Πανελλήνιες, μια λέξη, μια ιδέα, μια περίοδος, μια εμπειρία που έχουμε πολλοί αν όχι όλοι σε αυτή τη ζωή. Κάθε χρόνο που φτάνει αυτή η περίοδος των Πανελληνίων και ακούω την αγωνία των υποψηφίων και των γονιών τους κάνω μια αναδρομή στη χρονιά που έδινα εγώ Πανελλήνιες. Διάβασμα ατελείωτο, ξενύχτια, βιβλία φθαρμένα από την χρήση, αγωνία, νεύρα , ανασφάλεια και εβδομάδες εξετάσεων για να κριθείς, να βαθμολογηθείς με στόχο την είσοδο σε μια ανώτατη σχολή και το εισιτήριο για μια λαμπρή σταδιοδρομία και ευτυχισμένη ζωή. Αυτά νομίζαμε τότε και με χειρότερο βέβαια σενάριο την αποτυχία στις εξετάσεις αυτές λες και η ζωή ξεκινούσε και άρχιζε με αυτές τις κόλλες αναφοράς. Προχωρώ σε όσα ακολούθησαν στη ζωή μου μετά από αυτές τις εξετάσεις και συνειδητοποιώ πόσα συνέβησαν χωρίς να έχουν απαραίτητα σχέση με την επίδοση μου σε αυτές τις εξετάσεις παρόλο που και καλή ήταν και τον στόχο πέτυχα και μπήκα στη σχολή που ήθελα!
Καμία εξέταση δεν ορίζει το μέλλον και την ζωή μας!
Σήμερα ως μαμά και βλέποντας αυτό το σύστημα εξέτασης που παραμένει ίδιο με απέραντο άγχος και απίστευτα ανούσια πληροφορία με ένα τεράστιο όγκο που δεν χαρίζει τελικά γνώση αλλά κούραση και μόνο αγωνία συνειδητοποιώ πως αν κάτι θέλω να μάθει το παιδί μου στα μαθητικά του χρόνια μέχρι να φτάσει να τελειώνει το Λύκειο και να δίνει εξετάσεις για κάποια σχολή είναι πως καμία εξέταση δεν ορίζει το μέλλον και την ζωή μας. Κανείς δεν είναι καλύτερος κριτής από τον εαυτό μας και σε κανέναν δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα. Είμαστε όλοι ξεχωριστοί, μοναδικοί και άξιοι να αναδείξουμε τις ικανότητες και τα ταλέντα μας ακόμα και αν δεν συμβαδίσουμε πάντα με τον τρόπο κάποιας εξέτασης που θα κληθούμε να συμμετέχουμε.
Έτσι λοιπόν ας θυμίσουμε στα παιδιά που βρίσκονται τώρα στα θρανία και διεκδικούν μια θέση στο Πανεπιστήμιο πως η ζωή δεν σταματάει στις Πανελλήνιες, αλλά τώρα αρχίζει!
Καλή επιτυχία σε όλους τους υποψηφίους και καλή δύναμη σε όλους τους γονείς!
