Πόσες φορές γυρνάς σπίτι μετά από επαγγελματικές υποχρεώσεις, τρέχοντας να προλάβεις να δεις το παιδί σου πριν κοιμηθεί, να το βάλεις για ύπνο και να το καληνυχτίσεις; Ξέρω, αρκετές φορές είναι αυτές που προσπαθούμε να προλάβουμε το παιδί ξύπνιο για να περάσουμε έστω και λίγα λεπτά μαζί του αν την υπόλοιπη ημέρα δεν έχουμε καταφέρει να το δούμε.
“Μαμά, θέλω να είσαι καλά. Είμαι περήφανη για σένα, μην ανησυχείς. Είμαι καλά.”
Μια τέτοια ημέρα βίωσα πρόσφατα με την κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη, τη κούρασή μου μεγάλη και τη θέλησή μου να προλάβω τη μικρή πριν ξαπλώσει για ύπνο, τεράστια.
Γύρισα σπίτι κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, γεμάτη τύψεις και ενοχές, και έτρεξα στο δωμάτιό της. Είχε μόλις ξαπλώσει και βλέποντάς με κατάλαβε πως έτρεχα για να προλάβω να την δω.
Ξάπλωσα μαζί της για να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου και να ανακουφιστώ πως ήμουν εκεί μαζί της και δεν άργησα ή δεν έλειπα. Αφού την πήρα αγκαλιά και ένιωσα τη χαρά της, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε: “Μαμά, θέλω να είσαι καλά. Είμαι περήφανη για σένα! Μην ανησυχείς, είμαι καλά”.
Μέσα σε λίγες λέξεις, με την αθωότητα και την αγάπη της κατάφερε να μου δώσει απαντήσεις που χωρίς να επιζητώ, χρειαζόμουν να τις ακούσω για επιβεβαίωση, και μάλλον και επιβράβευση.
Πολλές φορές, όσο οργανωτική και αποφασιστική και αν είσαι, με τις επιλογές και τις πράξεις σου ως μαμά θα νιώσεις και τύψεις και ενοχές και αμφιβολίες αν τα κάνεις όλα καλά, αν τα συνδυάζεις σωστά και αν ανταποκρίνεσαι αποτελεσματικά στις ανάγκες όλων των διαφορετικών ρόλων σου και ειδικά εκείνου της μαμάς.
Η αλήθεια είναι πως αυτό αναπόφευκτα μας ακολουθεί και μας βαραίνει, όμως πρέπει η καθεμία μας να το διαχειριστεί και να το ξεπεράσει για να νιώθει άνετα, όμορφα για όσα επιλέγει να κάνει και για όσα θέλει να είναι.
Δεν θα σας κρύψω πως μου πήρε καιρό, μήνες και χρόνια να μπορέσω να αποδεχτώ και να συνδυάσω όσα ήθελα παράλληλα με τη μητρότητα, χωρίς πολλές τύψεις. Από την μια, η πολυμήχανη προσωπικότητά μου, η αγάπη για τη δουλειά και τις δημιουργίες μου, και από την άλλη, η λατρεία για το παιδί μου, η θέληση και η ανάγκη μου να είμαι εκεί δίπλα του, καθημερινά σε όλα.
Φαίνονται πολλά για να συνδυαστούν αλλά τελικά δεν είναι. Για να απαλλαχτώ από τύψεις και ενοχές και να βρω τρόπους να τα καταφέρω, αποδέχτηκα αυτό που είμαι, αυτά που θέλω, δούλεψα για να μάθω να τα διαχειρίζομαι και να, αυτό μετά επικοινώνησα και στο παιδί μου. Και όπως όλα δείχνουν, τα έχω καταφέρει σε καλό επίπεδο, για να φτάνει το ίδιο μου το παιδί να μου επιβεβαιώνει πως κατανοεί την προσπάθειά μου, να με διαβεβαιώνει πως είναι όλα καλά και να δηλώνει και περήφανη για μένα.
Είναι η καλύτερη επιβράβευση μέσα στους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας να ακούς από το ίδιο σου το παιδί πως είναι περήφανο για εσένα και έχει πλήρη γνώση και κατανόηση – το μεγαλύτερο δώρο για μια ευτυχισμένη, μαχόμενη μητέρα.
Και είμαι και εγώ περήφανη που έχω ένα παιδί με ενσυναίσθηση που νιώθει περηφάνεια για την μητέρα του.
