Δεν ξέρω για εσάς που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή, αν το έχετε νιώσει ποτέ, μα εγώ έχω νιώσει αόρατη… Έχω νιώσει πως δεν είμαι αγαπητή, σημαντική, άξια· έχω νιώσει αδύναμη να αντιμετωπίσω τον κόσμο! Δεν ξέρω γιατί ή δεν παραδέχομαι ακόμη γιατί, μα νομίζω είναι πολλά τελικά αυτά που με οδήγησαν σε τέτοιες σκέψεις! Πλέον “με βλέπω” και προσπαθώ να κάνω τη διαφορά για εμένα και τους άλλους, ακριβώς όπως η Ίζαμπελ στο βιβλίο Η ΑΟΡΑΤΗ, του Tom Percival.
“Όταν η Ίζαμπελ αναγκάζεται να αφήσει το γεμάτο από χαρούμενες αναμνήσεις σπίτι της και να μετακομίσει με την οικογένειά της στην άκρη της πόλης, αρχίζει να νιώθει «αόρατη». Έτσι, αποφασίζει να βοηθήσει τους ανθρώπους που την περιβάλλουν για να καταφέρει ίσως το πιο δύσκολο πράγμα… να γίνει η διαφορά που θα αλλάξει τα πάντα.”
Το ευγενικό αυτό κορίτσι, από το πρώτο δισέλιδο κιόλας του βιβλίου μάς δείχνει πως παρά τις δυσκολίες ήξερε να παρατηρεί την ομορφιά γύρω της και ήξερε να θέτει προτεραιότητες… Μπορεί η οικογένειά της να δυσκολευόταν να ανταπεξέλθει οικονομικά σε πράγματα που οι άλλοι θεωρούσαν δεδομένα (σινεμά, ψώνια) μα ήταν όλοι τους καλά και ενωμένοι σαν μια γροθιά· αυτό είχε σημασία!
Έρχεται η στιγμή, όμως, που οι λογαριασμοί γίνονται υπέρογκοι και μόνη λύση για την Ίζαμπελ, τη μαμά και τον μπαμπά είναι να αφήσουν το σπίτι τους και να μετακομίσουν στην άκρη της πόλης, εκεί που όλα φαίνονται μοναχικά, θλιμμένα και παγωμένα! Μέσα στην απεραντοσύνη του νέου – εχθρικού θα έλεγε κανείς – περιβάλλοντος, η Ίζαμπελ ένιωθε να ξεθωριάζει! Κανείς δεν την πρόσεχε!
Εκείνη όμως άρχισε να προσέχει πολλά που δεν είχε ως τότε δει! Υπήρχαν κι άλλοι πολλοί αόρατοι μέσα στην κοινότητα… Αόρατοι για ποιους όμως; Εκείνη τους έβλεπε κανονικά! Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία (πιθανότατα πολύ μοναχική), ήταν ένας άντρας που τάιζε τα πουλιά στο πάρκο (άστεγος, αν κρίνουμε από το ότι κοιμόταν στο παγκάκι), ήταν ένα αγόρι – πρόσφυγας που έκανε αγγαρείες (βλέπετε πόσο ξεκάθαρο γίνεται πώς η μη συμπεριληπτική πολιτική μιας κοινωνίας περιθωριοποιεί αυτομάτως συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων)… Όλοι τόσο μόνοι και αόρατοι μέσα στις δυσκολίες και τη θλίψη τους!
Ξέρετε, λοιπόν, τι έκανε αυτό το φωτεινό πλάσμα που ακούει στο όνομα Ίζαμπελ; Φύτεψε λουλούδια, φρόντισε αδέσποτα, βοήθησε σε επισκευές και δημιούργησε έτσι απλά, εκ του μηδενός, ένα δίκτυο ανθρώπων που μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, συμμετείχαν μαζικά και έβαζαν χρώμα στη ζωή τους! Από αόρατοι και περίλυποι έγιναν ορατοί και χαρούμενοι! Ήταν δραστήριοι, κινητοποιούσαν ο ένας τον άλλον· έκαναν όλοι τους τη διαφορά!
Σας φαίνεται αρκετά αισιόδοξο για να το διαβάσετε στα παιδιά σας; Τα δικά μου εμφανώς στενοχωρήθηκαν και αναρωτιόντουσαν γιατί ένιωθαν αόρατοι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μα το τέλος με τα χρώματά του, τα αποζημίωσε! Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις πώς λειτουργεί ο κόσμος, έτσι δεν είναι; Κι όμως, μέσα από μία ιστορία μπορείς… Πώς είπατε; Δεν είναι μόνο μία ιστορία; Εσείς κάτι ξέρετε…
“Η πρώτη ανάμνηση που έχω από την παιδική μου ηλικία είναι να βγαίνω μέσα από μια μικρή ντουλάπα σε ένα τροχόσπιτο. (…) το σπίτι μου για τα επόμενα έξι χρόνια. (…) Δεν είχαμε τηλεόραση, δεν ήμασταν συνδεδεμένοι με το ηλεκτρικό δίκτυο και φως μας παρείχαν οι γκαζόλαμπες στους τοίχους, οι οποίες άναβαν με σπίρτα. (…) ήμασταν φτωχοί! Κι όμως, παρά την έλλειψη χρημάτων, τα μεταχειρισμένα ρούχα που φορούσαμε και τα παπούτσια από δεύτερο χέρι, υπήρχαν δύο πράγματα που είχα σε αφθονία: αγάπη και βιβλία. Όταν η κινητή βιβλιοθήκη πάρκαρε κοντά μας, με θυμάμαι να κατεβαίνω τον δρόμο, κρατώντας σφιχτά την κάρτα της βιβλιοθήκης, και να δανείζομαι όσα βιβλία ήθελα. Κάποιοι όμως, δεν είναι τόσο τυχεροί. (…) Κάποιοι δεν έχουν καν πρόσβαση στην αγάπη. Να, λοιπόν, γιατί θέλησα να γράψω την ιστορία της Ίζαμπελ. Σήμερα, στο Ηνωμένο Βασίλειο ζουν γύρω στα τέσσερα εκατομμύρια παιδιά μέσα στη φτώχια. Αυτό σημαίνει περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια παιδιά που δεν σιτίζονται σωστά, που κρυώνουν και κουράζονται παραπάνω απ’ όσο πρέπει, που δεν έχουν τον εξοπλισμό που χρειάζονται στο σχολείο, που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με άλλα. Αυτά τα παιδιά συχνά τα αγνοούμε. Είναι αόρατα για εμάς. (…) Φυσικά, η φτώχια δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίον γίνονται αόρατα κάποια παιδιά στην κοινωνία μας. (…) Με το βιβλίο αυτό θέλησα, λοιπόν, να καταγράψω και να δηλώσω πως <<δεν είσαι αόρατος! Κάπου ανήκεις!>> Γιατί όλοι μας ανήκουμε στον ίδιο κόσμο!” γράφει ο συγγραφέας και εικονογράφος Tοm Percival στο καταληκτικό του σημείωμα!
Ένας άνθρωπος που έζησε από πρώτο χέρι τις στερήσεις μα και την αγάπη, μεγάλωσε και μετουσίωσε τα ατελείωτα αναγνωστικά του ταξίδια σε έμπνευση και δύναμη να ξορκίζει το κακό μέσα από τις ιστορίες του! Και μας έχει χαρίσει υπέροχες ιστορίες… “Η θάλασσα είδε“ με τη μικρή Σοφία και το αρκουδάκι της (εκδόσεις Ίκαρος) αλλά και η σειρά βιβλίων του που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός με ήρωες παιδιά της διπλανής πόρτας, όλα έχουν ως κοινό παρονομαστή μεστές ιστορίες, αξιαγάπητους πρωταγωνιστές και πολύχρωμη, άλλοτε νοσταλγική άλλοτε πιο μοντέρνα και πάντα μα πάντα υπέροχη εικονογράφηση!
Το μοναδικό σε αυτό το βιβλίο, όμως, είναι το πώς καταφέρνει ο δημιουργός μέσα σε όλο το μπλε και την ψυχρότητα του χειμώνα να εντάξει το εύρημα της διαφάνειας όσο οι άνθρωποι νιώθουν αόρατοι! Γύρω τους μπορεί όλα να έχουν χρώμα but they’ve still got the blues, για να παραφράσω το αγαπημένο τραγούδι! Κι αν στην αρχή του βιβλίου όλα φαίνονται τόσο εύθραυστα όσο οι χιονονιφάδες που διατρέχουν τις σελίδες του, το τέλος μας φιλεύει άπλετο φως και χρώμα! Ο Tom Percival δεν μας έχει συνηθίσει σε τίποτα λιγότερο από άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα και δε θα έπρεπε να με εκπλήσσει μα πάντα θαυμάζω την ευαισθησία των εικόνων που αφηγούνται τη δική τους ιστορία!
Εύχομαι κι εσείς, σαν διαβάσετε αυτό το βιβλίο, να συζητήσετε μαζί με τα παιδιά σας για όσα μας κάνουν ορατούς ή αόρατους! Το συναίσθημα θα υπάρχει· βάλτε το όλοι σε λόγια για να δείτε πώς θα κάνουμε τη διαφορά!
Η ΑΟΡΑΤΗ, του Tom Percival
Μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
Προτεινόμενη ηλικία: 3+
Εκδόσεις: Εκδόσεις Ίκαρος – παιδικό βιβλίο
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το υπέροχο αυτό κείμενο γράφτηκε από την Καλομοίρα Θεοχάρη για λογαριασμό του βιβλιοπωλείου Pickabook και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην Fb page του! Τους αγαπάμε και τους ευχαριστούμε!
