“Μαμά μην πας δουλεία”, δεν ξέρω πόσες μανούλες έχετε ακούσει αυτή τη φράση αλλά εμένα ήρθε η ώρα μου να την ακούσω από την μόλις δυο χρονών κόρη μου κατά τη διάρκεια ενός απαιτητικού Σαββατοκύριακου με δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν από τις πρώτες φορές που την αφήσαμε για τόσες ώρες και συνεχόμενες ημέρες με τη γιαγιά στο σπίτι. Ξυπνούσαμε μαζί, τρώγαμε πρωινό και την ώρα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει το παιχνίδι η μαμά και ο μπαμπάς της έπρεπε να ετοιμαστούν και να φύγουν για δουλειά. Με αγκαλιά, γλυκιά φωνούλα και νάζι προσπαθούσε να σε μεταπείσει να μην φύγεις και εσύ όσο και να μην ήθελες έπρεπε να αδιαφορήσεις και να φύγεις. Με τη ψυχολογία έφευγες όμως ; Με τη χειρότερη θα σου πω εγώ προσωπικά, όσο και αν ήξερες ότι την αφήνεις σε ένα ασφαλές περιβάλλον με αγαπημένα πρόσωπα.
Έκλεινε η πόρτα πίσω μου και ήθελα απλά να βάλω να κλάματα και να γυρίσω κοντά της όσο και αν γνώριζα ότι μετά θα το ξεχνούσε και θα άρχιζε παιχνίδι μέχρι το βράδυ που θα επέστρεφα. Και εκεί είναι που πρέπει να επικρατήσει η λογική, για να μην τρελαθεί, και να μάθεις να συνδυάζεις τη μητρότητα και τις αδυναμίες που σου προκαλεί με όλα τα υπόλοιπα όπως με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις σου. Με συγκλόνισε η σοβαρότητα, δίχως κλάματα, με την οποία εξέφραζε το συναίσθημα της και φυσικά η επιμονή κυρίως προς το δικό μου πρόσωπο και όχι τόσο του μπαμπά της.
Μετά και από αυτό το γεγονός επιβεβαιώνω για άλλη μια φορά πρώτον πόσες εκπλήξεις κρύβει η ζωή με ένα παιδί και πόση δύναμη σου χαρίζει η ύπαρξη του και δεύτερον πως τα παιδιά κατανοούν σαφώς τα πάντα από μικρά και δεν τα ξεγελάς για κανένα λόγο. Ήξερε ότι πάω δουλειά, ήξερε ότι θα περάσει καλά με τη γιαγιά, ήξερε ότι με τη δουλειά μπορώ να της πάρω ότι θέλει όπως της έχω πει , αλλά εκείνη ήθελε μόνο να μείνει κοντά της η μαμά της αδιαφορώντας για όλα, όπως ήταν φυσικό.
Δεν θα σου πω λοιπόν κάτι περισσότερο από το να διαμορφώνεις μια ειλικρινή σχέση με το παιδί σου και όταν θα φτάσεις στο κατώφλι της εξώπορτας και θα ακούσεις μια γλυκιά φωνούλα να σου ψιθυρίζει “Μαμά μην πας δουλεία”, να το έχεις κάνει ικανό να συνυπάρξει σε ένα περιβάλλον χωρίς εσένα για κάποιες ώρες, να προσπαθήσεις να βρεις τη δύναμη, να μην λυγίσεις αλλά και να μην ξεχάσεις να αναπληρώσεις αυτές τις ώρες με την πρώτη ευκαιρία που θα σου δοθεί.
