Βρισκόμαστε μια ημέρα πριν από την Γιορτή της Μητέρας. Η Γιορτή της Μητέρας είναι κινητή εορτή και γιορτάζεται κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Πρόκειται για μια γιορτή προς τιμήν της μητρότητας, η οποία καθιερώθηκε για πρώτη φορά τον 20ο αιώνα, ενώ η προέρχεται από το αγγλικό και αμερικανικό κίνημα. Για κάποιους η παραπάνω εορτή είναι μια ακόμη εμπορευματοποιημένη εορτή, μέσα από την οποία πλουτίζουν τα ανθοπωλεία, τα ζαχαροπλαστεία και ότι άλλο σχετίζεται με εκείνη την ημέρα, όπως συμβαίνει αντίστοιχα και με την εορτή των ερωτευμένων. Όμως, ο παραπάνω εορτασμός έχει πιο ουσιαστική σημασία και αυτή δεν είναι άλλη από την μητρότητα! Ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα αυτού του κόσμου είναι η μητρότητα, η δυνατότητα του να φέρεις έναν νέο άνθρωπο σε αυτό τον κόσμο, να τον νιώθεις να μεγαλώνει μέσα σου μέρα με την ημέρα αυτούς τους 9 μήνες, ενώ στην συνέχεια της ζωής του να τον καμαρώνεις να μεγαλώνει, να εξελίσσεται και να ανοίγει τα φτερά του. Αν με ρωτάτε λοιπόν, αυτό θεωρώ εγώ ότι γιορτάζουμε αυτήν την Κυριακή, αυτό το θείο δώρο που λέγεται μητρότητα.
Βέβαια, οφείλω να σας ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι η απολύτως κατάλληλη για να σας μιλήσει εκτενώς για το αίσθημα της μητρότητας, καθώς δεν το έχω βιώσει ακόμη, για αυτό επέλεξα σήμερα να σας μιλήσω για μερικές μητέρες της αρχαίας ελληνικής μας μυθολογίας που άφησαν το στίγμα τους.
Θα ξεκινήσω από τις Ολύμπιες θεές- μητέρες και στην συνέχεια θα περάσω στις θνητές. Αρχικά, θέλω να διευκρινίσω, ότι θα μιλήσουμε για τις “μαμάδες” που φημίζονται για την σχέση που είχαν με τα παιδιά τους και εξαιτίας αυτής της σχέσης ξεχώρισαν στην μυθολογία.
Η πρώτη από όλες είναι η μητέρα όλων των θεών , η Τιτανίδα κόρη του Ουρανού, Ρέα. Η Ρέα είναι θεά της θηλυκής γονιμότητας, της μητρότητας και της αναπαραγωγής. Πήρε ως σύζυγο της τον Τιτάνα αδερφό της Κρόνο ενώθηκε μαζί του και από την ένωση τους προέκυψαν ο Ποσειδώνας, ο Πλούτωνας, η Εστία, η Δήμητρα, η Ήρα και ο Δίας. Όμως, ο Κρόνος, επειδή φοβόταν πως κάποιο από τα παιδιά του θα του πάρει την εξουσία, “κατάπινε ” τα παιδιά του λίγο καιρό μετά την γέννηση τους. Η Ρέα βλέποντας την τύχη των παιδιών της, δεν άντεξε άλλο την βαρβαρότητα και την φρενίτιδα του Κρόνου και αποφάσισε να τον σταματήσει. Έτσι μόλις γέννησε το τελευταίο της παιδί, τον Δια, τον έκρυψε και στην θέση του να τοποθέτησε μια πέτρα φασκιωμένη σαν μωρό για να την καταπιεί ο σύζυγος της. Όταν ο Δίας μεγάλωσε, επισκέφτηκε τον Κρόνο και τον ανάγκασε να απελευθερώσει τα αδέρφια του και κάπως έτσι οι υπόλοιποι θεοί σώθηκαν και ο Δίας έγινε βασιλιάς των θεών. Όλα αυτά έγιναν, χάρη στην δύναμη της Ρέας, η οποία δεν άντεχε άλλο να βλέπει τα παιδιά της να χάνονται μπροστά στα μάτια της και εκείνη να παραμένει άπραγη.
Η επόμενη θέα στην οποία θα αναφερθώ είναι η θέα της γεωργίας η Δήμητρα. Η Δήμητρα είχε μια κόρη μαζί με τον Δία την Περσεφόνη, η οποία είχε την τύχη να την ερωτευτεί ο θεός του Κάτω Κόσμου Πλούτωνας. Ο Πλούτωνας λοιπόν, μία ημέρα την άρπαξε και χωρίς την θέληση της την πήγε στον Κάτω Κόσμο. Η μητέρα της, μη γνωρίζοντας την τύχη της κόρης την έψαχνε μέρα νύχτα. Δεν μπορούσε να το αντέξει, βυθίστηκε στην θλίψη και μαζί της η γη και οι καλλιέργειες άρχισαν να μαραζώνουν. Ύστερα από καιρό ο Ήλιος την λυπήθηκε και της είπε που βρισκόταν το παιδί της. Τότε η Δήμητρα απαίτησε την επιστροφή της κόρης της στον Πάνω Κόσμο, όμως ο Πλούτωνας δεν ήθελε να χάσει την αγαπημένη του. Έτσι ο Δίας αναγκάστηκε να βρει μια μέση λύση, σύμφωνα με την οποία η Περσεφόνη θα περνούσε το μισό χρόνο δίπλα στην μητέρα της και τον άλλο μισό με τον Πλούτωνα. Το χρονικό διάστημα που θα ήταν η Δήμητρα με το παιδί της η γη θα άνθιζε ενώ όταν θα το αποχωριζόταν θα κυριαρχούσε η παγωνιά και η γη δεν θα καρποφορούσε. Κάπως έτσι, η αγάπη της μάνας και ο πόνος του αποχωρισμού, σύμφωνα με τον παραπάνω μύθο αποτυπώθηκε στις εποχές του χρόνου.
Ας περάσουμε τώρα στις θνητές μητέρες. Η πρώτη στην οποία θα αναφερθώ είναι η γυναίκα του βασιλιά των Αχαιών, Αγαμέμνονα, κατά την Ομηρική Ιλιάδα η Κλυταιμνήστρα. Λίγο πριν από την αναχώρηση των Αχαιών για την Τροία, ο Αγαμέμνονας εξαιτίας ενός χρησμού αναγκάστηκε να θυσιάσει την κόρη τους Ιφιγένεια, ώστε να μπορέσουν να πλεύσουν τα καράβια. Η γυναίκα του Κλυταιμνήστρα μη γνωρίζοντας για την ύπαρξη του χρησμού, έπειτα από την εντολή του Αγαμέμνονα, πήγε στην Αυλίδα όπου βρισκόταν ο στόλος των Αχαιών, με την δικαιολογία, ότι η κόρης τους θα αρραβωνιαζόταν με το πρωτοπαλίκαρο των Ελλήνων, τον Αχιλλέα. Κρυφά, ο βασιλιάς τέλεσε τη θυσία και μετά έστειλε την Κλυταιμνήστρα πίσω στο Άργος χωρίς εκείνη να γνωρίζει τι είχε συμβεί πραγματικά. Η Κλυταιμνήστρα, όταν έμαθε την αλήθεια, ένιωσε προδομένη από τον σύζυγο της και πληγωμένη από τον χαμό της κόρης της και ορκίστηκε να τον εκδικηθεί. Όταν λοιπόν, ο Αγαμέμνονας επέστρεψε από την Τροία , η Κλυταιμνήστρα, τον σκότωσε με την βοήθεια του εραστή της. Έτσι,πήρε εκδίκηση για τον άδικο χαμό του παιδιού τους, τον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει.
Η τελευταία μητέρα για την οποία θα σας μιλήσω, είναι και η αγαπημένη μου. Η Καλλιπάτειρα λοιπόν, ήταν κόρη του Ολυμπιονίκη Διαγόρα του Ρόδιου, ενώ έγινε γνωστή ως η πρώτη γυναίκα της αρχαιότητας που κατάφερε να μπει μέσα σε αθλητικό χώρο και παρακολούθησε τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι γνωστό πως στην αρχαιότητα απαγορευόταν η είσοδος των γυναικών στους αγώνες, ενώ η τιμωρία σε περίπτωση παραπτώματος ήταν ο θάνατος. Η Καλλιπάτειρα, όμως θέλοντας να θαυμάσει το γιο της που αγωνιζόταν στην πάλη, μεταμφιέστηκε σε άνδρα γυμναστή, μπήκε κρυφά παρακολούθησε τον αγώνα. Δυστυχώς πάνω στον ενθουσιασμό της για τη νίκη του γιου της , αποκαλύφθηκε η πραγματική της ταυτότητα. Ευτυχώς, όμως στάθηκε τυχερή και δεν της επιβλήθηκε η θανατική ποινή από τους Ελλανοδίκες, καθώς η οικογένειά της είχε βγάλει σειρά Ολυμπιονικών. Κάπως έτσι, η Καλλιπάτειρα, ως γνήσια ελληνίδα μάνα, αψήφησε τον θάνατο και κατάφερε να καμαρώσει το σπλάχνο της και να ζητοκραυγάσει με την νίκη του.
Κλείνοντας λοιπόν, θέλω να κρατήσετε ότι η αυριανή η γιορτή είναι αφιερωμένη στο θαύμα της μητρότητας. Χρόνια πολλά σε όλες τις «ζακέτα να βάλεις», «έχεις φάει», «ντύσου ζεστά», «όταν κανείς εσύ παιδιά θα με θυμηθείς», «πάρε με μόλις φτάσεις»!
Στις υπέροχες, μοναδικές ηρωίδες της καθημερινότητας!
ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ!
