Δεν περνάς την πιο δημιουργική φάση σου, προφανώς. Ξυπνάς το πρωί με χίλια «πρέπει» στο μυαλό, που στο πέρας της ημέρας όσο τα μειώνεις, άλλα τόσα έρχονται και κάθονται στον σβέρκο σου ξανά. Σου έχει λείψει τόσο ένας καφές με την κολλητή, μιαν ανάσα, μια εξόρμηση έστω νοητά, μια εκδρομή.
Και δε θέλεις να «μαυρίζεις» τους γύρω σου. Δε θέλεις να μπαίνεις στο «μίρλα mode» όπως συνηθίζεται να λέγεται. Δε θέλεις να τα μοιραστείς όλα αυτά. Σε πονάνε. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ντροπή… -χωρίς λόγο- και ενοχές. Επίτρεψέ μου όμως να σου υπενθυμίσω το εξής…
Η χαρά όταν μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται κι ανθίζει. Ο πόνος αντίστοιχα, όταν μοιράζεται, διαιρείται, απομυθοποιείται, κομματιάζεται.
Όχι, κορίτσι μου, δεν είσαι θεός. Δεν είσαι ρομπότ. Δεν είσαι μηχανή που διαρκώς είναι στον αυτόματο. Είσαι άνθρωπος! Και όσο οκ είναι να τα μοιράζεσαι όλα αυτά, άλλο τόσο οκ είναι να μην το κάνεις. Να κάνεις ότι ηρεμεί τη ψυχούλα σου…
Πολλές φορές, από το απαντήσεις προσποιητά σε μηνύματα φίλων, γνωστών, συνεργατών προτιμάς να κλείνεις τη συνομιλία κάπως απότομα. Είσαι «κοφτή». Δεν το συνήθιζες. Η καθημερινότητα και οι ρυθμοί της όμως σε ξεπερνούν.
Άλλες φορές ξεχνιέσαι «Θα απαντήσω μετά…» λες και το μετά δεν έρχεται ποτέ. Αντικαθιστάται από ώρες στο πισί. Προχθές, σου έστειλε για πλάκα μια φίλη «Τι έγινε; Όλα καλά; Μήπως… μας σνομπάρεις; :p»
Καμιά φορά τα σκέφτεσαι όλα αυτά και οι ενοχές κάνουν πάρτι εντός σου. «Στο τέλος θα μείνω μόνη, δε θα με θέλει άνθρωπος και με το δίκιο του. Κι άντε μετά να αποδείξω ότι δεν είμαι σνομπ…».
Όχι, δεν είσαι σνομπ. Ούτε όμως και σούπερ ήρωας… Όσο δύσκολες κι αν είναι οι μέρες αυτές, κράτα τους ανθρώπους σου κοντά. Πάρε ένα τηλέφωνο τη μαμά σου που μαύρα μάτια έχει κάνει να σε δει, πες ένα «Σ’ αγαπώ», δώσε την πληροφορία του «Μου λείπεις», αν το αισθάνεσαι.
Γιατί ξέρω ότι το αισθάνεσαι για πολλούς ανθρώπους στη ζωή σου. Μην την κρατάς μέσα σου αυτήν την πληροφορία. Μην απολογηθείς. Δώσ’ το απλά. Κάνε σαφές το συναίσθημά σου, κάνε σαφή την ανάγκη σου.
Και μη ξεχνάς ποτέ… τις καλύτερες μέρες τις φέρνεις. Αν δε μιλάς, εγείρονται ερωτηματικά. Ανθρώπων που νοιάζονται, κι ανθρώπων που είναι έτοιμοι να σε στήσουν στη γωνία.
Οι πρώτοι είναι οικογένεια. Σε αυτούς μιλάμε.
Οι δεύτεροι είναι απλοί περαστικοί. Δε μας αξίζουν. Και στέλνουμε φιλάκια.
Συνέχισε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
