Η μέρα των γενεθλίων σου πλησιάζει. Έχεις οργανώσει τα πάντα για το επικείμενο πάρτυ. Έχεις καλέσει φίλους, έχεις ψωνίσει τα απαραίτητα σνακ/ ποτά/ φαγητά και έχεις παραγγείλει και την τούρτα σου. Μια κουραστική αλλά τόσο ευχάριστη διαδικασία…. Δεν νιώθεις όμως χαρούμενη, κάτι επισκιάζει τη χαρά σου. Μια ενδόμυχη θλίψη, μια στενοχώρια που δεν διακρίνεται σε πρώτο πλάνο, εκείνοι όμως που σε γνωρίζουν καλά, μπορούν να τη διακρίνουν στο βλέμμα σου.
Γιατί, όμως, νιώθεις στενοχωρημένη λίγες μέρες πριν τα 30στά γενέθλιά σου; Τι είναι αυτό που σε βασανίζει; Mήπως είναι το γεγονός ότι μεγαλώνεις, ότι σε λίγες μέρες θα πατήσεις τα πρώτα «άντα», αφήνοντας πίσω σου οριστικά ένα μεγάλο κομμάτι της αθωότητας και της ανεμελιάς που είχε η δεκαετία των 20 και μπαίνοντας σταδιακά στον κόσμο της ενηλικίωσης, των ευθυνών, αλλά και της ελευθερίας και της αυτονομίας; Aν σε βασανίζουν και εσένα αυτές οι σκέψεις, όπως με βασάνιζαν και εμένα, θέλω να ξέρεις ότι είναι φυσιολογικό και απλώς βιώνεις την επονομαζόμενη ηλικιακή κρίση των 30!
Τι είναι όμως η ηλικιακή κρίση των 30 και τι σηματοδοτεί η συγκεκριμένη δεκαετία για τον καθένα μας ξεχωριστά;
Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τη συγκεκριμένη περίοδο ως ένα διάστημα στο οποίο το άτομο διακατέχεται από ανασφάλειες, φόβο, αγωνία για το μέλλον-τόσο το επαγγελματικό όσο και το προσωπικό-, ανικανοποίητα θέλω, αμφισβήτηση των μέχρι πρότινος επιλογών του, θλίψη και στενοχώρια.
Από την άλλη μεριά όμως, μπορεί να είναι ένα απαραίτητο στάδιο ανάπτυξης και εξέλιξης που χρειάζεται να βιώσει ένας άνθρωπος για να έλθει πιο κοντά στις ανάγκες του, στα πραγματικά του θέλω και μέσα από αυτή τη διαδικασία να μάθει ποιος πραγματικά είναι, να γνωρίσει τον εαυτό του.
Τα πρώτα σημάδια εμφανίζονται όταν το άτομο βιώσει την πρώτη, κατά τον ίδιο, μεγάλη του ‘‘αποτυχία’’, είτε αυτή είναι επαγγελματική είτε προσωπική.
Τι εννοούμε, όμως, όταν αναφερόμαστε σε επαγγελματική ή προσωπική ‘‘αποτυχία’’ και πώς καταλήγουμε να φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι έχουμε αποτύχει;
Συνήθως, οτιδήποτε άσχημο βιώνουμε στην ενήλικη ζωή μας, έχει τις ρίζες του στην παιδική και εφηβική μας ηλικία, στο οικογενειακό μας περιβάλλον, στο σχολείο, στον κοινωνικό μας περίγυρο. Από εκεί αντλούμε τα ερεθίσματα σε συνδυασμό με τις καταστάσεις που βιώνουμε για να δημιουργήσουμε τα πρότυπά μας, να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας και να θέσουμε τους στόχους μας, είτε επαγγελματικούς, είτε προσωπικούς.
Σε περίπτωση που ένας άνθρωπος έχει μεγαλώσει σε ένα απαιτητικό οικογενειακό περιβάλλον, όπου δέχεται καθημερινά πίεση για να είναι πάντα σε όλους τους τομείς της ζωής του πρώτος και επιτυχημένος, ώστε να είναι και αποδεκτός, θα καταλήξει να συνδυάζει την επαγγελματική επιτυχία με την προσωπική ικανότητα, την αξία του σαν άνθρωπος και την ευτυχία, πχ. ‘‘Δεν πήγα καλά στην συγκεκριμένη εξεταστική, άρα δεν είμαι ικανός, δεν είμαι άξιος’’.
Υπάρχουν όμως και καταστάσεις, στις οποίες η πίεση δεν προέρχεται από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά από την ίδια την κοινωνία και τις ηλικιακές νόρμες, τους κανόνες που έχει θέσει η κοινωνία και εμείς έχουμε, τις περισσότερες φορές, οικειοποιηθεί άβουλα και ασυνείδητα.
Σύμφωνα με τους κοινωνικούς κανόνες, όταν ένα άτομο πλησιάζει ή γίνεται 30, οφείλει να είναι επαγγελματικά αποκατεστημένο, να έχει βρει δουλειά (άσχετα αν είναι ικανοποιημένο ή όχι από αυτή), να είναι οικονομικά ανεξάρτητο, να ζει μόνο του και όχι με τους γονείς του, και να είναι αυτόνομο. Να πληροί όλες τις ‘‘προϋποθέσεις’’ για να μπορέσει σε λίγα χρόνια να είναι σε θέση να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια.
Μπορεί όμως η πίεση που βιώνει ένα άτομο γύρω στα 30, να μην προέρχεται ούτε από το οικογενειακό του αλλά ούτε και από το κοινωνικό του περιβάλλον, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό, από τις υψηλές προσδοκίες, τους υψηλούς στόχους που έχει το ίδιο θέσει. Μια νέα σήμερα μπορεί να έχει θέσει ως στόχο ότι, εκεί γύρω στα 30, θα έχει ξεκινήσει η επαγγελματική της αποκατάσταση, για την οποία σπούδαζε και κόπιαζε όλα αυτά τα χρόνια, θα είναι οικονομικά ανεξάρτητη και αυτόνομη. Μπορεί κάποια άλλη να είχε θέσει ως στόχο να είχε γνωρίσει έναν σύντροφο για τη δημιουργία οικογένειας στο εγγύς μέλλον.
Κάθε στόχος και επιθυμία είναι σεβαστή. Όταν όμως δεν πραγματοποιείται, το άτομο διακατέχεται απο αναρίθμητα ερωτηματικά ‘‘Κοντεύω τα 30 και ζω ακόμη με τους γονείς μου… Πότε θα μπορέσω να νιώσω αυτόνομος/η, ελεύθερος/η, να πραγματοποιήσω τα θέλω μου και τους στόχους μου;… Γιατί σπούδαζα τόσα χρόνια;… Η ζωή περνάει…’’
Tα ερωτήματα που βιώνει ένας άνθρωπος στην συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του είναι αναρίθμητα και αναπάντητα, δυστυχώς. Το θέμα όμως είναι πώς θα μπορέσει να διαφύγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί. Με πρακτικά και σταθερά βήματα:
1. Δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό του να ηρεμήσει, τόσο ψυχικά όσο και νοητικά και σωματικά
2. Επαναπροσδιορίζοντας τους στόχους του, θέτοντας στόχους που είναι περισσότερο πιθανόν να συμβούν στο άμεσο μέλλον
3. Βρίσκοντας την πηγή της πίεσης που νιώθει και τι είναι αυτό που θα το έκανε πραγματικά ευτυχισμένο την παρούσα στιγμή.
Είναι γεγονός ότι ζούμε σε μια ιδιαίτερα απαιτητική κοινωνία, η οποία απαιτεί από εμάς να είμαστε πάντα οι καλύτεροι και οι πιο επιτυχημένοι. Το θέμα όμως είναι να είμαστε χαρούμενοι και όσο το δυνατόν ισορροπημένοι μέσα μας, όσο χιλιοειπωμένο και αν ακούγεται.
Αν νιώθεις ότι κοντεύεις τα 30 και δεν έχεις ζήσει και πραγματοποιήσει όλα σου τα θέλω για να είσαι είτε επαγγελματικά καταρτισμένη, είτε με οικογένεια γύρω στα 40… σκέψου ότι έχεις μια ολόκληρη δεκαετία μπροστά σου για να τα πραγματοποιήσεις!
Φρόντισε να χαρείς το ταξίδι!
