Αγαπάς τον άνθρωπό σου και τον σέβεσαι. Στα δύσκολα είστε γροθιά και στα ωραία, αγκαλιά. Πολλές φορές αισθάνεσαι ότι είναι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί. Κάποιες, όμως, φορές αισθάνεσαι ότι θα μπορούσε να σε στηρίζει πιο πολύ. Αλλά δεν το λες. Δε μιλάς πουθενά. Το λες στον εαυτό σου και αυτό κρυφά. Μην το ακούσει κανείς. Μην το ακούσεις ούτε και εσύ…
Η καθημερινότητα συνεχίζει με τα πάνω, τα κάτω και τις ευθείες της. Και το τελευταίο διάστημα η ευθεία – «κακό», έχει παραγίνει. Ποτέ δε σου άρεσαν οι ευθείες. Ίσως γιατί δεν έχουν παλμό, σε αντίθεση με σένα.
Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις να καταβροχθίζεις τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τα θέλω σου κι αισθάνεσαι μόνη. «Όχι, όχι…» σε συνετίζεις, «Δεν είμαι μόνη. Έχω έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου τόσα χρόνια. Μπορώ να του μιλήσω για τα πάντα. Μπορούμε μαζί να κάνουμε τα πάντα».
Αυτά σου τα λες για να τα πιστέψεις!
Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που συζητήσατε για ώρα, σε βάθος και ουσιαστικά για κάτι το οποίο αφορά απόλυτα και μόνο εσένα; Για έναν στόχο σου, ή ένα σου όνειρο;
Φίλη μου, μήπως ήρθε η ώρα να πετάξεις το χαλάκι;
Μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφθείς ότι σε μια πραγματικότητα σκέτη τρέλα κάπου… υπάρχεις κι εσύ; Μήπως ήρθε η ώρα επιτέλους να καταλάβεις ότι εννοείται πως ο άνθρωπός σου οφείλει να σε στηρίζει στα πάντα και για πάντα και να είναι εκεί, όπως αντίστοιχα είσαι κι εσύ; Μήπως ήρθε η ώρα τα αυτονόητα στο κεφάλι σου κάποτε… να γίνουν δεδομένα στο τώρα;
Είναι υπέροχο που χρόνια ολόκληρα μεγαλώνετε και ωριμάζετε μαζί. Είναι υπέροχο που στη σχέση αυτή φτιάξατε τους δικούς σας όρους και κανόνες. Είναι υπέροχο να αγαπιέσαι και να αγαπάς. Και αυτό είναι κατάκτησή σας, όμως… οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί αλλάζουν οι προτεραιότητες, οι ανάγκες και τα θέλω τους.
Αν δεν λαμβάνεις τη στήριξη που αξίζεις και αναζητάς, αν δεν αισθάνεσαι πια πως ο δρόμος είναι κοινός, αλλά στον ίδιο υπάρχουν δυο παράλληλες ζωές, αν όλα αυτά τα σκέφτεσαι και τα μπουκώνεις μέσα σου καιρό, κρύβοντάς τα κάτω απ’ το χαλάκι κι αν μόλις τώρα συνειδητοποίησες ότι τελικά αυτό κάνεις… καλώς ήρθες!
Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα από την επίγνωση. Αγκάλιασέ την με ευσπλαχνία και καλωσόρισέ την με αγάπη στη ζωή σου. Μόλις έκανες την αρχή, και η συνέχεια είναι στο χέρι σου.
Πάρε τον χρόνο σου… Έχεις όσο χρόνο θες. Και μη σκεφτείς ποτέ ότι τον χαράμισες. Αν κάτι ίσως χαράμισες ήταν η ενέργεια που έδινες στο άτιμο το χαλάκι. Δεν το χρειάζεσαι πια. Τώρα ξέρεις.
Συνέχισε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
