Μέσα από το ταξίδι της μητρότητας ανακαλύπτω πολλά πράγματα που σχετίζονται αλλά δεν αφορούν αποκλειστικά την ανατροφή του παιδιού αλλά και τη δική μου ζωή. Αλλάζω και διορθώνω πολλά τόσο για το παιδί όσο και για όλη την οικογένειά μας. Από πέρυσι , που η κόρη μου ξεκίνησε το Δημοτικό, πήρα την απόφαση να διώξω μακριά μας το άγχος και να έρθουμε πιο κοντά όλοι στα συναισθήματά μας!
Τα σχολεία, τα φροντιστήρια και οι εξωσχολικές δραστηριότητες ξεκίνησαν όπως κάθε Σεπτέμβριο και όλοι μπήκαμε σε μια ρουτίνα με υποχρεώσεις και ευθύνες.
Μανούλες αγχωμένες τρέχουν να τα προλάβουν όλα για να ακούσουν μια επιβράβευση πως τα καταφέρνουν!
Μπαμπάδες τρέχουν να υποστηρίξουν μανούλες και παιδιά και να βοηθήσουν όσο και όπου μπορούν και να λάβουν την επιβεβαίωση πως είναι ενεργοί στην οικογενειακή ζωή!
Πόσο άγχος και πίεση πλημμυρίζουν την καθημερινότητά μας και πόσα όμορφα συναισθήματα χάνονται και υπερκαλύπτονται με λάθος σκοπό. Ένας συνεχόμενος αγώνας δρόμου χωρίς προορισμό.
Πώς προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά μας να διαχειρίζονται ένα σύνολο πραγμάτων, να κάνουν όσα θέλουν για να είναι ευτυχισμένα, όταν τα φορτώνουμε με άγχος και πίεση για να ακούσουν μια κουβέντα καλή, κακή, ενθαρρυντική ή όχι.
Πώς θα αναπνεύσουμε και θα χαρούμε μαζί τους αν δεν αφεθούμε για να νιώσουμε και να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της ζωής;
Από την περσινή χρονιά, ξεκινώντας η μικρή μου την Α’ Δημοτικού, ήμουν πολύ αγχωμένη χωρίς ιδιαίτερο λόγο, και ένιωθα τρομερή πίεση, ώσπου είπα «Τέλος! Αλλαγή πορείας!» και αφέθηκα μαζί με τη μικρή στο νέο αυτό ταξίδι γνώσης που ξεκίνησε χωρίς άγχος.
Γιατί να αγχωθώ;
Να αγχωθώ μήπως δεν μάθει γράμματα σαν να είναι το πρώτο παιδί που ξεκίνησε σχολείο;
Να αγχωθώ μήπως παρουσιαστεί κάποια δυσκολία πριν αυτή εμφανιστεί και δεν ακούσει το “Μπράβο”;
Να αγχωθώ μήπως αρρωστήσει πριν καν εμφανιστεί η πρώτη ίωση;
Γιατί να αγχωθώ και να μην αφήσω τη ζωή να φέρει όσα είναι και να προσπαθήσω τότε να σταθώ δίπλα στο παιδί για να αντιμετωπίσουμε μαζί το καθετί;
Γιατί να αγχωθώ και να αγχώσω περισσότερο και το παιδί;
Γιατί να αγχωθώ και να χάσω τη χαρά του παιδιού μου που μεγαλώνει και εξελίσσεται;
Όχι, δεν θα αγχωθώ και θα το απολαύσω!
Και μαμά που δεν αφήνει το άγχος να υπερκαλύψει τα πάντα, δεν είναι μια μαμά αδιάφορη αλλά μια μαμά με ενσυναίσθηση και υπευθυνότητα. Σκεφτείτε πόσο άγχος νιώθουν ήδη τα παιδιά. Μπείτε στη θέση τους και νιώστε όσα νιώθουν χωρίς λόγια, χωρίς συμβουλές.
Νιώστε, αφεθείτε στο κύμα της ζωής και καθοδηγήστε τα μικρά σας να ζουν πραγματικά ευτυχισμένα και να μάθουν να αντιμετωπίζουν ό,τι και όποτε προκύψει κάτι, χωρίς άγχος! Όχι άλλο άγχος. Το άγχος σκοτώνει τα συναισθήματα!
Ας μάθουμε να ζούμε με περισσότερο συναίσθημα και λιγότερα λόγια και άγχος!
Δοκιμάστε το και εσείς !
