Ο πόνος είναι μία αρκετά προσωπική υπόθεση, την οποία ο καθένας μας την περνάει διαφορετικά αλλά και με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Είναι ένα ατομικό στοιχείο, ένα «πηγάδι», όπως συνηθίζω να τον αποκαλώ, το οποίο δεν ξέρεις πόσο βαθύ είναι, μέχρι που φτάνει το κενό του, και πόσο σκοτεινό μπορεί να είναι. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι η θέση που έχει το καθένα από αυτά διαφέρει από άτομο σε άτομο, γιατί οι ιστορίες, οι προσωπικότητες, οι εσωτερικοί κόσμοι και οι πληγές είναι όλα τελείως διαφορετικά.… τόσο διαφορετικά που δεν φαντάζεσαι.
Οι αναμνήσεις μένουν… ποτέ δεν φεύγουν, ποτέ δεν σε εγκαταλείπουν. Ζεις με αυτές!
Πένθος δεν σημαίνει μόνο ότι κάποιος πενθεί για την απώλεια ενός κοντινού του ανθρώπου, αλλά και για την ‘‘απώλεια’’ του συντρόφου του, τον αποχωρισμό, τον χωρισμό και την απομάκρυνση από κάποιο άτομο που αγαπούσε, που συνεχίζει να αγαπάει, που είχε στη ζωή του και που τώρα πια δεν έχει. Ίσως αναγκάστηκε να ‘‘εγκαταλείψει’’ αυτό που αγαπάει, ίσως και το αντίθετο ή οι συνθήκες της ζωής να ήταν αυτές που τον ανάγκασαν… Ποιος ξέρει, και ίσως ποτέ δεν μάθουμε.
Θυμήσου, η έννοια της ζωής είναι συνυφασμένη με την απώλεια.
Κάθε άνθρωπος έχει βιώσει μικρές ή και μεγάλες απώλειες, καθοριστικές ή μη, έντονες ή όχι, όλοι έχουμε βιώσει το αίσθημα του αποχωρισμού και έχουμε παλέψει για να συμβιβαστούμε με αυτό. Ναι, καλά διάβασες.… Συμβιβαζόμαστε! Κανείς δεν μπορεί να δεχτεί την «απώλεια», την όποια απώλεια. Είναι κάτι που διαταράσσει την ψυχοκοινωνική υπόσταση του ατόμου όχι μόνο τη χρονική περίοδο που το βιώνει, αλλά και μετέπειτα. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι ο καθένας έχει τον δικό του χρόνο να επεξεργαστεί έναν αποχωρισμό, τον δικό του χώρο που επιθυμεί να πενθήσει για ό,τι έχει συμβεί, να προσπαθήσει να αποδεχτεί το γεγονός, καθώς και τον δικό του χρόνο προσαρμογής στην κανονικότητα.
Πρόσεχε, λοιπόν, ο άνθρωπος εκείνος είναι «ανοιχτή πληγή», με κάθε μη συμβατό άγγιγμα ματώνει. Πλησίασε με προσοχή και με τρόπο, όπως όταν βάζεις ένα πανί σε μια πληγή για να μην τσούξει. Έτσι και εκεί. Ακούμπα απαλά, κάθισε δίπλα του χωρίς να μιλήσεις, αρκεί που θα νιώθει την παρουσία σου κοντά του. Δεν θα σου μιλήσει με λέξεις, αλλά με τη σιωπή. Προσπάθησε να καταλάβεις, κι αν δεν καταλάβεις, άστο… άσε τη στιγμή να φύγει, μην πιέσεις και μην προκαλέσεις τη σιωπή του. Όταν θα είναι έτοιμος, θα έρθει από μόνος του για να σου πει ό,τι θέλει εκείνος.
Μην ξεχνάς, οι λέξεις είναι «κοφτερές», σαν «δίκοπα μαχαίρια» όταν λέγονται σε στιγμές που δεν θα έπρεπε να είχαν ειπωθεί, καθώς η τοξική τους επίδραση επιδρά σε μεγάλο βαθμό ως προς την ψυχική ισορροπία του ατόμου τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του. Πολλές φορές, οι εκλογικεύσεις, οι κοινότυπες συμβουλές, είναι ανούσιες και ξέρεις γιατί, άνθρωπε; Γιατί εκείνη τη στιγμή το άτομο που «πενθεί» έχει κλείσει το μυαλό του και έχει ‘‘μετακομίσει’’ στο δικό του εσωτερικό σπίτι, επομένως είναι σαν να του χτυπάς επίμονα την πόρτα και να γίνεσαι ενοχλητικός. Σκέψου πριν ενεργήσεις!
Δεν είναι καθόλου βοηθητικές οι εκφράσεις τύπου, «Προσπάθησε να ξεχαστείς βγαίνοντας έξω», «Είσαι νέος, σίγουρα θα συνέλθεις γρήγορα και θα προχωρήσεις τη ζωή σου», «Ο χρόνος τα θεραπεύει όλα», «Να θυμάσαι μόνο τις καλές στιγμές»… Δεν θέλει να τα κάνει όλα αυτά. Τι νομίζεις ότι δεν τα ξέρει; Ότι δεν τα έχει σκεφτεί; Δυστυχώς, πρέπει να περάσει από αυτό το στάδιο, αν θέλει να το αποδεχτεί. Να συμβιβαστεί! Ο χρόνος δεν θεραπεύει, ούτε διαγράφει. Βοηθάει τον άνθρωπο που πενθεί, να συμβιβαστεί με αυτή την αλλαγή. Άφησέ τον, δώσε του χρόνο και χώρο. Μην τον πνίγεις και αν δεν μπορείς, φύγε μακριά. Αν δεν κάνεις καλό, φύγε πριν του προκαλέσεις κι άλλο κακό.
Να είσαι διακριτικός με τις ζωές των άλλων, γιατί δεν ξέρεις τι περνάει ή τι μπορεί να έχει περάσει μέχρι να φτάσει εδώ που έχει φτάσει.
