Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που κάνοντας μια αναδρομή στα γεγονότα, τις εμπειρίες, τις επιλογές, τις αποφάσεις μας νιώθουμε τυχεροί για όσα έχουμε βιώσει και βιώνουμε αλλά για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Για όλες εμάς τις γυναίκες που έχουμε γίνει και μανούλες, ο πιο σημαντικός άνθρωπος μαζί με τα παιδιά μας είναι ο σύντροφος μας, ο άνθρωπος που ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε και να αγαπάμε ακόμα περισσότερα αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι τον επιλέξαμε για πατέρα του παιδιού μας.
Με αφορμή αυτό το άρθρο μου θέλω να αναλογιστείτε πόσα δεν θα είχατε κάνει ή δεν θα μπορούσατε να κάνετε χωρίς εκείνον δίπλα σας. Έχετε σκεφτεί τι σας πρόσφερε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, κατά το τοκετό και μετά, μέχρι σήμερα και κάθε μέρα;
Για το έναυσμα της σκέψης σας σε όσα θέματα έθεσα παραπάνω προς αξιολόγηση, σας παραθέτω σύντομα το τρόπο που γνωριστήκαμε και το πώς βιώσαμε μαζί αυτό το ταξίδι με προορισμό τη κούνια με το μωρό που υπάρχει σήμερα ανάμεσά μας.
Έχω πει πολλές φορές ότι η επαγγελματική μου καριέρα έχει αποτελέσει το επίκεντρο και την αφορμή πολλών σημαντικών στιγμών και εμπειριών στη ζωή μου. Το ίδιο λοιπόν συνέβη και με τον σύντροφο μου. Γνωριστήκαμε σε μια εκδήλωση, συνεργαστήκαμε και ειδωθήκαμε ξανά μετά από ακριβώς, σχεδόν, ένα χρόνο πάλι για επαγγελματικούς λόγους. Εκ τότε είμαστε σε όλα μαζί! Είναι δίπλα μου σε όλα, στη δουλειά, στις δυσκολίες, στα όνειρα, στις επιτυχίες, στις χαρές, στις αποτυχίες, στις αγωνίες, στις λύπες. Στα σινεμά. στα θέατρα, στα πάρτι, στα ξενύχτια, στα ταξίδια, στα πρέπει και στα μη, στα τυπικά και στα ανεπίσημα.
Τη κορυφαία όμως εμπειρία που βιώσαμε μαζί ήταν φυσικά ο ερχομός του μωρού μας. Του το ανακοίνωσα μέσα σε ένα γραφείο που εργαζόμασταν τότε μαζί. Από το πρώτο λεπτό που του το ανακοίνωσα ένιωθα τόσο σίγουρη και τυχερή όχι μόνο γιατί θα γινόμασταν γονείς, αλλά γονείς μαζί , ο ένας δίπλα στον άλλον.
Πέρασα 9 μήνες με εξαιρετική από κλινικής άποψης εγκυμοσύνη αλλά δύσκολη από ψυχολογικής πλευράς λόγω κάποιων καταστάσεων και τρίτων ατόμων. Στάθηκε σαν βράχος δίπλα μου. Με φρόντισε, με στήριζε, με ηρεμούσε, με αγκάλιαζε, με φίλαγε, με τάιζε, με θαύμαζε και σίγουρα με ερωτεύτηκε ακόμα πιο πολύ. Με έκανε να χαμογελώ, να νιώθω τυχερή, ευτυχισμένη, δυνατή και ασφαλής. Με μάλωνε όταν απογοητεύουν και όταν δεν έκανα αυτό ακριβώς που ονειρευόμουν και ήθελα. Με πήγαινε ταξίδια, βόλτες, με πήγαινε για ψώνια, για φαγητό, για παγωτό, για γλυκό, για περπάτημα ακόμα και για ποτό (το ποτό ήταν ο χυμός μου). Ανησυχούσε, ξενυχτούσε, περπατούσε μαζί μου πάντα και παντού. Τα έκανε όλα και απλά μου επιβεβαίωνε πόσο τέλειος πατέρας θα γινόταν ώσπου στα μέσα Σεπτέμβρη ήρθε η μεγάλη ώρα.
Ήρθε μαζί μου στο τελευταίο ραντεβού στο ιατρείο του γυναικολόγου, όπως ερχόταν μαζί σου από την αρχή σε κάθε ραντεβού, σε κάθε εξέταση, σε καθετί που έπρεπε να βιώσω ως εγκυούλα ήταν μαζί μου. Άκουγε προσηλωμένος τις οδηγίες του γιατρού και με κοιτούσε αποπνέοντας μου ηρεμία, ασφάλεια και δύναμη για το άγνωστο που είχα να αντιμετωπίσω μπροστά μου που λεγόταν τοκετός. Ετοιμάσαμε μαζί τα πράγματα του μαιευτηρίου, τακτοποιήσαμε το σπίτι, τα πράγματα του μωρού μας και χέρι- χέρι, με μια αγκαλιά και ένα φιλί, το ίδiο φοβισμένοι, αγχωμένοι αλλά και τόσο ευτυχισμένοι ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο με τη σιγουριά ότι θα τα καταφέρουμε μαζί, όπως και έγινε.
Έτρεξε δίπλα μου στην αίθουσα τοκετού. Μου κράτησε το χέρι, με βοήθησε, με ηρέμισε όπως κάνει πάντα. Ήταν εκεί όταν πονούσα, δίπλα μου αγχωμένος και ανήσυχος μην πάθω κάτι. Ήταν εκεί ότι ήθελα να με φιλήσει να μου δώσει δύναμη και να μου πει ότι θα τα καταφέρω. Ήταν εκεί να με βοηθήσει στο τελευταίο στάδιο του τοκετού, όταν μετά από 12 ώρες δεν άντεχα να κρατάω ούτε το κεφάλι μου όρθιο. Ήταν εκεί όταν άκουσα το πρώτο κλάμα του μωρού μας για να κλάψουμε μαζί, να γελάσουμε και να καλωσορίσουμε μαζί το αγγελούδι μας στη ζωή.
Και μετά τον τοκετό όμως πάλι ήταν δίπλα μου όταν πονούσα από τα ράμματα, ζαλιζόμουνα από τη κούραση και αγωνιούσα αν θα μπορούσα να θηλάσω και σωστά το μωρό μας. Ξενύχτισε, κοίμισε μαζί μου το μικρό μας. Με βοήθησε να περπατήσω, να νιώσω καλά, να νιώσω δυνατή, ευτυχισμένη, νέα μαμά.
Και μετά το μαιευτήριο πάλι ήταν εκεί να βρούμε μαζί τους ρυθμούς και τις ανάγκες της νέας μας ζωής. Να με βοηθήσει να μην απογοητευτώ αλλά να γίνω μια τέλεια, για τα δικά μου δεδομένα, νέα μανούλα και σύζυγος, σύντροφος και να μην νιώσω λεπτό ότι δεν μπορώ να κάνω όλα όσα έκανα και πριν γίνω μαμά. Ήταν εκεί πάλι να με φροντίσει και να με παροτρύνει να τα συνδυάσω όλα. Εκείνος με έκανε λοιπόν μαμά και μάλιστα businessmum!
Καθίστε και εσείς να αναλογιστείτε με αφορμή τη δική μου ιστορία και τα συναισθήματα που σας εξιστόρησα, τη συμβολή του συντρόφου σας στο μαγικό ταξίδι της μητρότητας που βιώνετε καθημερινά. Κάντε ένα flashback στη περίοδο της εγκυμοσύνης, στο τοκετό, στον θηλασμό, στις πρώτες εμπειρίες σας ως μαμά αλλά και αργότερα και μέχρι σήμερα στο μεγάλωμα του παιδιού και θυμηθείτε τη συμβολή, τις πράξεις και τη συμμετοχή του. Συγκινηθείτε, χαμογελάστε και νιώστε σίγουρη και ευτυχισμένη για τον σύντροφό σας.
Ο σύντροφός μας είναι το πιο σημαντικό στήριγμα για κάθε γυναίκα όταν βιώνει τη μητρότητα. Εκείνος μας κάνει mum, οπότε ένα ευχαριστώ του αξίζει και οφείλουμε κάποιες στιγμές να του το λέμε δυνατά!
Σε σένα που με έκανες mum και είσαι σε όλα δίπλα μου, θέλω να πω και εγώ ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Ευχαριστώ που υπάρχεις κάθε πρωί και κάθε νύχτα εκεί, δίπλα σε μένα και το μικρό μας!
