Λίγους μήνες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς πολλές μανούλες αναρωτιούνται αν πρέπει ή όχι να στείλουν το μικρό τους στο Παιδικό Σταθμό. Κάποιες δεν έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν. Άλλες ενώ μπορούν να επιλέξουν, ίσως και να μην θέλουν, σκεπτόμενες προφανώς τον αποχωρισμό, τις ιώσεις και γενικά αν είναι έτοιμο το παιδί τους για μια τέτοια αλλαγή.
Στη θέση αυτή ως μανούλα βρέθηκα και εγώ και αγχωμένη πολλή τότε για την επιλογή μου αποφάσισα μαζί πάντα και με τον σύζυγό μου να στείλουμε το παιδάκι μας στον Παιδικό, παρόλο που λόγω της δουλειάς μου μπορούσα να συνεχίσω να εργάζομαι από το σπίτι και να το έχω μαζί μου για άλλη μια χρονιά τουλάχιστον. Μπορεί και να το ήθελα αλλά αποφάσισα να μην το κάνω και να ξεκινήσουμε Παιδικό. Έκανα χιλιάδες σκέψεις για το πώς θα είναι, πώς νιώσει, αν πρέπει ή αν δεν πρέπει, θα νιώσει εγκατάλειψη ή χαρά , αν θα αρρωστήσει, αν το θέλουμε τώρα ή αργότερα. Μέχρι και λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιά είχα αμφιβολίες και τύψεις αλλά σήμερα νιώθω πια σίγουρη για την επιλογή μου και θα σας εξηγήσω γιατί.
Επέλεξα να στείλω τη μικρή μου στον Παιδικό συμπληρώνοντας το δεύτερο χρόνος ζωής της και όχι νωρίτερα πρώτον γιατί είχα τη δυνατότητα και ήθελα αυτά τα δυο χρόνια να τα περάσουμε και δεύτερον γιατί αυτή θεωρούσα εγώ ως κατάλληλη ηλικία. Ένα παιδί στην ηλικία των δυο θεωρητικά είναι μέσα του έτοιμο να κοινωνικοποιηθεί και να ενταχθεί σε μια ομάδα συνομήλικών του. Έχει ανάγκη από παιχνίδι, νέες δραστηριότητες για να ανακαλύψει το κόσμο, να γνωρίσει το σώμα του και τις δυνατότητές του. Χρειάζεται να απογαλακτιστεί, να μάθει να συμβιώνει σε ένα ασφαλές περιβάλλον εκτός σπιτιού, να εμπιστεύεται και να ακούει ένα τρίτο άτομο που το φροντίζει, παίζει μαζί του και του μαθαίνει καινούρια πράγματα.
Ξέρω, πολλές θα αναρωτηθείτε μα πώς γίνεται ένα παιδάκι δυο χρονών που στα μάτια μας είναι ακόμα μωρό να μπορεί να κάνει όλα αυτά που σας αναφέρω παραπάνω και μάλιστα χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά σε ένα “διαφορετικό χώρο” με “ξένους” ανθρώπους, χωρίς ανασφάλεια και δυσκολία. Σαφώς, και το παιδί για μπορέσει να ανταποκριθεί σε όλα αυτά χρειάζεται χρόνο, τον λεγόμενο χρόνο προσαρμογής , αλλά κυρίως χρειάζεται να νιώσει ότι πιστεύουμε σε εκείνο και τις δυνατότητές του. Να του δημιουργήσουμε το αίσθημα της ασφάλειας για το χώρο του Παιδικού και την εμπιστοσύνη για τους παιδαγωγούς που θα συναναστρέφονται καθημερινά μαζί του.
Από την άλλη ξέρω ότι πολλές προβληματίζεστε για το θέμα των ιώσεων όταν καλείστε να αποφασίσετε για την έναρξη ή όχι του Παιδικού. Και εγώ προβληματίστηκα δεν σας κρύβω, ειδικά όταν άκουγα από άλλες μαμάδες με μεγαλύτερα παιδιά πως σε όλη τη χρονιά παρακολούθησαν το σχολείο συνολικά δυο μήνες γιατί τους υπόλοιπους ήταν άρρωστα. Το συζήτησα και με τον παιδίατρο μας , ο οποίος μου ανέφερε κατηγορηματικά πως σε όποια ηλικία και να ξεκινήσει το παιδί σχολείο, μια περίοδο ακόμα και με συνεχή μυξούλα αν όχι ολοκληρωμένες ιώσεις θα την βιώσει. Επίσης με ενημέρωσε πως ο φόβος για να κολλάει συνεχώς το παιδί ιώσεις και ειδικά στον Παιδικό δεν αποτελεί κανόνα. Κάθε παιδί είναι ένας διαφορετικός οργανισμός με διαφορετικό ανοσοποιητικό σύστημα. Φυσικά και όσο πιο μεγάλο σε ηλικία είναι ένα παιδί τόσο πιο ώριμο και ολοκληρωμένο ανοσοποιητικό έχει. Συγκριμένα, το ανοσοποιητικό των παιδιών ωριμάζει συνολικά κατά την ηλικία των τριών χρόνων. Έτσι συλλέγοντας αυτές τις πληροφορίες και ξέροντας ότι το παιδί μου μέχρι τώρα δεν έχει δείξει να είναι έντονα επιρρεπές σε ιώσεις ενώ έχει εκτεθεί σε μικρόβια μόνο και από μια την επαφή μαζί μας ή με μια βόλτα σε ένα κλειστό χώρο με παιδάκια, ξεπέρασα και αυτό τον προβληματισμό μου έτοιμη να βιώσουμε μαζί και αυτό το κεφάλαιο.
Τέλος , ο βασικότερος λόγος που προκαλεί δισταγμό σε μια μανούλα, και ειδικά αν είναι το πρώτο της παιδάκι, η ιδέα του Παιδικού είναι ο αποχωρισμός. Ο αποχωρισμός είναι και η μεγαλύτερη συναισθηματική δοκιμασία αυτού του νέου ξεκινήματος που βιώνει το παιδί κυρίως η μαμά. Και ειδικά η μαμά που μεγαλώνει αποκλειστικά, καθημερινά από το σπίτι το παιδί της και ίσως δεν έχει επιστέψει ακόμα ή ολοκληρωτικά στην εργασία της. Η άποψη πως ο αποχωρισμός αυτός είναι η δεύτερη φορά που κόβεται ο ομφάλιος λώρος είναι απόλυτα σωστή. Η αμηχανία και η ανασφάλεια που νιώθει κάθε νέα μητέρα όταν γεννάει και δεν έχει το μωράκι της πλέον στην κοιλίτσα αλλά στην αγκαλιά της γεμάτη άγχος, απορίες αλλά και φόβο για το νέο αυτό ταξίδι ταυτίζεται απόλυτα με το ταξίδι αυτό που ξεκινάει με το σχολείο. Αλλά ξέρετε πολύ καλά πως όλες οι μανούλες κρύβουμε πάντα μέσα μας μια απερίγραπτη δύναμη και θέληση όταν πρόκειται για το καλό των παιδιών μας. Και ο Παιδικός Σταθμός μόνο καλό θα κάνει στο παιδάκι μας σε συνδυασμό βέβαια πάντα με την αμερόληπτη, συνεχή και ενεργή παρουσία μας δίπλα του.
Να θυμάστε ότι τα παιδιά δεν τα παρκάρουμε στον Παιδικό, αλλά να βοηθάμε να ενταχθούν σε μια μικρογραφία της πραγματικής κοινωνίας μας, να αναπτυχθούν , να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους, να ανακαλύψουν δεξιότητές τους και να τεθούν τα θεμέλια για το αύριο τους πάντα σε συνδυασμός με το σπίτι και την οικογένεια.
Αν λοιπόν με ρωτάτε να σας πω μονολεκτικά να στείλετε ή όχι το παιδάκι σας Παιδικό κατά το δεύτερο έτος της ηλικίας του, θα σας απαντήσω με ένα μεγάλο μαμαδίστικο ΝΑΙ !!
Διαβάστε σχετικά άρθρα
Ο πρωινός αποχωρισμός του σχολείου | 3 tips για πιο εύκολο αποχαιρετισμό
