Συνδέομαι στο ίντερνετ. Ανοίγω τη μηχανή αναζήτησης. Πληκτρολογώ «Τσακωμός». Έτσι, από περιέργεια! Έτσι, για το στιλ! Και να σου εκατοντάδες άρθρα, γνωμικά και ρητά για τον τσακωμό και τη λογομαχία και να σου «Πως θα αποφύγετε τον τσακωμό με πέντε απλές κινήσεις» και «Έτσι δε θα τσακωθείτε ποτέ ξανά!». Στην κυριολεξία, η αρθρογραφία σχετικά με το topic είναι άπειρη και… όπως παρατήρησα πολλοί συντάκτες μεταξύ τους συμφωνούν. «Ο τσακωμός είναι κακό πράγμα. Πρέπει να τον αποφεύγουμε. Χαλάει την ισορροπία και την αρμονία της σχέσης μας. Είναι ψυχοφθόρος».
Ας το πιάσουμε λοιπόν από το τέλος –γιατί εδώ, το γνωρίζετε, ότι όλα αυτά δε θα τα διαβάσετε!- και ας ξεκινήσουμε συμφωνώντας σε κάτι. Πράγματι, μια διαμάχη μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα, αυτό όμως που πολλές φορές είναι περισσότερο ψυχοφθόρο είναι να εγκλωβιστείς και να κλείσεις το στόμα σου, καταπίνοντας. Αν το κάνεις αυτό, θα «μαζέψεις». Και θα μαζέψεις μια, θα μαζέψεις δυο, θα μαζέψεις τρεις και όλα αυτά γιατί; Γιατί νομίζεις ότι θα συγκρουστείς και φοβάσαι. Και είναι λογικό εν μέρει να φοβάσαι, ειδικά αν δεν είσαι τύπος συγκρουσιακός. Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος…
Οι σχέσεις δεν είναι αμέρικαν ντριμ. Επίσης δεν είναι γραμμικές και ευτυχώς, διότι θα ήταν βαρετές. Επιπλέον, δε γίνεται πάντα να συμφωνούμε μεταξύ μας και είναι λογικό. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορούμε και να μιλήσουμε; Ο «τσακωμός» είναι δώρο. Και θα σας πρότεινα να τον προσεγγίσετε μέσα σας σαν μια εποικοδομητική σύγκρουση και να προσκαλέσετε και τον άλλο να το δει έτσι. Στην εποικοδομητική σύγκρουση λοιπόν, το κάθε μέρος έχει την άποψή του, τη στηρίζει, προσφέρει επιχειρήματα και αντίστοιχα σέβεται την άποψη του άλλου, την ακούει, την αισθάνεται, ακόμα κι αν δεν την ενστερνίζεται. Είναι πολύ οκ αυτό. Εν ολίγοις… η ενήλικη συνταγή είναι ο Διάλογος.
Και θα μου πείτε «Μα δεν πρέπει όλο αυτό να καταλήξει κάπου»; Φυσικά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορεί το «συμπέρασμα» να προκύψει άμεσα. Είναι πολύ οκ να πεις «Εντάξει, σε άκουσα, με άκουσες και χρειάζομαι λίγο χρόνο για να επεξεργαστώ τα δεδομένα», όπως είναι και πολύ οκ να αλλάξεις γνώμη, μέσα από τη θέση του άλλου, γιατί τελικά κατάλαβες ότι η σχέση σας θα προχωρήσει καλύτερα με τον δικό του/της τρόπο. Το ζήτημα σε όλα αυτά είναι να μη χάνουμε εμάς. Να σκεφτόμαστε, να δίνουμε πίσω την πληροφορία που παίρνουμε, να εκφραζόμαστε, να μιλάμε και για συναισθήματα…
Δεν είναι κακό να πούμε «Ζηλεύω», «Φοβάμαι», «Ντρέπομαι», αν κάτι τέτοιο ισχύει. Πολλές φορές μάλιστα το ίδιο αυτό συναίσθημα μπορεί να δώσει στον άλλο μια εικόνα του πως βλέπουμε τα πράγματα ακόμα πιο σφαιρικά και αυτό είναι σπουδαίο. Διότι, αν δεν το κάνουμε, λυπάμαι που σας το λέω… μισή δουλειά θα κάνουμε. Και να σου πάλι ο εγκλωβισμός και το «καταπίνω το σάλιο μου» κλπ. Είναι δώρο να εκφραζόμαστε, να στηρίζουμε τις απόψεις και τη στάση μας, να συνδιαλεγόμαστε, ακόμα και να συγκρουόμαστε. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι, ποιο θα ήταν το νόημα άλλωστε;
Συνεχίστε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
