Αν είχα έναν καημό μέσα μου σαν παιδί που στα χρόνια γίνεται ενήλικας, μα εξακολουθεί να είναι παιδί μέσα του, είναι πως παρά τις όποιες γνώσεις μας «μπουκώνανε» σε σχολεία και φροντιστήρια, κανείς δε μίλησε για το νούμερο ένα που θεωρώ θα έπρεπε όχι μόνο να λέγεται, αλλά και να ξαναλέγεται και να υπενθυμίζεται ξανά και ξανά. Την αγάπη στον εαυτό μας. Ένα παιδί που μαθαίνει να αγαπά τον εαυτό του και τελικά αγαπά ουσιαστικά τον εαυτό του είναι ένα παιδί έτοιμο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που μοιραία το μέλλον θα φέρει, ένα πλάσμα έτοιμο να πετύχει τους στόχους του και να το κάνει με δύναμη, πάθος, σιγουριά, ένα παιδί έτοιμο να ανθίσει.
Τα παιδιά είναι άγραφοι χάρτες κι έχουν πυξίδα τους την καρδιά, τα όνειρα, τα θέλω τους, το όραμά τους για τα ίδια και τον κόσμο. Κάθε πλάσμα που έχει έρθει στον κόσμο αυτό, είναι μοναδικό. Τα χαρακτηριστικά του και ο συνδυασμός αυτών δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά και δε θα υπάρξει. Αυτό ισχύει για όλες και όλους μας και βέβαια για να «διδάξουμε» κάτι χρειάζεται πρώτα να το κατέχουμε… Αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας πρώτα εμείς, τότε πως θα το διδάξουμε στα παιδιά μας; Αν δεν φροντίσουμε πρώτα τον εαυτό μας εμείς, τότε ποιος θα το κάνει για εμάς; Τα παιδιά μας μήπως;
Είναι σημαντικό να αναφέρω εδώ κάτι… Τα παιδιά μας δεν είναι «δικά μας», δεν είναι κτήμα μας. Είναι πλάσματα μοναδικά όπως εμείς, που ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο για να εκπληρώσουν το δικό τους όνειρο και να εξελιχθούν μέσω αυτού. Αν κάτι μπορούμε να προσφέρουμε λοιπόν στα παιδιά μας και ήδη από πολύ νωρίς, είναι ερεθίσματα. Τα παιδιά έχουν απίθανη αντίληψη. Αναλογιστείτε… πως αισθάνονται, ή τι σκέφτονται όταν σας βλέπουν στεναχωρημένους και δε ξέρουν το λόγο; Πως αισθάνονται από την άλλη όταν σας βλέπουν να χαμογελάτε και να βιώνετε στιγμές μαζί;
Να μιλάτε στα παιδιά σας. Μην κρύβεστε! Να τους επικοινωνείτε με τον τρόπο σας συναισθήματα και σκέψεις, να είστε ειλικρινείς, ακόμα κι αν πιστεύετε πως «δεν κάνει». Αν δεν το μάθουν αυτό, τότε πως θα μάθουν να είναι ειλικρινή με τον εαυτό τους και κατ’ επέκταση με εσάς και τους άλλους; Πως θα μάθουν να εκφράζονται, να μοιράζονται, ή να υποστηρίζουν τον εαυτό τους; Τι θα συμβεί άραγε αν καταλάβουν μέσα από τη μη επικοινωνία σας, ότι το να μιλάς και να σε υποστηρίζεις είναι κάτι «κακό»; Το έχετε αλήθεια σκεφτεί;
Δώστε στα παιδιά σας το πράσινο φως να είναι και να αισθάνονται ελεύθερα! Πως; Χαρίστε τους μπογιές και ένα λευκό χαρτί, αντί για κόλλες με έτοιμο σκηνικό να ζωγραφίσουν μέσα σε πλαίσια. Ξυπνήστε τη φαντασία τους και προκαλέστε τα να οραματιστούν τη ζωή και τον εαυτό τους και να το κάνουν αυτό με αγάπη και καλοσύνη. Ίσως οι εικόνες τους σας εκπλήξουν! Ίσως σας κάνουν να καταλάβετε πολλά και για εκείνα και για εσάς…
Μάθετε στα παιδιά να φροντίζουν τον εαυτό τους όχι γιατί «πρέπει», αλλά γιατί το αξίζουν! Να πλύνουν δοντάκια για να είναι υγιή και να έχουν όμορφα και λαμπερά χαμόγελα, όχι γιατί αν δεν το κάνουν, δε θα πάτε στο πάρκο. Να τρώνε φρούτα για να αισθάνονται δυνατά και να μεγαλώνουν ωραία, όχι γιατί «με τα πολλά γλυκά θα τους πέσουν τα δόντια»! Ειδικά στο κομμάτι της αυτοφροντίδας… έχετε κατά νου ότι το δικό σας παράδειγμα πραγματικά μετράει. Γίνετε το παράδειγμα που θέλετε να είστε για εκείνα, αλλά και για εσάς. Είστε το νούμερο ένα πρότυπό τους, μη ξεχνάτε! Με αυτόν τον τρόπο θα μάθουν τι σημαίνει αληθινή αγάπη στην πράξη. Το αξίζουν και το αξίζετε.
Συνεχίστε ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
