. Ένα παιδί ή μεγάλος είναι η «μάνα». Η «μάνα» ξεκινάει και λέει «πετάει, πετάει… το σπουργίτι!» Αφού πράγματι το σπουργίτι πετάει, θα πρέπει όλοι να σηκώσουν ψηλά το δάχτυλο. Όταν πει, για παράδειγμα, «πετάει, πετάει… ο γάιδαρος!», τότε όποιος σηκώσει κατά λάθος το χέρι του, χάνει! Η «μάνα» συνεχίζει λέγοντας διάφορα ζώα, πουλιά ή ψάρια και προσπαθεί να μπερδέψει τους παίκτες! Το παιχνίδι μπορεί να συνεχίζεται για περισσότερη διασκέδαση ή όποιος χάνει να βγαίνει από το παιχνίδι, μέχρι να μείνει ένας νικητής. Παίζεται και με δύο παίκτες.”
Πλέον ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε το παιχνίδι και να το φέρουμε σε μέτρα και σταθμά που εξυπηρετούν τους στόχους παιχνιδιού και φιλαναγνωσίας που θέτουμε στο σπίτι ή/και στο σχολείο μας! Ένα μοναδικό βιβλίο έφθασε στα χέρια μου πολύ πριν φθάσει στα δικά σας (χιχι) και νιώθω απίστευτα τυχερή που μπορώ να σας το συστήσω!
Είναι άραγε μοναχά μια ιστορία ή μήπως είναι ποίημα; Ίσως τελικά να είναι απλά ένα παιχνίδι!
Η Σεβαστή Χατζησαββίδου και η Έφη Κοκκινάκη ενώνουν τις δυνάμεις τους και δημιουργούν για τα μάτια μας και μόνο ένα βιβλίο όμοιο με καλειδοσκόπιο! Μία έκρηξη χρωμάτων και τοπία λευκά σαν το χιόνι ή ροζ σαν την αμυγδαλιά σας περιμένουν υπομονετικά στις σελίδες αυτού του ξεχωριστού βιβλίου!
ΠΕΤΑΕΙ, ΠΕΤΑΕΙ… Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ;
Συγγραφέας: Σεβαστή Χατζησαββίδου
Εικονογράφος: Έφη Κοκκινάκη
Προτεινόμενη ηλικία: 3+
Εκδόσεις: Σιελ
– Πετάει, πετάει… το χιόνι;
– Ναι!!! Οι νιφάδες πετάνε απαλά.
Βββ, ο βοριάς! Σβούρα γίνονται στον ουρανό. Μια κουρτίνα πάγου κρύβει το γαλάζιο. Σσσς! Άκου! Μια νιφάδα πλησιάζει!
Άνοιξε το στόμα σου να γευτείς μια στιγμή ευτυχίας! Χορός σε παγωμένες λίμνες οι νιφάδες.
Η Λυδία, ο Θοδωρής, ο Άγγελος, η Ειρήνη και ο Σπύρος που πρωταγωνιστούν στην ιστορία μας θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου και τα παιδιά σας! Υπάρξεις χρωματιστές και χαμογελαστές, πλάσματα που αγαπούν και νοιάζονται! Παίζουν, αισθάνονται, προσμένουν, ζουν! Ζουν έναν χειμώνα μαγικό… Λόφοι σκεπασμένοι με λευκό πάπλωμα, χριστουγεννιάτικα δέντρα στολισμένα με ευχές και δώρα, γειτονιές μυρωδάτες και ένας Φλεβάρης με σερπαντίνες και κομφετί, τα σκηνικά των ονείρων τους και εμείς οι αναγνώστες ανήμποροι να αντισταθούμε στην ομορφιά των παιχνιδιών τους, τα ακολουθούμε σε ένα ταξίδι ανάμεσα στους κρύους μήνες του έτους! Υπάρχει άραγε νικητής στο παιχνίδι τους; Μα φυσικά και όχι μα φυσικά και ναι!
Κανείς δεν νικά πάντα σε ένα παιχνίδι μα ΟΛΟΙ μας βγαίνουμε νικητές όταν έχουμε φίλους δίπλα μας να μας κρατούν το χέρι και να προχωράμε μαζί! Είναι τόσο απλό…
– Να σου δώσω μια αγκαλιά; Ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα όταν αγαπάς, ψιθυρίζει η Ειρήνη.
– Πόση αγάπη χωράει μέσα σ’ ένα κουτί; ρωτάει ο Σπύρος.
– Να τα πούμε;
“Δρόμοι και σπίτια ντύνονται στα λευκά. Η μυρωδιά ψημένου κάστανου μοσχοβολά στις γειτονιές. Η ζεστασιά θαμπώνει τα παράθυρα. Ένα κορίτσι σχεδιάζει ήλιους στο τζάμι.
-Πόσο χειμώνα χρειάζομαι για να γεμίσω με κόσμους τα παράθυρα;“
Πόσους χειμώνες έχετε εσείς στην πλάτη σας; Ήταν όλοι λευκοί; Ήταν όλοι ξέγνοιαστοι; Τι θα δίνατε για να ήταν ευτυχισμένοι όλοι οι χειμώνες των παιδιών σας;
Να σας πω ένα μυστικό; Όταν διαβάζουμε βιβλία σαν κι αυτό νιώθω πως προσφέρω στα παιδιά μου ένα χάδι, μία αγκαλιά· νιώθω πως τους βάζω σε λόγια την άφατη στοργή που νιώθω· οι εικόνες γίνονται το μέσο να επικοινωνήσω την ομορφιά του κόσμου! Θα έρθουν και τα δύσκολα, είμαι σίγουρη, μα για λίγο – έστω για λίγο – παρατείνω το όνειρο και την σύνδεση που έχουμε ο ένας με τον άλλον!
Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η παραμυθένια, μαγική και τόσο μα τόσο ξεχωριστή εικονογράφηση της Έφης Κοκκινάκη! Η πολυχρωμία των δημιουργιών της δε θα σας αφήσει ασυγκίνητους ενώ είμαι σίγουρη πως κρυμμένα στις πινελιές της βρίσκονται κομμάτια και της δικής σας παιδικής ηλικίας… Λαμπιόνια που φεγγοβολούν, αρκουδάκια – φύλακες άγγελοι, χιονάνθρωποι και τρίγωνα μελωδικά θα σας θυμίσουν ξέγνοιαστα χρόνια και ωραίες στιγμές πασπαλισμένες είτε με ζάχαρη άχνη είτε με αφράτες χιονονιφάδες…
Εσείς εκεί που με διαβάζετε τώρα, σκεφθείτε τρόπους να παίξετε με το βιβλίο αξιοποιώντας το δημιουργικά! Μουσικοκινητική, δραστηριότητες με τη γλώσσα και το λεξιλόγιο του χειμώνα, εικαστικά με βελουτέ χαρτόνι και δημιουργία ψεύτικου χιονιού… Είμαι σίγουρη πως το παιδί μέσα σας θέλει να παίξει εξίσου με τα παιδιά που έχετε ή τους μαθητές που διδάσκετε!
Θέλετε να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα; Εγώ η ίδια δεν κρατήθηκα και έπαιξα με την συγγραφέα του βιβλίου το παιχνίδι των ερωτήσεων! [Αντιγράψτε το άφοβα και απολαύστε τις απαντήσεις!]
Αν το “πετάει, πετάει” ήταν χρώμα, μυρωδιά και γεύση, τι θα ήταν; Τι υφή θα είχε και ποιο τραγούδι θα το χαρακτήριζε;
Αν το “πετάει πετάει” ήταν χρώμα θα είχε μέσα όλα τα μπλε. Το καθαρό σιελ με πολύ λευκό ενός ξημερώματος. Θα είχε το μπλε το δυνατό ενός ηλιόλουστου ουρανού, το μπλε με μοβ που αποχαιρετά την μέρα και θα είχε σίγουρα και το μπλε εκείνο της βαθιάς θάλασσας όταν η μέρα ξαποσταίνει στα όνειρα της νύχτας. Αν ήταν μυρωδιά, θα μοσχοβολούσε κάστανα και ξύλο που καίγεται στην ξυλόσομπα. Θα γέμιζε αρώματα ζεστασιάς και αγάπης. Αν ήταν γεύση, θα ήταν απαλή και δροσερή σαν αυτή του χιονιού, θα ήταν και έντονη και γευστική, όπως τα φαγητά της γιαγιάς, θα ήταν γλυκιά γεμάτη ψίχουλα από τα μπισκότα και τα μελομακάρονα. Αν το “πετάει πετάει” ήταν υφή, θα ήταν η ζεστασιά της κουβέρτας, η θαλπωρή της αγκαλιάς και τα τερλίκια που ζεσταίνουν τα πόδια και την καρδιά του χειμώνα!
Εσείς, είστε έτοιμοι να παίξετε;
– Πετάει, πετάει…το βιβλίο;
– Ω, ναι! Πετάει και μαζί του πετάμε κι εμείς!
*Το άρθρο της Καλομοίρας Θεοχάρη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην FB page του αγαπημένου μας βιβλιοπωλείου PickABook!
