Από όταν έγινα μητέρα ήξερα πως όσες χαρές και όμορφα γεγονότα και αν κρύβει η μητρότητα άλλες τόσες δυσκολίες και αμήχανες στιγμές μου επιφυλάσσει. Μια από αυτές τις πιο δύσκολες και αμήχανες στιγμές ήταν όταν η κόρη μου, έχοντας πλέον αντίληψη των πραγμάτων, άρχισε να προβληματίζεται και να αναρωτιέται πού είναι ο παππούς της αλλά και ο παππούς μου που έβλεπε σε φωτογραφίες.
Η μικρή μου γνώρισε έναν παππού τον οποίο και δυστυχώς αποχωρίστηκε μόλις σε ηλικία 2 ετών καθώς έφυγε ξαφνικά. Τον έχασε σε μια περίοδο που μόλις είχε αρχίσει να δομείται πιο ουσιαστικά αυτή η σχέση παππού – εγγονής. Μια σχέση τόσο ιδιαίτερη που θα ήθελα ιδανικά να είχε ζήσει γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία πόσο σημαντική είναι. Της είχα εξηγήσει με λόγια απλά πως ο παππούς έγινε αστεράκι, πως την βλέπει και την προσέχει από ψηλά στον ουρανό, πως τη αγαπάει και δεν την ξεχνάει αλλά δεν θα γυρίσει ποτέ. Και κάπως έτσι το είχε αποδεχτεί.
Η αλήθεια είναι πως πόνεσα διπλά όταν έχασε η μικρή μου τον παππού της για όσα δεν καταφέρανε να κάνουν και να νιώσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και το θεώρησα μεγάλη αδικία, θύμωσα αλλά κατέληξα πως έτσι είναι η ζωή και όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν. Αυτή η απώλεια επανέφερε και όλα τα συναισθήματα που είχα νιώσει όταν έχασα και εγώ τον παππού με τον οποίο είχα μια τόσο ξεχωριστή σχέση που θα ήθελα τόσο να είχε αποκτήσει και η μικρή μου με τον δικό της παππού.
Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν μετά τον θάνατο του παππού της, ήμουν ήρεμη πως το παιδί έχει τοποθετήσει τον παππού ως αστεράκι στον ουρανό και εκτός από κάποιες ερωτήσεις για να το επιβεβαιώσει δεν είχε εκφράσει κάποια άλλη σκέψη μέχρι σήμερα. Πλέον στην ηλικία των 5 ετών που τα παιδιά εκφράζουν ανησυχίες και προβληματισμούς σχετικά με την ύπαρξη και τον θάνατο, αυτό αναιρέθηκε καθώς η μικρή άρχισε να μοιράζεται τις απορίες της.
Αναρωτιέται πού βρίσκεται ο παππούς της, γιατί είναι στον ουρανό και πολλές φορές εκφράζει έντονα και τη λύπη που νιώθει. Όσο δύσκολο και αν είναι, προσπαθώ να της λύνω τις απορίες, να της μιλάω για τον παππού της, να βλέπουμε φωτογραφίες με εκείνον, να συζητάμε για όσα έκανε ο παππούς αλλά και εκείνη μαζί του. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις που ξεκινούν πάντα με στεναχώρια, νιώθω τελικά πως την βοηθάω να εκδηλώσει τα συναισθήματα που της προκαλούνται και να οργανώσει τη σκέψη της. Την αντιμετωπίζω ως άνθρωπο και όχι ως παιδί αλλά της τα εξηγώ όλα πιο παιδικά και απλά.
Ο παππούς μένει μακριά, στον ουρανό, είναι ένα αστέρι λαμπερό που μας βλέπει, μας προσέχει, μας αγαπάει, δεν μας ξεχνάει. Δεν θα επιστρέψει αλλά για εμάς είναι σαν να είναι πάντα εδώ. Τον αγαπάμε και τον θυμόμαστε.
Είναι πολύ σημαντικό σύμφωνα και με τους ψυχολόγους να μην δημιουργούμε την ψευδαίσθηση στα παιδιά για κάτι που δεν θα συμβεί.
Φαντάζει πολλές φορές δύσκολο να μιλήσεις στα παιδιά και να τους εξηγήσεις τέτοιες έννοιες όπως είναι η απώλεια και να διαχειριστείς τα συναισθήματά τους. Όσες φορές όμως έχω κληθεί να το κάνω προσπάθησα να είμαι ειλικρινής και να μεταφέρω την αλήθεια προσαρμοσμένη βέβαια στη γλώσσα και στη λογική που μπορεί να αισθανθεί το παιδί τη δεδομένη χρονική στιγμή, και αυτό έχει βοηθήσει πολύ τόσο το ίδιο το παιδί όσο και εμένα.
Όπου και αν μένει λοιπόν ο παππούς και δεν θα επιστρέψει ποτέ, εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα και θα μιλάμε για εκείνον…
Ήβη_businessmumgr
