Φεστιβάλ Χορού | Onassis Dance Days – Χορός, στα άκρα.

ΧΟΡΟΣ. ΣΤΑ ΑΚΡΑ. ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΣΚΥΤΑΛΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ.

02 – 05.03.2023 | Στη Στέγη

«Είναι αυτό χορός;» Το καθιερωμένο φεστιβάλ χορού της Στέγης γιορτάζει, αγκαλιάζει το παράδοξο, καταργεί τα σύνορα και κοιτάζει στα μάτια την επόμενη δεκαετία.

Τι σκέφτεστε όταν σκέφτεστε τον σύγχρονο χορό; Εμείς, εδώ και δέκα χρόνια, έχουμε σκεφτεί διάφορα απίθανα: θεάματα σε ρινγκ και γήπεδα ποδοσφαίρου, μαγειρικά σόου και electropop μανιφέστα, περιπατητικές περφόρμανς, χορούς του δρόμου και κινησιολογικά έργα με τη χρήση VR και AI.

Περίπου σαράντα νέοι χορογράφοι έχουν δώσει το «παρών», έως σήμερα, με το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων να γίνεται ο βατήρας για να σπάσουν τα σύνορα της Ελλάδας, περιοδεύοντας στο εξωτερικό και λαμβάνοντας διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις χορού. Κοιτώντας μπροστά, το φεστιβάλ, ως Onassis Dance Days από φέτος, συνεχίζει να υποστηρίζει νέα πρωτότυπα έργα που αναπτύσσονται στο πιο υβριδικό και δυναμικό είδος των σύγχρονων παραστατικών τεχνών, από καλλιτέχνες οι οποίοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ηλικίας, αρτιμέλειας, χορευτικών ή μη καταβολών, αγαπούν να απαντούν λοξά στο πιο απλό ερώτημα του κόσμου, «τι είναι χορός;».

Guest star για το 2023, η διεθνώς ανερχόμενη περφόρμερ, χορογράφος και σκηνοθέτρια Marina Otero από την Αργεντινή, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με το δίπτυχο “Fuck me” και “Love me”, όπου «ερωτικοποιεί» τη βιογραφία της καταθέτοντας τη δική της πρόταση για τα πράγματα – τόσο για το «τι είναι χορός», όσο και για το «τι είναι ερωτική ζωή».

Η Έλενα Αντωνίου, από την Κύπρο, επιδεικνύει αναπολόγητα το σώμα της σε ένα σόλο που παραπέμπει σε στριπτίζ, όπου τελικά όμως κανείς δεν γδύνεται, παρά μόνο το βλέμμα του θεατή (“LANDSCAPE”). H Χαρά Κότσαλη, ξετυλίγει στη σκηνή ένα τελετουργικό για την πνευματοκαταληψία και τον εξορκισμό από δαίμονες, του παρελθόντος και του μέλλοντος, προσωπικούς και συλλογικούς (“tο be possessed”). H Νεφέλη Αστερίου μεταμορφώνεται σε γατούλα, τίγρη, γαζέλα και πολλά άλλα, σε ένα σόλο που διερευνά τους στερεοτυπικούς ζωομορφικούς χαρακτηρισμούς του γυναικείου φύλου (“bestiaire”). Τέλος, η Ξένια Κογχυλάκη με ένα ντουέτο εμπνευσμένο από το headbanging: δύο γυναίκες κουνάνε βίαια το κεφάλι τους στον ρυθμό της μουσικής – μια πρακτική συνδεδεμένη κυρίως με άντρες παρά με γυναίκες (“Bang Bang Bodies”).

Και ναι, είναι όλες τους γυναίκες. Και είναι επίσης δημιουργοί και συγχρόνως ερμηνεύτριες. Είναι όλες τους πολύ προσωπικές και, την ίδια στιγμή, εξωστρεφώς πολιτικές. Κατειλημμένες από τα όνειρα και τους δαίμονες τόσο του παρελθόντος όσο και του μέλλοντος, κοιτάζουν κατάματα αυτή τη νέα εποχή όταν και όπου τα σώματα και η σεξουαλικότητά τους –αρσενική, θηλυκή και όποια άλλη– δεν είναι απλώς πεδία μάχης, αλλά επίσης τοπία ενός είδους που επιδεικνύει αναπολόγητα την οντότητά του, όσο παράδοξη επιθυμεί το ίδιο να είναι. Παράδοξη όσο και το ODD.

Επιμέλεια Φεστιβάλ: Ιλειάνα Δημάδη, Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Κωνσταντίνος Τζάθας

FUCK ME / LOVE ME