Υποψιαζόμαστε ή είμαστε βέβαιοι ότι ένα παιδί πέφτει θύμα κακοποίησης. Ποια είναι η θέση μας; Μιλάμε ή σιωπούμε; Αντιδράμε ή κλείνουμε τα μάτια στην σκληρή πραγματικότητα;
Πρόκειται για ένα δύσκολο θέμα που αρκετές φορές φοβόμαστε να αγγίξουμε, ακριβώς γιατί δεν γνωρίζουμε είτε πότε να παρέμβουμε είτε πού μπορούμε να απευθυνθούμε.
Πρόληψη: Το σημαντικότερο που μπορούμε να κάνουμε γονείς, συγγενείς, εκπαιδευτικοί
Έχουμε την δυνατότητα να προλάβουμε την παιδική κακοποίηση, οποιαδήποτε μορφή και αν λάβει. Πώς γίνεται αυτό; Είναι σημαντικό να ενημερώνουμε τα ίδια για παιδιά για τα όρια που πρέπει να θέτουν ως προς το σώμα τους. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε είτε αξιοποιώντας κάποιο παραμύθι ή βιβλίο είτε μέσα από το παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο αφενός θα γνωρίζουν και θα θέτουν τα όρια τους και αφετέρου θα αναγνωρίζουν μία ενδεχόμενη ‘απειλή’ και θα προφυλάσσονται.
Πριν παρέμβουμε είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε πότε υπάρχει παιδική κακοποίηση
Ένα όχι και τόσο σύνηθες φαινόμενο είναι το παιδί να επικοινωνήσει μόνο του ένα τέτοιο συμβάν, στην προσπάθειά του να αναζητήσει βοήθεια.
Ωστόσο, τις περισσότερες φορές αυτό που είναι καλό να κάνουμε είναι να δώσουμε σημασία σε κάποιες ενδείξεις. Προσοχή όμως! Όπως ήδη αναφέραμε, είναι καθοριστικό να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθώς τα στοιχεία αυτά ενδέχεται πέρα από την κακοποίηση να οφείλονται σε μία πληθώρα γεγονότων.
Γενικά, σκεφτόμαστε ότι ένα παιδί είναι θύμα κακοποίησης εάν εμφανίσει σοβαρές διαταραχές συμπεριφοράς ασυνήθιστες για το ίδιο, όπως για παράδειγμα, εμφανή πτώση στις επιδόσεις του, παλινδρόμηση σε προηγούμενες συμπεριφορές, απόσυρση, εναντιωματική συμπεριφορά, μεγάλη διεγερσιμότητα.
Οι συμπεριφορές αυτές μπορεί να συνοδεύονται από μειωμένη αυτοεκτίμηση, ιδιαιτέρως πεσμένη διάθεση, έκφραση ενοχών, άγχους, κατάθλιψης και μειονεξίας.
Αφού αναγνωρίσουμε την παιδική κακοποίηση, τι κάνουμε μετά;
Η δράση είναι το τελευταίο στάδιο, στο οποίο πολλές φορές στεκόμαστε αμήχανοι μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος χειρισμού της κατάστασης.
Η δράση σε περιπτώσεις κακοποίησης αρχίζει από τη στιγμή της γνωστοποίησης σε κάποιον αρμόδιο φορέα, με επίκεντρο όμως την προστασία του παιδιού και όχι τον περαιτέρω ‘τραυματισμό’ του.
Ας έχουμε κατά νου ότι η αναγνώριση απαιτεί ενημέρωση και η βοήθεια, δράση.
Από την ψυχολόγο Σοφία Σακκά/ mothersbird.gr
