Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που και εγώ (η Κατερίνα) και η Κάλη έχουμε συνδέσει στην καρδιά και στο μυαλό μας με τα παιδικά μας χρόνια. Με τις ευωδιές από το φούρνο και έκαιγε νυχθιμερόν και τους ήχους από τα πατροπαράδοτα κάλαντα, την ανυπομονησία για τον ερχομό του Άγιου Βασίλη και τις στιγμές του καναπέ αγκαλιά με τους γονείς μας. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθούμε να κάνουμε τις γιορτές για τα παιδιά μας μοναδικές και είμαστε πολύ χαρούμενες που προς το παρόν έχουμε καταφέρει να τους δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις. Και μπορεί πλέον οι δικές μας αναμνήσεις να θεωρούνται vintage σε σχέση με τις δικές τους αλλά το κεντρικό νόημα είναι το ίδιο: η οικογενενειακή θαλπωρή.
Το σπίτι μας τις γιορτές ήταν πάντα γεμάτο κόσμο. Κι όχι μόνο ανήμερα των Χριστουγέννων, που γιόρταζε ο μπαμπάς μας και κάναμε πάντα μια μεγάλη γιορτή, αλλά για πολλές αφού φιλοξενούσαμε γιαγιάδες, παππούδες, θείους και ξαδέρφια. Κι όχι δεν είχαμε μεγάλο σπίτι τότε αλλά τα 80 τετραγωνικά ήταν αρκετά για να χωρέσουν όσους αγαπούσαμε και θέλαμε να περάσουμε μαζί τις Άγιες μέρες. Και μπορεί να ήμασταν στριμωχτά ή όλο αυτό να ήταν κουραστικό και πολυέξοδο για τους γονείς μας αλλά τελικά απ’ ότι αποδεικνύεται ήταν μια ανάμνηση που φώλιασε στην καρδιά μας και δεν σταματήσαμε να αποζητάμε αυτές τις οικογενειακές συγκεντρώσεις ακόμα και όταν πήγαμε σε ένα πολύ μεγαλύτερο σπίτι.
Θυμάμαι τη μαμά με τον μπαμπά μας να γράφουν τις λίστες για τα ψώνια ανάλογα με το τι θα έφτιαχναν στα εορταστικά τραπέζια εκείνων ημερών. Κλείνοντας τα μάτια τούς θυμάμαι και τους δύο στην κουζίνα να μαγειρεύουν, ε και να μαλώνουν λιγάκι για το πόσο φαγητά θα φτιάξουμε για το λόχο που θα φιλοξενούσαμε κάθε χρόνο. Η μαμά να φτιάχνει σπεσιαλιτέ που μόνο τις γιορτές μαγείρευε, όπως τη γεμιστή γαλοπούλα της που την έκανε φλαμπέ και τόσο νόστιμη που γλύφαμε όλοι τα δάχτυλά μας και ο μπαμπάς να τυλίγει το χοιρινό ρολό ή να φτιάχνει την πεντανόστιμη τηγανιά του.
Ωστόσο υπήρχαν και οι χρονιές που περνούσαμε τις γιορτές στο χωριό, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Κι από εκεί φυσικά δεν έλειπε ο κόσμος! Μιλάμε για πολύ λαό! Αλλά εμάς τουλάχιστον τα παιδιά δεν μας πείραζε καθόλου καθώς το σπίτι ήταν γεμάτο γέλια και χαρά! Ο παππούς και η γιαγιά δεν σταματούσαν να μας περιποιούνται και να μας φροντίζουν. Το πρωί τρώγαμε αχνιστό τραχανά ή παραδοσιακά πιτάκια με τυρί, ο παππούς άναβε το τεράστιο τζάκι και τα βράδια κοιμόμασταν στρωματσάδα αφού είχαμε φάει, χορέψει και τραγουδήσει! Γιατί δεν ήταν σπάνιο τα φαγοπότια μας να μετατρέπονται σε γλέντια με χορό αλλά και σε σόου μιας και οι μεγάλοι συνήθιζαν να κάνουν αστεία σκετς που μας διασκέδαζαν αφάνταστα.
Μεγάλο κεφάλαιο στις γιορτές μας έπαιξαν φυσικά και τα κάλαντα. Θυμάμαι να ξυπνάμε από τα άγρια χαράματα για να φορέσουμε τα ζεστά μας ρούχα και να φεύγουμε μόνες μας ή με παρέα να πούμε τα κάλαντα. Αλλες εποχές, που ο κίνδυνος για ένα παιδί μόνο του στον δρόμο δεν ήταν στο μυαλό μας. Αθώα χρόνια! Οταν πλέον μεγάλωσα, δεν φεύγαμε από το σπίτι πριν παίξω στο πιάνο τα κάλαντα και τραγουδήσουμε οικογενειακώς, με σκοπό ο μπαμπάς μας να μας δώσει πρώτος απ’ όλους το μπαξίσι μας! Ετσι για το γούρι! Πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι και δεν γυρνούσαμε παρά το μεσημέρι για να μετρήσουμε τα κέρματα, να τα μοιραστούμε και να κάνουμε όνειρα για το τι δώρα μπορούμε να αγοράσουμε. 
Το πνεύμα των γιορτών όμως δεν μας άφησε ούτε και στην εφηβεία μας… αν και πλέον είχε πάρει διαφορετική μορφή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ξάπλες με την αδερφή μου στους καναπέδες του σαλονιού να βλέπουμε τηλεόραση χωρίς να έχουμε στο νου μας τα διαβάσματα και τα πήγαινέλα στο σχολείο! Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλά κανάλια αλλά ούτε και συνδρομητική τηλεόραση για να έχουμε άφθονες επιλογές. Ευτυχώς όμως τα λιγοστά τότε κανάλια, σε αντίθεση με σήμερα, έβαζαν πολλά κινούμενα σχέδια και οικογενειακές ταινίες. Ποιος δεν θυμάται την Άννυ, τη Μελωδία της ευτυχίας, τη Λάσυ, τη Μαίρη Πόπινς ή τα κλασικά κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ και τον Πλούτο ή τον Ντόναλτ; Γέλια και τραγούδια που καθόρισαν αυτό που είμαστε σήμερα με τη γλύκα τους και την αθωότητά τους.
Για το τέλος πως σας άφησα το καλύτερο! Τα γλυκά! Γιορτές χωρίς γλυκά δεν γίνονται. Η μαμά μου έφτιαχνε συνήθως μελομακάρονα αλλά η σπεσιαλιτέ της γιαγιάς μου κάλυπτε σε νοστιμιά ότι άλλο γλυκό κι αν υπήρχε στο τραπέζι μας! Το επικό κανταίφι της! Είτε είμασταν στο σπίτι της, είτε εκείνη στο δικό μας, εμείς τα παιδιά βοηθούσαμε στο άνοιγμα του κανταϊφιού και όχι τόσο στο τύλιγμα γιατί η μαστοριά του βρισκόταν ακριβώς εκεί. Ούτε πολύ σφιχτό αλλά ούτε και χαλαρό, το κανταίφι της γιαγιάς ήταν το πιο αφράτο και νόστιμο κανταίφι που έχω φάει! Η γιαγιά φυσικά δεν άφηνε κανέναν να το σιροπιάσει γιατί μόνο εκείνη ήταν αρκετά μαστόρισσα ώστε να μην το ζαχαρώσει. Τα ταψιά μένανε σκεπασμένα στα πιο κρύα δωμάτια του σπιτιού και σερβίρονταν με φειδώ στα γιορτινά τραπέζια για να μην τελειώσουν! Την τελευταία δε φορά που μας το έφτιαξε πριν λίγα χρόνια «προκλείσαμε» τα κανταίφια που θα φάει ο καθένας και δεν επιτρεπόταν κανείς άλλος να φάει το δικό μας! Κανταίφι booking!
Οπως καταλάβατε θα μπορούσα να σας μιλάω άπειρες ώρες για τις παιδικές μας αναμνήσεις αλλά δεν θα το κάνω και για να μην σας κουράσω αλλά και επειδή κάποια πράγματα μένουν απλά στην καρδιά μας καθορίζοντας το ποιοι είμαστε και το τι προσφέρουμε στους δικούς μας ανθρώπους αλλά και στους ανθρώπους γύρω μας. Και έστω κι αν εσείς που μας διαβάζετε αυτή την στιγμή δεν είχατε παρόμοιες αναμνήσεις, να θυμάστε ότι ποτέ δεν είναι αργά να δημιουργήστε τη δική σας χριστουγεννιάτικη ιστορία! Καλές γιορτές σε όλους με υγεία και αγάπη στην καρδιά!
Τις αγαπημένες Κατερίνα & Κάλη τις οποίες ευχαριστούμε πολύ για τη συμμετοχή τους στο φετινό #BusinessmumBlogmas18, τις διαβάζετε καθημερινά στο blog τους και τις ακολουθείτε σε Facebook & Instagram.
*….και η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζεται !
