Πολλές φορές θες να γράψεις για να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματα σου, τις σκέψεις και τα γιατί που σε βασανίζουν, αλλά δεν σου είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να οργανώσεις σκέψη – συναίσθημα όταν συνδυάζεται με θυμό, δάκρυ και τόση λύπη. Δεν ξέρω αν θέλω να γράψω περισσότερο σαν απογοητευμένος και εξοργισμένος πολίτης για ένα κράτος τραγικά αναδιοργάνωτο, ή περισσότερο ως μια νέα μαμά φοβισμένη και τρομοκρατημένη για την κοινωνία που μεγαλώνει το παιδί της.
Πριν περίπου μια εβδομάδα στο Μάτι Αττικής, 30 μόλις λεπτά από το κέντρο της πόλης, δεκάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, παιδιά, μωρά, ηλικιωμένοι αντίκρισαν για τελευταία φορά τη ζωή, τους αγαπημένους τους ανθρώπους και το σπιτικό τους. Αγκαλιασμένοι, φοβισμένοι και ανήμποροι βίωσαν τον πιο φρικτό θάνατο. Κάηκαν ζωντανοί αντικρίζοντας τη πύρινη λαίλαπα, που προφανώς όχι μόνο κανείς δεν σταμάτησε για να τους προστατεύσει, αλλά κάνεις δεν είχε προνοήσει για την αντιμετώπισή της μετά την εκδήλωσή της και την προστασία αυτών των ανθρώπων από εκείνη.
πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Πόσα αναπάντητα γιατί πλημμυρίζουν το μυαλό μου τώρα που προσπαθώ να οργανώσω όσα σκέφτομαι και να γράψω. Γιατί στον 21ο αιώνα να καίγονται τόσοι άνθρωποι ζωντανοί επειδή δεν προνόησε το κράτος για τη λάθος θέση των αυθαιρέτων που τελικά και νομιμοποίησε; Γιατί γονείς να αντικρίζουν τελευταία φορά τα παιδιά τους και να καίγονται αγκαλιά με αυτά επειδή καμία πολιτεία δεν προνόησε και δεν διέθετε σχέδιο, μηχανισμούς εκκένωσης; Γιατί μια μάνα που κατάφερε να νικήσει τη πύρινη λαίλαπα αγκαλιά με το μωρό της απροστάτευτη από την πολιτεία και τους αρμόδιους να μην μπορεί να το μεταφέρει και άμεσα με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο για να το σώσει επειδή κάποιοι δεν έχουμε μάθει ακόμα πως λειτουργεί η λωρίδα έκτακτης ανάγκης; Γιατί έπρεπε να μαυρίσει ένας τόπος, μια κοινωνία ανθρώπων, δεκάδες ψυχές ακόμα και μικρών παιδιών με αυτές τις αναμνήσεις για να συνειδητοποιήσουν οι αρμόδιοι τις ελλείψεις, τα προβλήματα και τα λάθη που θεωρούν μάλιστα και πως δεν έγιναν; Γιατί μια μάνα, ένας πατέρας, μια κόρη, ένας γιος, μια γιαγιά, ένας παππούς και κάθε άλλος συγγενής, φίλος και γνωστός να θρηνεί, να αναζητά ανάμεσα σε σορούς τον δικό μου άνθρωπο; Γιατί σαν μάνα εγώ και κάθε άλλη γυναίκα που σκεπτόμενη εκείνη τη μάνα που σήμερα θρηνεί να νιώθουμε φόβο για τη χώρα που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;
Αυτά τα γιατί που ξέρω ότι βασανίζουν βέβαια και άλλους συμπολίτες μας, φυσικά και δεν θα απαντηθούν ποτέ και δυστυχώς. Η χώρα μας λυπάμαι, αλλά απέδειξε για άλλη μια φορά και αυτή τη φορά με τον πιο τραγικό και αδιόρθωτο τρόπο τις ελλείψεις των μηχανισμών, των θεσμών, των πόρων και όλων των παραγόντων που διοικούν, χαρακτηριστικά που δεν θυμίζουν ένα σύγχρονο κράτος, κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου με σεβασμό προς τον πολίτη. Αυτό το κράτος δεν σέβεται τον πολίτη. Αυτό το κράτος απλώς κλείνει τα μάτια, γυρνάει την πλάτη και αφήνει πολίτες να καίγονται ζωντανοί στο Μάτι.
Ευτυχώς, όμως ο πολίτης σέβεται τον πολίτη. Συμπονεί, αντιδρά και προσφέρει ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες με ότι μπορεί, όπως απέδειξε και η αλληλεγγύη του λαού μας προς τους πληγέντες των πυρκαγιών. Αυτή την Ελλάδα αγαπώ και θέλω για το παιδί μου.
πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Την άλλη, την Ελλαδίτσα με τις ελλείψεις, την μη εφαρμογή των νόμων, την ανικανότητα των μηχανισμών και των αρμόδιων και την έλλειψη ανθρωπιάς που αφήνει ανθρώπους απροστάτευτους μπροστά στη πύρινη λαίλαπα δεν την θέλω για το παιδί μου, ούτε για μένα, ούτε για σένα, ούτε για κανένα.
Μετά την εθνική τραγωδία στο Μάτι Αττικής, με τις αθώες και αβοήθητες ψυχές που χάθηκαν, αγκαλιάστε τα παιδιά σας, τους αγαπημένους σας, ανοίξτε τα μάτια σας και διεκδικήστε ένα πραγματικά καλύτερο αύριο.
Και ένα καλύτερο αύριο, δεν θέλει πλούτο και λούσα αλλά ένα κράτος που θα φροντίζει και θα μεριμνεί για τον πολίτη και δεν θα κλείνει τα μάτια. Επικεντρωθείτε στο είναι και όχι στο φαίνεσθαι.
Μην ξεχνάτε, το κράτος είμαστε εμείς και για αυτό ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας αντιδράσουμε με την ανάμνηση του τραγικού επίλογου που έλαβε χώρα στο Μάτι.
Αχ μάτια μου, γιατί;
