«Δε μιλάει πολύ, είναι ντροπαλή… Αννούλα, πες “γεια” στη θεία Ελένη που σ’ αγαπάει, δε δαγκώνει!», «Αν ξαναδώ τέτοια ακαταστασία στο δωμάτιό σου, δεν ξέρω και γω τι θα γίνει. Μαζί δεν το τακτοποιούσαμε προχτές; Τι είναι αυτό τώρα;! Ακατάστατε!», «Κοίτα εδώ ένα κορίτσι που έχει πάντα άποψη για όλα! Μήπως είσαι η κυρία Ξερόλας; Μήπως; Μήπως;», «Α… ο Γιωργάκης είναι πολύ συνεσταλμένο παιδί, αποκλείεται να το έκανε αυτό. Γιωργάκη, πες στην κα Ρούλα ότι δεν έσκισες εσύ τις ζωγραφιές της Μαρίας»…
Θέλω να πάρεις μιαν ανάσα και να πας λίγο πίσω… Θέλω να θυμηθείς ως παιδί ποια ήταν η δική σου «ταμπέλα» από γονείς, δασκάλους, φίλους, όποιους.
Τώρα, θέλω να θυμηθείς πώς σε έκανε να αισθάνεσαι τότε και στη συνέχεια να σκεφτείς πώς αυτή η ταμπέλα, ακόμα και υποσυνείδητα, επιδρά πάνω σου χρόνια ολόκληρα. «Ευγενική», «Καλή», «Πολυλογού», «Ντροπαλή», «Δύσκολη». Αλήθεια, η ταμπέλα σου ως παιδί, πώς σε κάνει να αισθάνεσαι τώρα; Και αλήθεια, αποτυπώνεται με κάποιον τρόπο στο παρόν σου;
Αν μόλις θυμήθηκες ξανά ότι η ταμπέλα σου αυτή φέρει φορτίο βαρύ, ή ακόμα και κάποιου είδους τραύμα –αυτό ειδικά ισχύει για τις περιπτώσεις του «καλού παιδιού»-, τότε αλήθεια, ποιο το νόημα κάτι τέτοιο να αποκτήσει και το παιδί σου; Το θες;
Είναι πολύ φυσιολογικό, μια, δυο, τρεις να πούμε κάτι στα παιδιά μας, στο πλαίσιο της πλάκας, χαριτολογώντας, και είναι πολύ διαφορετικό να του κολλάμε «ετικέτες».
Η ταμπέλα, πέρα από το ότι μπορεί να λειτουργήσει στο παιδί αντίστροφα «Με λέει ακατάστατο, είμαι ακατάστατος, άρα αφού είμαι ακατάστατος, δε θα φτιάξω το δωμάτιό μου ποτέ!», μπορεί να τραυματίσει βαθιά την ψυχή του κι εμείς… να μην πάρουμε πρέφα! Την ίδια στιγμή, το παιδί ως αντίδραση σε αυτό, μπορεί να εκφράσει επιθετικές συμπεριφορές ως μηχανισμό άμυνας, ή ακόμα χειρότερα, να κλειστεί στον εαυτό του.
Είναι καλό να έχουμε πάντα κατά νου πως ακόμα κι αν λέμε στο παιδί μας κάτι χαριτολογώντας, πρέπει να του τονίζουμε πως αυτό το λέμε όμορφα, σαν παιχνίδι, στην «πλάκα». Αν δούμε ότι αυτό δεν αρέσει, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως πρέπει απλά να… το κόψουμε.
Άλλωστε, μεγαλύτερο ρίσκο από μια τραυματισμένη ψυχή και ιδίως αυτή του παιδιού μας, δεν υπάρχει. Καλύτερα απλά να σταματήσουμε να το λέμε «τσαπατσούλη»! Μικρότερο το ρίσκο…
Συνεχίστε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
