Αυτή την φορά, σε άλλη μια τραγωδία που βιώνουμε ως κοινωνία μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, ο πόνος είναι πραγματικά αβάσταχτος και η οργή απερίγραπτη γιατί δεν ήταν η κακιά η στιγμή , δεν ήταν απλά ο λάθος χειρισμός αλλά η κακιά η χώρα και ένα δολοφονικό ανθρώπινο λάθος ανευθυνότητας. Ζούμε σε μια χώρα κακιά και ανεύθυνη που καταλήγει δολοφονική για τα ίδια της τα παιδιά. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα και όχι η λαμπρή Ελλάδα του Μ.Αλεξάνδρου και του Περικλή, η Ελλάδα με την Ιστορία και τον Παρθενώνα για τα οποία ακόμα κοκορευόμαστε αλλά τελικά δεν τιμάμε με τίποτα!
Ένα “πάμε και όπου βγει” που τελικά δεν μας βγήκε!
Σήμερα μετά από ένα τέτοιο δυστύχημα που όλα όσα αποκαλύπτονται από τις έρευνες αποδεικνύουν πως ήταν τελικά αναμενόμενο κάποια στιγμή να συμβεί, ποια χώρα να εμπιστευτώ, σε ποιο βαγόνι να επιβιβάσω το παιδί μου, όταν μια μάνα σήμερα θρηνεί για το μόλις 5 χρονών παιδάκι της και τον σύζυγό της; Ποιες υποδομές να χαρώ και να απολαύσω ως πολίτης όταν αυτές δεν συντηρούνται και δεν εκσυγχρονίζονται για να παραμένω ασφαλής και σήμερα γονείς και συγγενείς αναγκάζονται να αναγνωρίσουν απανθρακωμένες ψυχές; Για ποια πλεονεκτήματα και κατορθώματα της σύγχρονης Ελλάδας να μιλήσω στο παιδί μου, όταν αυτή η χώρα σκοτώνει τα ίδια της τα παιδιά; Σε ποια χώρα να εμπιστευτώ το παιδί μου να μεγαλώσει , να σπουδάσει, να ονειρευτεί και να ταξιδέψει με ένα “πάμε και όπου βγει”;
Ένα “πάμε και όπου βγει” τελικά δεν μας βγήκε και σήμερα βιώνουμε τραγικές, μαύρες, περίεργες μέρες γεμάτες θλίψη, οργή, απογοήτευση, πόνο αλλά και φόβο. Πού πάμε; Πώς πάμε όταν η ζωή μας κρέμεται από ένα κλειδί για να αλλάξουν οι ράγες του τρένου μας και να φτάσουμε ασφαλείς και ζωντανοί στον προορισμό μας και όχι διαμελισμένοι και απανθρακωμένοι, αναγνωρίσιμοι ίσως από ένα DNA; Όλα αυτά που σας γράφω με φοβίζουν απίστευτα και με κάνουν σίγουρα να θέλω να είμαι ακόμα πιο προστατευτική μητέρα με το παιδί μου που καμία κοινωνία δεν θα προστατέψει και δεν θα μεριμνήσει τελικά ούτε στο ελάχιστο για εκείνο.
Οι Ελληνίδες μανάδες είναι υπερπροστατευτικές γιατί κάτι ξέρουν!
Μάλλον δεν είναι τυχαίο πως οι Ελληνίδες μανάδες είναι τόσο υπερπροστατευτικές με το “πάρε με όταν φτάσεις”, ” ζακέτα να πάρεις” , ” πρόσεχε στο δρόμο”. Και ας κοροϊδεύαμε τις μανάδες και τις γιαγιάδες μας μάλλον κάτι γνώριζαν και τέτοιες μανάδες καταλήγουμε να γινόμαστε και να πρέπει να είμαστε και εμείς σε μια τέτοια χώρα.
Μάνα,να ξέρεις πως σήμερα φοβάμαι διπλά να μεγαλώσω και εγώ το παιδί μου σε αυτό τον κόσμο και θα καταλήξω δίπλα υπερπροστατευτική γιατί δεν θα αφήσω την ζωή του παιδιού μου σε κανένα “πάμε και όπου βγει”!
Μάνα που σήμερα πενθείς γιατί δεν σε πήρε ποτέ τελικά το σπλάχνο σου να σου πει πως έφτασε. Μάνα που αναζητάς το παιδί σου γιατί πρόσεχε στο δρόμο αλλά δεν έφτασε στον προορισμό του εξαιτίας της ανευθυνότητας ενός συστήματος. Μάνα που δεν θα ακουμπήσεις ξανά στον ώμο του την ζακέτα για να μην κρυώσει να ξέρεις πως σήμερα φοβάμαι διπλά να μεγαλώσω και εγώ το παιδί μου σε αυτό τον κόσμο και θα καταλήξω δίπλα υπερπροστατευτική γιατί δεν θα αφήσω την ζωή του παιδιού μου σε κανένα “πάμε και όπου βγει”!
