Είναι γνωστό πως και οι μικροί και οι μεγάλοι τρέφουν μια ιδιαίτερη αγάπη απέναντι στην αρχαία ελληνική μας μυθολογία. Η μυθολογία όπως είναι γνωστό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας. Τα περισσότερα αρχαιολογικά μας κατάλοιπα,όπως και τα μνημεία σχετίζονται άμεσα με μια μυθολογική αφήγηση, την οποία πολλές φορές βλέπουμε να αποτυπώνεται σε αυτά. Τα παιδία έχουν ιδιαίτερη αγάπη στους μύθους καθώς απολαμβάνουν ιδιαίτερα να μαθαίνουν για τις συναρπαστικές ιστορίες και τις ατελείωτες περιπέτειες των αρχαίων ελληνικών ηρώων. Εκτός από τους κλασικούς μύθους που σχετίζονται με τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, ιδιαίτερη αγάπη λαμβάνουν οι μύθοι που σχετίζονται με τους άθλους του Ηρακλή, την ιστορία του Δαίδαλου και του Ικάρου και φυσικά του αττικού ήρωα Θησέα. Για τον αγαπημένο αυτό μυθικό ήρωα της Αττικής θα μιλήσουμε σήμερα, τον οποίο βλέπουμε να πρωταγωνιστεί συνεχώς στην αρχαία ελληνική τέχνη, αν όμως για αρχή θέλετε να πάρετε μια πρώτη γεύση για την αρχαία ελληνική μυθολογιά, πριν περάσουμε στον μύθο του Θησέα, θα σας παραπέμψω σε προηγούμενο άρθρο μου.
Σύμφωνα λοιπόν, με τον μύθο,ο Θησέας ήταν γιος του βασιλιά της Αθήνας, Αιγέα και της κόρης του βασιλιά τη Τροιζήνας, της Αίθρας .Ο ήρωας γεννήθηκε στην Τροιζήνα, όπου μεγάλωσε και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του Αιγέας, φοβόταν πως αν ο γιος του ήταν κοντά του κινδύνευε από τους εχθρούς του. Όταν ο Αιγέας έφυγε για πάει Αθήνα, από την Τροιζήνα, τοποθέτησε και έκρυψε κάτω από μια πέτρα τα σανδάλια και το ξίφος του, δίνοντας εντολή στην σύζυγο του, όταν ο Θησέας θα ήταν αρκετά δυνατός ώστε να μπορέσει να σηκώσει την πέτρα και να πάρει τα σανδάλια και το ξίφος του, μονάχα τότε να πήγαινε στην Αθήνα να τον συναντήσει. Όσο μεγάλωνε ο Θησέας ξεχώριζε για την δύναμη του και την γενναιότητα του. Έτσι όταν έκλεισε τα δεκαέξι, η μητέρα του, τον οδήγησε στο σημείο που βρισκόταν η πέτρα. Ο νεαρός, χωρίς ιδιαίτερο κόπο σήκωσε την πέτρα, πήρε αυτά που του είχε κρύψει ο πατέρας του και κατευθύνθηκε πεζός, για την Αθήνα.
Κάπου εδώ ξεκίνησαν και οι λεγόμενοι άθλοι του Θησέα. Κατά την διαδρομή του προς την Αθήνα, διασχίζοντας την Πελοπόννησο σύχναζαν πολλοί κακοποιοί οι οποίοι σκότωναν και έκλεβαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες. Στην Επίδαυρο, συνάντησε τον περίφημο, “άνθρωπο με το ρόπαλο”, τον Περιφήτη, γιο του θεού Ηφαίστου. Ο Περιφήτης, χρησιμοποιούσε το ρόπαλο που του είχε δώσει ο πατέρας του για να προστατεύεται, ως όπλο για να ληστεύει τους περαστικούς ταξιδιώτες. Ο Θησέας ήρθε αντιμέτωπος με τον ληστή, κατάφερε να τον σκοτώσει και να του πάρει και το ρόπαλο, βγαίνοντας έτσι νικητής από την πρώτη του δοκιμασία με τις χθόνιες δυνάμεις. Καθώς διέσχιζε ακόμη το Κορινθιακό έδαφος, στην περιοχή Κρομμυών, ήρθε αντιμέτωπος με ένα τρομερό θηρίο, την γουρούνα Φαία. Η Φαία, ήταν ένα σκοτεινό θηρίο του Κάτω Κόσμου,το οποίο προερχόταν από τους θηλυκούς χοίρους που θυσίαζαν στα Ελευσίνια Μυστήρια προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της κόρης της Περσεφόνης. Η Φαία έπληττε την περιοχή μεταξύ των Μεγάρων και της Κορίνθου, όταν ο Θησέας την συνάντησε την σκότωσε και έσωσε την περιοχή.
Στην ” συνέχεια του ταξιδιού του, στην σημερινή Κακιά Σκάλα των Μεγάρων, γνωστή τότε ως “Σκιρωνίδες Πέτρες”, συνάντησε τον Σκίρωνα. Ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους περαστικούς να σκύψουν και να του πλύνουν τα πόδια τους , λίγο πριν τελειώσουν τους έσπρωχνε και τους πετούσε στην παραλία. Στην παραλία βρισκόταν μια σαρκοφάγα χελώνα η οποία κατασπάραζε τους περαστικούς που τους είχε πετάξει ο Σκίρωνας. Ο Θησέας, τιμώρησε τον Σκίρωνα, με τον ίδιο τρόπο που παραπλανούσε τους ταξιδιώτες,, ενώ αφού τελείωσε μαζί του κατέβηκε στην παραλία σκότωσε την χελώνα και έκανε το καβούκι της ασπίδα. Ύστερα. στην περιοχή του σημερινού Χαϊδαρίου, αντιμετώπισε τον ληστή Προκρούστη, ο οποίος προσκαλούσε τους περαστικούς να ξαπλώσουν σε ένα σιδερένιο κρεβάτι. Αν το θύμα του ήταν ψηλό και τα μέλη του περίσσευαν από το κρεβάτι, εκείνος τα έκοβε, ενώ αν ήταν κοντό, τραβούσε τα άκρα μέχρι να φτάσουν στο μήκος του κρεβατιού. Ο Θησέας τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα, κόβοντας του το κεφάλι και τα πόδια, καθώς ήταν τα μέλη που περίσσευαν από το κρεβάτι.
Φτάνοντας στην Αθήνα, βρήκε τον πατέρα του, σκότωσε τον ταύρο του Μαραθώνα ο οποίος κατέστρεφε την πόλη της Αττικής, ενώ παράλληλα νίκησε και τους ανιψιούς του πατέρα τους Παλλαντίδες, επειδή διεκδικούσαν συνεχώς τον θρόνο. Έπειτα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον σημαντικότερο άθλο του, να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Οι Αθηναίοι ήταν υποχρεωμένοι κάθε χρόνο να στέλνουν 7 νέους και 7 νέες στην Κρήτη, τους οποίους έριχναν στον λαβύρινθο και τους κατασπάραζε ο Μινώταυρος. Ο Θησέα πήγε στην Κρήτη για να απαλλάξει τους Αθηναίους από αυτό τον φόρο αίματος. Εκεί συνάντησε την Αριάδνη, την κόρη του Μίνωα την οποία και ερωτεύτηκε. Η Αριάδνη τον βοήθησε στο έργο του, δίνοντας του ένα κουβάρι νήμα, τον γνωστό σε όλους «μίτο» το οποίο ο Θησέας θα ξετύλιγε καθώς προχωρούσε μέσα στον λαβύρινθο. Ο Θησέας αφού σκότωσε τον Μινώταυρο, με την βοήθεια του “μίτου” βγήκε από τον λαβύρινθο, πήρε την Αριάδνη και επέστρεψε στην Αθήνα, την οποία δυστυχώς εγκάτέλειψε την περίφημη «Πορτάρα» της Νάξου. Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα ξέχασε να αλλάξει τα πανιά του πλοίου του από μαύρα σε λευκά, όπως είχε συμφωνήσει με τον πατέρα του, πριν αποχωρήσει από την Αθήνα. Ο βασιλιάς Αιγέας, βλέποντας από μακρυά το πλοίο να φτάνει με μαύρα πανιά, νόμιζε ότι ο γιος του και οι υπόλοιποι νέοι σκοτώθηκαν απόν τον Μινώταυρο, μην μπορόντας να αντέξει τον χαμό του γίου έπεσε στην θάλασσα. Από τότε η θάλασσα αυτή ονομάστηκε Αιγαίο Πέλαγος.
Ο Θησέας διαδέχτηκε τον πατέρα του στον θρόνο. Ως βασιλιάς ένωσε όόλους του δήμους της Αττικής σε μια πόλη, την Αθήνα. Πολύ σημαντική ήταν η απόφαση του να καθιερώσει τη γιορτή των Παναθηναίων, να προσαρτήσει την περιοχή των Μέγαρων στο βασίλειό του και να ιδρύσει το πρυτανείο και τη βουλή. Στην συνέχεια της ζωής του συμμετείχε και σε άλλους άθλους όπως ήταν στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου, η Αργοναυτική εκστρατεία, ενώ επίσης βοήθησε και τον Ηρακλή στη μάχη εναντίον των αμαζόνων.
Το έργο του για την πόλη της Αθήνας ήταν πολύ σπουδαίο. Τα κατορθώματα του και οι άθλοι πρωταγωνίστησαν σε πολλές παραστάσεις της αρχαίας ελληνικής τέχνης και γλυπτικής. Ο Θησέας, μαζί με τον Ηρακλή θεωρούνταν από τους σπουδαιότερους ήρωες της αρχαίας ελληνικής Μυθολογίας, για αυτό και πολλοί συνήθιζαν να τους αποδίδουν τιμές αντίστοιχες με αυτές των θεών.
