Πλησιάζει εκείνη η εποχή του χρόνου. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, περιμένουν με ανυπομονησία τις λαμπερές τούτες ημέρες, για να αισθανθούν και πάλι λίγη από τη μαγεία που υπάρχει διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Από παιδί λάτρευα όλη αυτήν την ατμόσφαιρα. Τη βιασύνη και τον αγώνα των μεγάλων να οργανώσουν τις υποχρεώσεις τους και να εκπληρώσουν τις επιθυμίες των παιδιών τους. Να φανεί για μια ακόμη χρόνια το πόσο γενναιόδωρος είναι ο Άγιος Βασίλης απέναντι στα «καλά» παιδιά. Τη μαμά να έχει αγωνία για το αν θα της πετύχουν για μια ακόμα φορά τα μελομακάρονα. Ποιο θα είναι και φέτος το μενού στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και ποιους φίλους και συγγενείς θα προσκαλέσουμε. Το σπίτι να μοσχομυρίζει γαρύφαλλο, κανέλα και πορτοκάλι και να παίζει ο Frank Sinatra το “Santa Claus is coming’ to town” στο πικάπ. Τον μπαμπά να γκρινιάζει που πρέπει να τρέχει από αγορά σε αγορά και από επίσκεψη σε επίσκεψη. Κι εμάς να στύβουμε το μυαλό μας, για να σκεφτούμε τι θα γράψουμε στο γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη. Αν θα ζητήσουμε φέτος μια κούκλα ή εκείνο το επιτραπέζιο που είδαμε στην τηλεόραση.
Μιλάω για τα χρόνια εκείνα, που στο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν η μόδα τα λαμπάκια να είναι πολύχρωμα, με αγκαθωτό σχήμα. Το γεμίζαμε ασημένια γυαλιστερή βροχή και βαμβάκι για χιόνι. Οι μπάλες ήταν γυάλινες κι αν δεν προσέχαμε εκεί που τρέχαμε κι έσπαγε καμία, η μαμά μουρμούριζε για ώρες, καθώς μάζευε τα κομμάτια της. Τα δώρα από κάτω ήταν τυλιγμένα με πολύχρωμα χρυσόχαρτα. Ίσως λίγο «κιτς» τώρα που το σκέφτομαι. Όμως όλα ήταν πολύ προσεγμένα και πολύ ιδιαίτερα. Τότε δεν υπήρχαν αυτά τα τεράστια καταστήματα παιχνιδιών. Τα περισσότερα δώρα των παιδιών προέρχονταν από το βιβλιοπωλείο ή το κατάστημα με παιχνίδια της γειτονιάς μας. Από εκεί όπου ο μαγαζάτορας ήξερε το κάθε παιδί με το μικρό του όνομα.
Φυσικά υπήρχαν και αυτά τα 2-3 μεγάλα πολυκαταστήματα στο κέντρο της Αθήνας. Το ΜΙΝΙΟΝ, ο Λαμπρόπουλος, ο Κλαουδάτος. Διακοσμημένα με τα πιο γιορτινά τους στολίδια. Γεμάτα πολύχρωμες λάμπες και λαμπάκια που αναβόσβηναν. Οι βιτρίνες πρόβαλαν κούκλες που φορούσαν τα πιο λαμπερά τους ρούχα για το ρεβεγιόν. Ήταν το σήμα κατατεθέν της εποχής ότι οι γιορτές πλησιάζουν. Εμείς που ζούσαμε πιο μακριά από το κέντρο της Αθήνας, τα επισκεπτόμασταν σχεδόν μόνο κατά τις εορταστικές περιόδους, των Χριστουγέννων και του Πάσχα, καθώς και αν φιλοξενούσαμε κάποιον συγγενή από μακριά. Ήταν βλέπεις κι αυτά ένα από τα αξιοθέατα της πόλης μας. Ειδικότερα όμως κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, τα εμπορικά αυτά είχαν την τιμητική τους. Έλαμπαν. Στον τελευταίο όροφο, αν θυμάμαι καλά, έστηνε το θρόνο του ο Άγιος Βασίλης και περίμενε να φωτογραφηθεί με τα παιδιά που θα του ζητούσαν το δώρο τους. Για κάποιον περίεργο λόγο δεν δέχτηκα ποτέ να πάω κοντά. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω καμία φωτογραφία μαζί του!
Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και πολλοί βρεθήκαμε φοιτητές, ενήλικες, εργαζόμενοι. Η καθημερινότητα μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και κάπου στη στροφή του δρόμου χάσαμε αυτήν τη μαγεία και τη λάμψη που κρύβαμε μέσα μας, όταν ήμασταν παιδιά, την αγνότητα και την αθωότητα. Οι υποχρεώσεις μας απέναντι σε τρίτους και το ατελείωτο κυνήγι του χρόνου και της επιτυχίας δεν μας αφήνουν μεγάλο περιθώριο για να αναζητήσουμε το μυστικό της ανεμελιάς, να χαθούμε μέσα στις γιρλάντες και τις πολύχρωμες μπάλες του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Δεν είναι πλέον αυτά ο στόχος μας εξάλλου. Στολίζουμε τυπικά γιατί έτσι μάθαμε από παιδιά. Το άγχος μας αποστερεί κάθε επιθυμία για να βιώσουμε το πραγματικό νόημα αυτών των ημερών. Την γέννηση του Χριστού και μαζί του της ελπίδας και της σωτηρίας. Μας καταβάλει η μελαγχολία κι αντί να αγαπήσουμε περισσότερο ολόκληρο τον κόσμο και να ανοίξουμε την ψυχή μας, κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Κάνουμε αρνητικές σκέψεις και ίσως οικτίρουμε τη ζωή μας που δεν εξελίχθηκε όπως την επιθυμούσαμε. Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι, έστω στην ψυχολογία μας; Ναι υπάρχει!
Δεν το πίστευα ότι η χαρούμενη, η παιδική μου διάθεση θα επιστρέψει και τα Χριστούγεννα θα γίνουν και πάλι η αγαπημένη μου περίοδος. Δεν φανταζόμουν ότι θα έχω λαχτάρα να γεμίσω το σπίτι, αλλά και την ψυχή μου με φώτα, χρώματα, ζεστασιά, μυρωδιές, γεύσεις. Να φτιάξω νέες αναμνήσεις. Όλα αυτά μαζί με τα παιδιά μου. Τα πλασματάκια που ήρθαν δυο χρόνια πριν και φώτισαν τις ζωές μας. Τώρα πια περιμένω με χαρά να φτιάξουμε μαζί εκείνες τις χριστουγεννιάτικες δημιουργίες, με τις οποίες καταπιανόμουν κι εγώ κάποτε. Θα στολίσουμε το δέντρο με τα χειροποίητα στολίδια μας. Θα φτιάξουμε μελομακάρονα μαζί, πάντα υπό την καθοδήγηση της γιαγιάς. Θα παίζει, στο YouTube πια, ο αγαπημένος μου Frank Sinatra τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες που τόσο με ταξιδεύουν. Θα παρακολουθήσουμε ίσως και κάποια γιορτινή ταινία στην τηλεόραση. Θα βγούμε όλοι μαζί έξω στους στολισμένους δρόμους, για να θαυμάσουμε τις λαμπερές βιτρίνες. Τα πολυκαταστήματα των παιδικών μου χρόνων πλέον δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως καινούρια, ακόμα πιο λαμπερά. Με πανέμορφα επιμελημένες βιτρίνες. Θα πάμε και στο σχολείο των παιδιών, για να φτιάξουμε χριστουγεννιάτικες κατασκευές μαζί με τις δασκάλες για το ετήσιο bazaar. Θα ετοιμάσουμε με τα παιδιά τα μπισκότα και το γάλα, για να καλοπιάσουμε τον Άγιο Βασίλη το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς. Πόσο πιο γεμάτο πρόγραμμα να ζητήσει κανείς!
Όλα αυτά θα μας φτιάξουν τόσο πολύ τη διάθεση. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ένα. Τα παιδιά μου θα έχουν τον κύριο λόγο σε όλα αυτά. Γιατί πλέον οι μέρες αυτές τους ανήκουν. Μέσα από τα ματάκια τους θα βιώσουμε μια άλλη, πιο χαρούμενη διάσταση των Χριστουγέννων. Η ελπίδα και η αθωότητα που εκπέμπουν θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Για να έχουν εκείνα μια καλύτερη ζωή αύριο.
Την αγαπημένη διδυμομαμά Σόνια, την οποία ευχαριστούμε πολύ για τη συμμετοχή της στο φετινό #BusinessmumBlogmas18, την διαβάζετε καθημερινά στο blog της και την ακολουθείτε σε Facebook & Instagram.
*….και η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζεται !
