«Οι μεγάλοι ξέρουν», «Αυτά είναι ζητήματα ενηλίκων, δε ξέρεις εσύ…», «Γιατί είμαι μεγάλη και γνωρίζω τι είναι σωστό, γι’ αυτό!». Λίγο πολύ τα έχουμε ακούσει και ενδεχομένως τα έχουμε πει. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποτε υπήρξαμε κι εμείς παιδιά και σίγουρα θυμόμαστε πως ατάκες τέτοιου ύφους μας ξένιζαν, μας δημιουργούσαν θυμό και μας προκαλούσαν πολλές φορές να αντιδράσουμε. Θυμάστε;
Η επικοινωνία με τα παιδιά είναι το κλειδί για να αποκτήσουμε μαζί τους μια υγιή σχέση
Η επικοινωνία με τα παιδιά είναι το κλειδί για να αποκτήσουμε μαζί τους μια υγιή σχέση, στην οποία κυβερνά η αγάπη, η φροντίδα και το αίσθημα ασφάλειας που αναμφίβολα ζητούν από εμάς και αξίζουν. Τα παιδιά είναι άγραφοι χάρτες και πολλές φορές καθρέφτες μας. Είναι πολύ σημαντικό να τους μιλάμε και να τους μιλάμε από καρδιάς, με ειλικρίνεια και ευθύτητα και βέβαια να τα ακούμε. Να τα ακούμε ενεργητικά και με αφοσίωση. Όταν εκφράζονται, να είμαστε απόλυτα εκεί. Μη ξεχνάτε! Δε μας το χρωστούν. Το επιλέγουν. Και από μια άποψη… είναι τιμή μας.
Ο αυθορμητισμός τους, η ζωντάνια, η αλήθεια τους έρχονται να μας διδάξουν πολλά και πάνω απ’ όλα εκτός από τις ενέσεις θετικής ενέργειας και νεότητας που μας χαρίζουν απλόχερα, έρχονται να μας υπενθυμίσουν την αξία της ενεργητικής ακρόασης. «Δε θέλω να πάω μπαλέτο ξανά. Δε μου αρέσει, κουράστηκα!», «Γιατί πρέπει να βάλω φούστα; Θέλω κολάν!». Πριν περάσουμε σε απαντήσεις του στιλ «Θα πας κανονικά στο μπαλέτο Έλενα, έκλαιγες για να το ξεκινήσεις και τώρα κλαις για να φύγεις;!» ας πάρουμε λίγο χρόνο με το παιδί μας, να συζητήσουμε…
Η γνώμη των παιδιών έχει αξία και έχει να μας διδάξει πολλά!
Η γνώμη των παιδιών έχει αξία και έχει να μας διδάξει πολλά! Πριν βγάλετε οποιοδήποτε πόρισμα –στα χρόνια τα πορίσματα άλλωστε έρχονται όλο και πιο εύκολα, σχεδόν αυτόματα-, προσπαθήστε μέσα από μια ήρεμη συζήτηση να αντιληφθείτε την οπτική του παιδιού σας. Θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον, δε νομίζετε; «Τι συμβαίνει αγάπη μου; Εσύ έφερες τον κόσμο ανάποδα για να πας μπαλέτο!», «Μίλησε μου παραπάνω γι’ αυτό…», «Εσύ τι πιστεύεις;» «Πως σε κάνει αυτό να αισθάνεσαι;». Οι ανοιχτές ερωτήσεις (ερωτήσεις που ξεκινούν με τι, πως, που, πότε, πόσο κλπ) όχι μόνο μπορούν να οδηγήσουν σε μια εξαιρετική κουβέντα με το παιδί σας, αλλά είναι και ερωτήσεις που «ξεκλειδώνουν» νοήματα και συναισθήματα. Νομίζω αυτό, το χρειαζόμαστε, όσο κι αν τα παιδιά είναι ανοιχτά βιβλία.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να μιλούν, να εκφράζονται, να λένε τη γνώμη τους!
Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να μιλούν, να εκφράζονται, να λένε τη γνώμη τους! Κάντε το αυτό ακόμα και σε ζητήματα –φαινομενικά- ενηλίκων. Μη ξεχνάτε, το παιδί είναι ένα γενναίο και ισότιμο μέλος της οικογένειας. Έχει άποψη και πρέπει να έχει. Μέλημά σας να του δίνετε ώθηση να την εκφράσει και να επιχειρηματολογήσει. Με αυτόν τον τρόπο θα καταλάβει πως οι απαντήσεις «γιατί έτσι» δεν αρκούν και ότι χρειάζεται να μάθει να υποστηρίζει τη θέση του. Και αυτό είναι μια εξαιρετική αρχή ώστε να μάθει σιγά σιγά να πιστεύει στον εαυτό του. Κανένας δε γεννήθηκε με ντοκτορά γονέα. Στην πορεία ανακαλύπτουμε πολλά. Το σημαντικότερο όλων… να απολαμβάνουμε το ταξίδι!
Συνεχίστε ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
