Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016…! Μία από τις πιο σημαντικές, ξεχωριστές και μοναδικές ημέρες που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό, στην καρδιά και τη ζωή μου όλη!
Κυριακή ξημερώματα και συγκεκριμένα 4:30 π.μ. ακριβώς, χτυπάει το ξυπνητήρι και πριν προλάβει να χτυπήσει δεύτερη φορά, το κλείνω. Αμέσως συνειδητοποιώ ότι έφτασε η μεγάλη αυτή ημέρα που επί 2 χρόνια ‘‘πάλευα’’ σωματικά και ψυχικά για να τη βγάλω εις πέρας!
Πετάγομαι από το κρεβάτι, ετοιμάζομαι, ετοιμάζω με μεγάλη αγωνία την ειδική πλαστική σακούλα που είχα παραλάβει την προηγούμενη ημέρα και έρχεται η ώρα για το πρωινό. Τρώω αυτά που έπρεπε να φάω για να πάρω ενέργεια και αμέσως ελέγχω τα πράγματα και όλες τις τελευταίες λεπτομέρειες.
Φυσικά, πριν φύγω χαιρετάω τη μητέρα μου, η οποία είχε σηκωθεί μαζί με εμένα για να με βοηθήσει αλλά και για να μου ευχηθεί Καλό Τερματισμό, Καλή Επιτυχία και Καλή Δύναμη! Η καημένη είχε μεγάλη αγωνία και για να την καθησυχάσω της δίνω ένα τεράστιο φιλί λέγοντάς της ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσω με το μετάλλιο του τερματισμού.
Και κάπως έτσι…. Ξεκινάει το δικό μου μεγάλο ταξίδι, ο δικός μου Μαραθώνιος, το μεγάλο αυτό όνειρο και η εκπλήρωση του στόχου που επιτέλους έφτασε!
Η ώρα έχει πάει 6:00 π.μ. και κατευθύνομαι προς το μετρό, με μόνο 4 – 5 άτομα να περιμένουν έξω από τον σταθμό, ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις. Κατεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες και προς μεγάλη μου έκπληξη αντικρίζω και άλλα άτομα να κρατάνε την ίδια πλαστική σακούλα, χρώματος μπλε, με εμένα. Ήμουν βέβαιη ότι κατευθυνόμασταν προς τον ίδιο προορισμό και συγκεκριμένα η αποβίβαση ήταν στον σταθμό Κατεχάκη.
6:30 π.μ αποβιβάζομαι και αρχίζω να κατευθύνομαι προς τα λεωφορεία που θα μας πήγαιναν στον Μαραθώνα, στο 1ο χιλιόμετρο, εκεί από όπου θα ξεκινούσε ο μεγάλος αγώνας. Υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι να μας υποδείξουν σε ποια λεωφορεία να μπούμε με τον κόσμο να είναι αρκετός, ξένοι και Έλληνες μαζί. Ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε! Φυσικά, όλοι μου ήταν άγνωστοι, αλλά δεν με πείραζε, καθώς ήθελα να ήμουν απολύτως συγκεντρωμένη στις δικές μου σκέψεις με το ηχογραφημένο CD να μου κάνει παρέα σε όλη τη διαδρομή, το οποίο έλεγε όλη την ιστορία του Μαραθώνα και με όλους εμάς να το ακούμε τουλάχιστον 3 φορές μέχρι να φτάσουμε.
Φτάσαμε, επιτέλους! Χιλιάδες κόσμος να περιμένει να αφήσει τις ειδικές μπλε σακούλες, έτσι και εγώ προχωρούσα για να βρω το δικό μου «στέκι – πούλμαν» που θα άφηνα όλα μου τα πράγματα πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Εκεί, για καλή μου τύχη συναντάω και μία φίλη μου, που ήταν στη διοργάνωση με την οποία μίλησα λίγο ώσπου να περάσει η ώρα.
Πλησιάζει 9:00 π.μ. και αποφασίζω να κάνω διατάσεις, να ανοίξω το pm3 μου, και να φτιάξω τη ζώνη τροφοδοσίας που θα με συντρόφευε σε όλη μου τη διαδρομή. Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας, ο Χριστόφορος Μερούσης με την Ουρανία Ρεμπούλη, οι 1οι Μαραθωνοδρόμοι, διαβάζουν τον όρκο με τα χέρια όλων των αθλητών να είναι ψηλά, μαζί και το δικό μου.
9:00 π.μ «Μπαμ»! Ακούγεται η πιστολιά της εκκίνησης! Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για να επιτευχθεί ο στόχος μου, που δεν ήταν άλλος από το να τρέξω τα 42,195 χλμ που με πείσμα, υπομονή και θέληση θα πετύχαινα. Ο ρυθμός μου ήταν αργός προς το κανονικό θα έλεγα, καθώς είχα μία απαιτητική διαδρομή μπροστά μου, οπότε θα έπρεπε να καταναλώσω σωστά την ενέργειά μου. Η ώρα περνούσε, με δρομείς να με προσπερνάνε και να τους προσπερνάω και με τις πρώτες κράμπες να κάνουν την εμφάνισή τους. Η ζέστη αρκετή, ο ήλιος καυτός, με τις ανηφόρες να ταλαιπωρούν τα πόδια μου, κάτι που φυσικά είχα προβλέψει και περίμενα.
Δεν δίνω πολλή σημασία και συνεχίζω δυνατά τον αγώνα μου. Έχω φτάσει τα 20 χλμ, σχεδόν στη μέση, με τις κράμπες να αυξάνονται και τη σωματική κούραση να κάνει αισθητή την παρουσία της. Μειώνω την ένταση του τρεξίματος και αρχίζω να περπατάω λίγο, γιατί δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σταματήσω εντελώς, οπότε κάνω μεγάλα βήματα πίνοντας λίγο νερό και βρέχοντας το πρόσωπό μου, με τις ανάσες μου να βρίσκουν και πάλι τον ρυθμό τους. Πίνω ένα από τα πολλά Gel που είχα στη ζώνη μου, βάζω αλοιφή για τις κράμπες μου και ξεκινάω πάλι το τρέξιμο.
30 χλμ! Λίγο ακόμα μέχρι να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Περνώντας από τον Γέρακα, συναντάω τους γονείς μου με την αδερφή μου και 2 φίλες μου που περιμένανε να περάσω, ώστε να μου δώσουν το χέρι τους και τη δύναμη να συνεχίσω! Τους κοιτάζω με τόση κούραση και λαχτάρα στο βλέμμα μου, που η μητέρα μου συγκινημένη πλέον την ακούω να λέει «Πάμε, Γιάννα μου, πάμε, θα τα καταφέρεις, μπορείς!» Φεύγοντας, με δάκρυα στα μάτια, βάζω τα δυνατά μου, καθώς η σωματική και η ψυχική κούραση είναι μεγάλη πλέον. «Μπορείς Ιωάννα, πάμε», ψιθύρισα. Να θυμάσαι ότι… Το μυαλό παίζει τα δικά του παιχνίδια όταν είναι θολωμένο και κουρασμένο, αλλά ήταν κάτι για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη, οπότε το διαχειρίστηκα αναλόγως.
38 χλμ…. Με τις μουσικές του τερματισμού να πλησιάζουν στα αυτιά μου, τον κόσμο να χειροκροτεί ασταμάτητα και τους παλμούς μου να αυξάνονται κατακόρυφα. Η κούραση και η εξάντληση μπορούσε να τις διακρίνει πολύ εύκολα κάποιος, αλλά δεν τα παρατούσα, όχι, δεν γινόταν…. «Πλησιάζεις Ιωάννα, πάμε, θα τα καταφέρεις, λίγα λεπτά έμειναν ακόμη για να τερματίσεις», έλεγα από μέσα μου. Και ΝΑΙ! Μπαίνω στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με ψηλά το κεφάλι, δάκρυα στα μάτια και ένα πλατύ χαμόγελο!
«Συγχαρητήρια, Ιωάννα», ψιθυρίζω στον εαυτό μου με μεγάλη υπερηφάνεια! «Τα κατάφερα» ‘‘φιλώντας’’ το μετάλλιο που μόλις είχα πάρει στα χέρια μου.
6 ώρες και 40 λεπτά ο χρόνος μου… Πολύς – λίγος καμία σημασία δεν έχει, για εμένα προσωπικά! Στόχος μου, ο Τερματισμός, όχι η πρώτη θέση! Και τα κατάφερα! Επιστρέφοντας πίσω στο σπίτι με περίμεναν οι δικοί μου άνθρωποι με ένα στεφάνι και λουλούδια, φωνάζοντας Ι-Ω-Α-Ν-Ν-Α , Ι-Ω-Α-Ν-Ν-Α, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, με χειροκροτήματα και χαμόγελα! Η συγκίνηση μεγάλη και η βοήθειά τους ακόμη μεγαλύτερη, ιδίως της μητέρας μου, η οποία με βοήθησε να περπατήσω και να με μεταφέρει στο κρεβάτι, καθώς επί 1 εβδομάδα δεν μπορούσα να περπατήσω ούτε και να λυγίσω τα πόδια μου, μέχρι που συνήλθα και αμέσως κάθισα να αποτυπώσω στο χαρτί τη μοναδική αυτή εμπειρία που τώρα μοιράζομαι μαζί σας!
Αξίζει να προσπαθείς μέχρι τέλους για τους στόχους και τα όνειρά σου! Εάν δεν προσπαθήσεις, δεν θα μάθεις αν μπορείς να τα καταφέρεις ή όχι.
Και μάθε να μην τα παρατάς ποτέ! Απλά να ‘‘ξεκουράζεσαι’’ και να συνεχίζεις!
