Το τελευταίο έναν χρόνο η ζωή άλλαξε πολύ. Ό,τι αποτελούσε δεδομένο στην καθημερινότητά μας, τώρα το αντιμετωπίζουμε ως ενδεχόμενο από πλήρη αβεβαιότητα για το αύριο που ξημερώνει. Δοκιμαστήκαμε και δοκιμαζόμαστε ακόμα πολύ. Αλλάξαμε όλοι αλλά και αλλάξαμε πολλά. Ως γονείς επωμιστήκαμε την ευθύνη να στηρίξουμε τα παιδιά, τους μεγαλύτερους ήρωες αυτής της δοκιμασίας, να τα βοηθήσουμε να προσαρμοστούν και να χάσουν κάπου μέρος της παιδικότητας τους. Τα παιδιά μικρά και μεγάλα προσαρμόστηκα, στερήθηκαν, έμαθαν και συνήθισαν αναμένοντας το τέλος αυτή της δοκιμασίας που τους έχει απομακρύνει από το σχολικό περιβάλλον, τους φίλους τους, τις ανέμελες βόλτες ακόμα και το παιχνίδι στην παιδική χαρά. Και η κοινωνία που είναι τα ανταμείψει ηθικά; Ως μητέρα νιώθω τόση θλίψη που μεγαλώνω το παιδί μου σε μια εποχή που η κοινωνία δείχνει το άσχημο πρόσωπο της είναι ώρα να μιλάμε πια ανοιχτά και για αυτό!
Σαφώς και μια κρίση όπως αυτή η υγειονομική που προκάλεσε η Πανδημία επιφέρει συγκρούσεις και αντιθέσεις μεταξύ του λαού λόγω κούρασης, απόγνωσης και άλλων παραγόντων αλλά γιατί να φτάνουμε να βλέπουμε ακραίες συμπεριφορές και γεγονότα που ξεπερνούν κάθε λογική.
Γιατί να καταλήγουμε σε βίαιες συμπεριφορές μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών που παίζουν ανέμελα σε μια πλατεία που και αυτό πλέον φαντάζει τόσο σημαντικό για εκείνα που είναι περιορισμένα σε τέσσερις τοίχους, και να επιφέρουμε θεωρητικά σε τάξη όσους παρανόμησαν και δεν συμμορφώθηκαν με τους κανόνες, αλλά σε ποια τάξη, σε αυτή που δεν υπάρχει;
Γιατί να μεγαλώνω το παιδί μου και να δέχομαι την υφιστάμενη κατάσταση της κοινωνίας που αφήνει μια μάνα να θρηνεί το χαμό του παιδιού της που δεν παρανόμησε αλλά καθώς βρισκόταν στην εργασία του βρέθηκε χωρίς τις αισθήσεις τους στην άσφαλτο γιατί πάλι η κοινωνία δεν προέβλεψε να έχει προστατέψει τα παιδιά της που κινούνται στους δρόμους της πόλης και εργάζονται .
Γιατί να δέχομαι με ένα παιδί μήνες τώρα περιορισμένο στο σπίτι και με μια πανδημία να καλπάζει με χιλιάδες κρούσματα ημερησίως να μην υπάρχει πλάνο για το άνοιγμα της κοινωνίας και να μένει τελευταία η εκπαίδευση χωρίς ισχυρά επιχειρήματα και αδιαφορώντας για την ψυχολογία και τις αντοχές των παιδιών κάθε ηλικίας.
Γιατί να βλέπω μια κοινωνία που δεν μαθαίνει από τα λάθη του χθες, δεν προνοεί και απλά παλεύει να ανταποκριθεί στην σκληρή πραγματικότητα χωρίς εφόδια.
Νιώθω όπως πιστεύω και πολλοί γονείς στη θέση μου αυτή τη θλίψη αλλά παράλληλα και θυμό που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, το αύριο της κοινωνίας μας σε μια κοινωνία που τώρα δείχνει το χειρότερο πρόσωπο της που δεν εμπνέει αλλά μόνο απογοητεύει.
Εύχομαι και περιμένω τις καλύτερες ημέρες που θα ξημερώσουν για τα παιδιά μας!
