Παρασκευή 1η Ιουλίου… Μία ξεχωριστή ημέρα για εμένα και ο λόγος… Θα τον καταλάβεις τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του άρθρου μου! Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εμπειρία αυτή μου έχει μείνει «χαραγμένη» και «τυπωμένη» στο μυαλό μου.
Παρασκευή πρωί, λοιπόν, ένα όμορφο πρωινό θα έλεγε κανείς, πόσω μάλλον όμορφο γιατί θα πήγαινα και ένα μικρό ταξίδι, άρα το συναίσθημα ήταν θετικό, ένιωθα ανυπομονησία και έντονη χαρά που θα έφευγα λίγες ημέρες με αγαπημένα πρόσωπα! Όσο για τον προορισμό… Ας ταξιδέψει το μυαλό σας, όπου αυτό επιθυμεί.
Περιμένοντας λοιπόν την επιβίβασή μας, η υπόλοιπη παρέα ενθουσιασμένη να μπει στο αεροπλάνο ανυπομονούσε, γελούσε και έκανε την πλάκα της σε αντίθεση με εμένα που μόνο χαρά δεν ένιωθα! Ξαφνικά, με πλημμύρισαν τόσο αρνητικά συναισθήματα που φάνηκε και στους υπόλοιπους της παρέας και με ρωτούσαν τι έπαθα και εάν αισθανόμουν καλά, κάτι που δεν ήθελα να φανεί φυσικά, αλλά δυστυχώς οι σκέψεις μου εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο έντονες και «πάνω από τις δυνάμεις μου», που είχα γίνει υποχείριό τους και δεν μπορούσα να τις ελέγξω. «Είμαι καλά» τους είπα, κάτι που φυσικά δεν πίστεψαν.
Αφού το λεωφορείο μάς αφήνει λίγο πιο πέρα, διαπιστώνω ότι δεν είναι το ίδιο αεροπλάνο που συνήθιζα να μπαίνω, αλλά κάτι άλλο, που μέχρι χθες δεν γνώριζα. Αμέσως, ‘‘γραπώνω’’ το χέρι ενός παιδιού από την παρέα, του Γ., το οποίο εμπιστευόμουν αρκετά, και του λέω «Πες μου μόνο ότι δεν θα μπούμε σε αυτό το αεροπλάνο που είναι μπροστά μας», με έντονο, τρομαγμένο ύφος και έτοιμη να λιποθυμήσω.
«Ναι, αυτό είναι, δεν είναι τέλειο; Δεν είναι αεροπλάνο, είναι ελικοφόρο!», μου λέει με ένα χαμόγελο που ‘‘έφτανε στα αυτιά του’’. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να τρέξω αλλά μετά σκέφτηκα θα με περάσουν για τρελή και θα με κυνηγάνε σε όλο τον αεροδιάδρομο, καταλήγοντας κάπου αλλού σίγουρα και όχι στον προορισμό για τον οποίο είχα ξεκινήσει. Οπότε επέλεξα να του σφίξω το χέρι, σε σημείο που μου λέει με έντρομη φωνή, «Εεε, Ιωάννα, λίγο πιο απαλά, θα πάθω κάταγμα» και έτσι με έκανε και ‘‘έσκασα’’ ένα μικρό χαμόγελο.
Στο πρώτο σκαλί του ελικοφόρου, σάστισα και ‘‘κοκάλωσα’’, μέχρι να ακούσω τη φωνή του Γ., «Ιωάννα πάμε, γιατί περιμένει κόσμος από πίσω». Τον κοιτάω τρομαγμένη και του κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, σαν να του λέω, «Όχι, δεν θέλω να ανέβω, γιατί νιώθω ότι θα είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω».
Αφού ανεβαίνω και το τελευταίο σκαλί, ακούω μια φωνή να μου λέει: «Γεια σας, καλώς ορίσατε στην πτήση μας» – ήταν η αεροσυνοδός. Εγώ απλά την κοίταζα, λέγοντάς της ένα ξερό “ευχαριστώ”, πηγαίνοντας να βρω τη θέση μου να καθίσω. Βάζω την χειραποσκευή στο ντουλαπάκι και κάθομαι, δίπλα φυσικά στον Γ. που παραλίγο να του ‘‘σπάσω’’ το χέρι από το σφίξιμο. Είμαι δίπλα στην έξοδο κινδύνου, οπότε καταλαβαίνετε ότι οι σκέψεις μου εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο έντονες, που σκεφτόμουν τους πιθανούς κινδύνους και το τι θα κάνω σε μία πιθανή δυσάρεστη συνθήκη.
Μία κοπέλα από την παρέα αρχίζει να μου κάνει αέρα, γιατί με βλέπει να ασπρίζω, ακούγοντας εκείνη τη στιγμή τη φωνή της να μου λέει: «Μην ανησυχείς, Ιωάννα, είναι από τα πιο ασφαλή μέσα, δεν θα καταλάβεις πότε θα ανέβουμε και θα κατέβουμε, είναι λίγα μόνο λεπτά η πτήση». Εγώ απλά την κοίταζα, χωρίς να μιλάω εκείνη τη στιγμή.
Οι μηχανές ζεσταίνονται, η αεροσυνοδός περνάει από τον διάδρομο για τον τελευταίο έλεγχο, δείχνει τη χρήση του σωσιβίου και τι να κάνουμε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και πηγαίνει να καθίσει και εκείνη στη θέση της.
Ο φόβος αποτυπωμένος στο πρόσωπό μου και ο Γ. που καθόταν δίπλα μου να μου λέει «Ιωάννα, είμαι εδώ. Αν θέλεις, σφίγγε μου το χέρι, αντέχω. Το πολύ πολύ να φτάσω με ένα λιγότερο χέρι, σιγά» και τότε με έκανε πάλι να σκάσω ένα χαμόγελο.
Στο σημείο αυτό να σας πω ότι το ελικοφόρο αυτό ήταν μάλλον για μικρά παιδιά, γιατί το ύψος δεν ήταν προδιαγραμμένο για ενήλικες και από έξω φαινόταν σαν ένα ελικοφόρο – παιχνίδι, σαν μινιατούρα! Κάτι πήγε λάθος, δεν ξέρω! Κάτι που, φυσικά, δεν σου εμπνέει εμπιστοσύνη, πόσω μάλλον όταν φοβάσαι και τα αεροπλάνα, γενικά… Άσε, λέω, ας μην μείνω στην εξωτερική εικόνα! Μπαίνω μέσα και η κατάσταση τραγική! Ίσα ίσα χωρούσαν 10 άτομα, με θέσεις τόσο μικρές που λες δεν θα χωρέσεις, και από υγιεινή... ας μην επεκταθώ καλύτερα, και χωρίς αιρκοντίσιον.
Και ναι, ήρθε η ώρα! Αφού όλοι έχουμε δέσει τις ζώνες μας και οι πιλότοι έτοιμοι να απογειώσουν το ελικοφόρο, κλείνω τα μάτια μου, σφίγγω το χέρι του Γ. που καθόταν δίπλα μου και πριν προλάβω να πάρω μία ανάσα, απογειώνεται (δεν θα έλεγα ότι ήταν επιτυχής η απογείωση, γιατί ήταν και μινιατούρα το ελικοφόρο). Έσφιξα τόσο δυνατά το χέρι του Γ. που πραγματικά νόμιζα ότι του το έβγαλα ανοίγοντας εκείνη τη στιγμή λίγο τα μάτια μου για να δω αν ζω. Όχι μόνο ζούσα αλλά τα βλέμματα ήταν όλα πάνω μου, γιατί ήταν τόσο έντονο το άγχος και ο φόβος μου που φαινόταν, μην σας πω μέχρι και τον πιλότο. Σε σημείο που η παρέα μου νόμιζε ότι λιποθύμησα. Ο Γ. σε όλο το ταξίδι ήταν δίπλα μου και με καθησύχαζε, λέγοντάς μου ότι φτάνουμε, λίγα λεπτά έμειναν. Όντως, ήρθε η ώρα για την προσγείωση. Τι να σας πω και για αυτή, σκέτη αποτυχία, είχε και αέρα, καταλαβαίνετε. Τελικά, προσγειωθήκαμε! Επιτέλους!
Με το που κατεβαίνουμε, ευχαρίστησα την παρέα μου αλλά κυρίως τον Γ. που ήταν δίπλα μου και με στήριζε σε όλο το ταξίδι. Η στήριξή του ήταν πολύ σημαντική και ας μην το κατάλαβε ο ίδιος.
Πώς αντιμετώπισα τον φόβο και το άγχος μου εκεί ψηλά:
- Με τη σωστή αναπνοή
- Με θετικές σκέψεις
- Με έναν άνθρωπο που είχα δίπλα μου και εμπιστευόμουν
- Πίνοντας λίγο νερό
- Κάνοντας αέρα στο πρόσωπο
Αφού το μπόρεσα εγώ, το μπορείς σίγουρα κι εσύ! Το μήνυμα που μου πέρασε όλη αυτή η εμπειρία είναι ότι οτιδήποτε κάνεις πρώτη φορά στη ζωή σου σίγουρα θα σου δημιουργήσει άγχος, φόβο και ανασφάλεια αλλά δεν έχεις παρά… να το ζήσεις!
