Μέσα από το ταξίδι της μητρότητας ανακαλύπτω πολλά πράγματα που σχετίζονται μεταξύ τους αλλά δεν αφορούν αποκλειστικά μόνο την ανατροφή του παιδιού αλλά και τη δική μου ζωή. Αλλάζω και διορθώνω πολλά τόσο για το παιδί όσο και για όλη την οικογένειά μας. Από όταν ξεκίνησε η κόρη μας το Δημοτικό, πήρα την απόφαση να διώξω μακριά μας το άγχος και αποφάσισα να προσπαθούμε πλέον να κατανοούμε και να αφουγκραζόμαστε καλύτερα τα συναισθήματά μας!
Τα σχολεία, τα φροντιστήρια και οι εξωσχολικές δραστηριότητες ξεκίνησαν όπως κάθε Σεπτέμβριο και όλοι μπήκαμε σε μια ρουτίνα με υποχρεώσεις και ευθύνες.
Μανούλες αγχωμένες τρέχουμε να τα προλάβουμε τα πάντα για να ακούσουμε μια επιβράβευση πως τα καταφέραμε και να κατακτήσουμε τον τίτλο των σούπερ μαμάδων, και ωραίοι οι τίτλοι και οι επιβραβρεύσεις αλλά έχουν τελικά τόση σημασία ή μήπως και όχι ;
Μπαμπάδες τρέχουν να μας υποστηρίξουν, μανούλες και παιδιά και να βοηθήσουν όσο και όπου μπορούν για να λάβουν και εκείνοι την επιβεβαίωση πως είναι ενεργοί στην οικογενειακή ζωή και υποστηρικτικοί σύζυγοι.
Με πόσο άγχος και πίεση πλημμυρίζουμε λοιπόν την καθημερινότητά μας και πόσα όμορφα συναισθήματα χάνονται και υπερκαλύπτονται με λάθος σκοπό. Ένας συνεχόμενος αγώνας δρόμου χωρίς προορισμό.
Πώς προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά μας να διαχειρίζονται ένα σύνολο πραγμάτων, να κάνουν όσα θέλουν για να είναι ευτυχισμένα, όταν τα φορτώνουμε με άγχος και πίεση για να ακούσουν μια κουβέντα καλή, κακή, ενθαρρυντική ή όχι.
Πώς θα αναπνεύσουμε και θα χαρούμε μαζί τους αν δεν αφεθούμε για να νιώσουμε και να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της ζωής;
Κάθε χρόνο μόλις πούμε το Καλό φθινόπωρου με την έλευση του Σεπτεμβρίου ξεκινάω να αγχώνομαι χωρίς ιδιαίτερο λόγο και να νιώθω τρομερή πίεση να τα διευθετήσω όλα , ώσπου πλέον λέω στον εαυτό μου «Τέλος! Αλλαγή πορείας!» και άρχισα να κάνω όσα μπορώ, στον χρόνο που μπορώ, βάζοντας πραγματικά προτεραιότητες και μαθαίνοντας να μοιράζομαι όσα δεν μπορώ να ολοκληρώσω μόνη όχι γιατί δεν είμαι σουπερ μαμά αλλά γιατί είμαι άνθρωπος με ανάγκες και αντοχές και έχω ανάγκη για συντροφικότητα και φροντίδα.
Και ας σκεφτούμε λίγο, γιατί να αγχωθώ;
Να αγχωθώ για ένα ακόμα Back To School που δεν είναι ούτε το πρώτο αλλά ούτε και το τελαυταίο μας ;
Να αγχωθώ μήπως παρουσιαστεί κάποια δυσκολία στο σχολείο πριν καν αυτή εμφανιστεί και δεν ακούσει το παιδί το προβλεπόμενο “Μπράβο”;
Να αγχωθώ μήπως αρρωστήσουμε όλοι πριν καν εμφανιστεί η πρώτη ίωση;
Γιατί να αγχωθώ προκαταβολικά και να μην αφήσω τη ζωή να φέρει όσα είναι και να προσπαθήσω τότε να σταθώ δίπλα στο παιδί για να αντιμετωπίσουμε μαζί το καθετί;
Γιατί να αγχωθώ και να αγχώσω περισσότερο και το παιδί και όλα τα μέλη της οικογένειας μας ;
Γιατί να αγχωθώ και να χάσω τη χαρά του παιδιού μου που μεγαλώνει και εξελίσσεται;
Όχι, δεν θα αγχωθώ και θα το απολαύσω!
Και μαμά που δεν αφήνει το άγχος να υπερκαλύψει τα πάντα, δεν είναι μια μαμά αδιάφορη αλλά μια μαμά με ενσυναίσθηση και υπευθυνότητα. Ας σκεφτούμε πόσο άγχος νιώθουν ήδη τα παιδιά. Ας μπούμε στη θέση τους και ας νιώσουμε όσα νιώθουν χωρίς λόγια, χωρίς συμβουλές.
Ας νιώσουμε, ας αφεθούμε στο κύμα της ζωής και ας καθοδηγήσουμε τα μικρά σας να ζουν πραγματικά ευτυχισμένα και να μάθουν να αντιμετωπίζουν ό,τι και όποτε προκύψει κάτι, χωρίς υποθέσεις πριν καν αυτό συμβεί και με λιγότερο αν όχι καθόλου άγχος! Όχι άλλο άγχος. Το άγχος σκοτώνει τα συναισθήματα και μουτζουρώνει την καθαρότητα και την αξία της ζωής!
Ας μάθουμε να ζούμε με περισσότερο συναίσθημα και λιγότερα λόγια και άγχος!
