Ολοκληρώνοντας την 3η εβδομάδα αυτοπεριορισμού στο σπίτι, μάλλον αρχίζεις κάπως να το συνηθίζεις. Το συνηθίζεις, το αποδέχεσαι αλλά φυσικά πάντα φοβάσαι για την κατάληξη όλου αυτού. Πολλές αλλαγές και νέες συνήθειες.
Παρατηρώ τον εαυτό μου, την οικογένεια μου και ανακαλύπτω πολλές καινούριες συνήθεις που δεν είχαμε μέχρι και πριν λίγο καιρό. Για κάποιες χαίρομαι, για κάποιες άλλες όμως αναρωτιέμαι ως και ανησυχώ τελικά για το αν θα μας μείνουν και μετά την καραντίνα.
Χαίρομαι και απολαμβάνω φυσικά συνήθειες όπως να μαγειρεύουμε όλοι μαζί, να παίζουμε κάθε βράδυ 1-2 επιτραπέζια και ας μην είναι Σαββατοκύριακο, να μιλάμε και να διασκεδάζουμε πιο πολύ από ποτέ μεταξύ μας μέσα στο σπίτι. Αυτές τι συνήθειες θέλω και θα προσπαθήσω να τις διατηρήσουμε και μετά, βγαίνοντας από αυτή τη δύσκολη περίοδο. Αλλά τι κάνουμε με όλες εκείνες τις συνήθειες που αποκτήσαμε με φόβο και με σκοπό φυσικά την προστασία μας από τον αόρατο εχθρό ;
Kάποτε μπορεί να τα κοροϊδεύαμε αλλά τώρα τα κάνουμε…καθαρίζουμε με απολυμαντικό ό,τι μπαίνει απέξω, μέσα στο σπίτι και στα ντουλάπια μας. Ένα ολόκληρο καρότσι supermarket, η μαναβική ή ίσως ένα δέμα, όλα πρώτα καθαρίζονται και μετά μπαίνουν σε χρήση. Σε πολλούς θα φανεί υπερβολικό, σε άλλους όχι γιατί το κάνουν και οι ίδιοι, ακόμα και αν δεν το παραδέχονται.
Από την άλλη χτυπάει το κουδούνι και ανοίγεις τη πόρτα και σκέφτεσαι πως θα έρθεις σε επαφή με κάποιον και πόση απόσταση να κρατήσεις μακριά του για θα παραλάβεις κάτι. Δυσκολεύεσαι να ανταλλάξεις χρήματα, αποδείξεις, δέματα και ό,τι άλλο χωρίς γάντι. Τρέχεις μετά από κάθε τέτοια επαφή να πλύνεις χέρια και να απολυμανθείς με κάθε μέσο για να προστατευτείς από το “κακό”. Βγαίνεις για να πετάξεις σκουπίδια και ενώ σου κακοφαίνεται η ερημιά του δρόμου, ο πρώτος περαστικός που μπορεί να τύχει να περάσει κάνοντας τον περίπατό του, νιώθεις να σε κοιτάει περίεργα και εννοείται πάντα από απόσταση με γάντια και κάποιες φορές και με μάσκα.
Αυτές οι περίεργες συνήθειες της νέας πραγματικότητας που γίνονται πλέον τρόπος ζωής για τους περισσότερους από εμάς, νομίζω πως είναι από τα πιο δύσκολα και περίεργα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τώρα αλλά κυρίως μετά, όποτε θα είναι αυτό το μετά.
Αυτές τις νέες συνήθεις φοβάμαι πως τελικά θα τις κουβαλάμε για πολύ καιρό στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην επικοινωνία μας με τον κόσμο και μετά, ακόμα και χωρίς γάντια και μάσκα.
Διανύω την 4η εβδομάδα εγκλεισμού με την οικογένεια μου και έχοντας αποδεχτεί πια την κατάσταση, υποδέχομαι τον Απρίλιο και συνεχίζω να υπομένω όσο πιο δημιουργικά και αποδοτικά μπορώ μέσα από το σπίτι, δουλεύοντας, γράφοντας πολύυυυ και απολαμβάνοντας τα αγαπημένα μου πρόσωπα μέσα στο σπίτι αλλά και μέσα από την οθόνη!
Ο καιρός περνάει…και θα περάσει.
Υπομονή, επιμονή και υγεία…θα τα καταφέρουμε!
Σας φιλώ,
Ήβη_businessmumgr
